Καλοκαίρι 1971, Μπάτης. Με ευδιάκριτες ζώνες ανθρωπογεωγραφίας.Αριστερά και κέντρο οικογένειες με μικρά παιδιά, δεξιά οι νεολαίοι. Οταν πατούσες τα 15 άλλαζες περιοχή, πήγαινες στην νεολαία. Πίσω απο την δεύτερη σειρά με τις καμπίνες, υπήρχε γκαζόν όπου οι έφηβοι των 13-15 έπαιζαν ρακέτες. Μετά οι κούνιες, για την μαρίδα και όχι μόνο, και δεξιά μπροστά απο τις κούνιες, πάνω στις άμμο, ο χώρος των δυνατών παικτών της ρακέτας. Ρακέτα και των γονέων, καρφιά θανατερά, σάλτα και δεξιοτεχνία. Κάτι σαν κλειστό κλάμπ,μια μικρή παρέα γνωστών φυσιογνωμιών του Μπάτη σε σχήματα των τεσσάρων που εναλασσόντουσαν.
Εστιατόριο: ο κ. Σοφιανός ο Τσοχατζής, με τα καλλίτερα μπουρεκάκια της Καβάλας. Ως εκ τούτου ο Μιχάλης ο Τσοχατζής ήταν μόνιμος κάτοικος της πλάζ το καλοκαίρι.
Στην είσοδο, υπήρχε αποθήκη για να αφήνουμε στρώματα, βάρκες και βατραχοπέδιλα. Η κ. Υπατία η νοσοκόμα με τα μερκουροχρώμ, τις σουλφαμιδόσκονες και τα τσιμπιδάκια να βγάλει τους αχινούς πάντα έτοιμα. Και στα κανώ, ο Μάριος. Αργότερα, τα κανώ έγιναν ιστιοπλοικά και σκι και εκεί ανέλαβε ο σέφ, Θόδωρος Γιαννακούδης, τέρμα δεξιά.
Το εστιατόριο που ειναι σήμερα ο πολυχώρος λειτούργησε τότε, 70-71, και το εστιατόριο του κ. Σοφιανού λειτούργησε εκεί, αλλα δεν είχε μεγάλη τύχη.
Η γεωγραφία του Μπάτη διατηρήθηκε, δεξιά πάντα οι νεολαίοι και οι '' νεολαίοι", με την μουσική απο το μπαράκι και την πισίνα να καθορίζει και τα σύνορα, αριστερά, "οι άλλοι", παιδιά, οι ήσυχοι, οι ύπνοι, οι "πάω στην θάλασσα με το βιβλίο μου και θέλω ησυχία".
(Το κειμενο ειναι σχολιο της Μαριας σε προηγουμενη αναρτηση. Τις φωτογραφιες τις εχετε ξαναδει).
