Υπομνηστικό φεγγάρι

«Άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που δεν αρκείται να είναι»

Φ. Πεσσόa
Το 2020 φεύγει έχοντας μεταμορφώσει τον κόσμο μας σε έναν άγνωστο και επικίνδυνο τόπο. Αναγκασθήκαμε να εναρμονίσουμε αντιφατικές μεταξύ τους ανάγκες. Την ασφάλεια με την ελευθερία, τη δραματοποίηση με την άρνηση κινδύνου, την εγγύτητα με την απόσταση. Και δεν ήταν εύκολο. 
Έπρεπε να κλείσουμε τα αφτιά μας στις σειρήνες της παραφιλολογίας, της τρομολαγνείας και των fake news που άνθησαν στη σκιά του θανάτου. Όπως σε κάθε πόλεμο, έτσι και σ΄αυτόν τον ακήρυχτο με τον ιό,  πρώτο θύμα ήταν η αλήθεια.

2021. Πόσο η ελπίδα για το μέλλον αντέχει την προάσπιση μιας προ-κορωνοϊού κανονικότητας; Θα γίνουμε καλύτεροι; Θα δείξουμε αλληλέγγυοι στο διπλανό μας αλλά και στη φύση, στο οικοσύστημα, σε όλα όσα επιδεικτικά αγνοήσαμε και καταστρέψαμε; Θα συνειδητοποιήσουμε ότι η ευαλωτότητα και η ρωγμή είναι στοιχεία της ταυτότητάς μας; Θα μπορούσε αυτή η κατάσταση που ζούμε να είναι ένα σοφό μάθημα.   

Πώς αποχαιρετούμε το 2020; 
Δεν μας απειλεί η μνήμη των θανάτων που συνέβησαν αυτή τη χρονιά, η απώλεια των χιλιάδων θέσεων εργασίας, η οδύνη. Περισσότερο μας απειλεί η λησμοσύνη, η άρνηση, η διαγραφή. Ό,τι δεν έγινε, ό,τι έγινε. Αγέρωχοι να συνεχίζουμε μέσα στην εγωιστική μας ψευδοεπάρκεια, αποστρέφοντας το βλέμμα σε ότι δεν μας βολεύει.

Ένα πλάσμα που θυμάται είναι ο άνθρωπος. Υποκλίνεται σε όσα έχει χάσει, αλλιώς δεν υπάρχει αύριο.

(Περπατώντας στην Τενέδου. Δύο νύχτες πριν την πανσέληνο.)

ΔΕΝ...

 Όσο κι αν προσπαθείτε δεν θα καταφέρετε να μας κλείσετε!

Κι εσείς ιδεολογικά εμμονικοί με την (οιουδήποτε μεγέθους) ατομική ιδιοκτησία και ιδιωτική πρωτοβουλία κι εσείς υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου και συνειδητοί εκτελεστές του μικρού και πολύ μικρού λιανεμπορίου.

Και δεν θα μπορέσετε, διότι τα μαγαζιά μας δεν είναι απλώς ιδιοκτησίες μας, αλλά είναι η ψυχή μας!

Με μετρο

 Διαβαζω για την υπογραφη μνημονιου κατανοησης/γραμμα διαθεσεων μεταξυ κυβερνησης και  εταιρειας παραγωγης ηλεκτρικων αυτοκινητων για την δημιουργια κοινoπραξιας

Ειναι ενδιαφερον ομως να διαβασει κανεις περισσοτερες λεπτομερειες για αυτη την εταιρεια.

Η υπογραφη ειναι μερος του σχεδιου διεθνους αναπτυξης της εταιρειας, περισσοτερες λεπτομερειες δεν υπαρχουν.

Αμεσως στην Ελλαδα αρχισαν να μετρουν τις θεσεις εργασιας, απο 1000 μεχρι 5000! Θα γινει και κεντρο ερευνας, αγνοωντας οτι η εταιρεια ηδη εχει ενα μεγαλο κεντρο ερευνας στην Γερμανια. Αυτη την στιγμη στην Γερμανια εχει 300 υπαλληλους.

Απο τον Απριλιο του 2020 βρισκοταν σε καθεστως πτωχευσης. Τον Σεπτεμβριο αγορασθηκε απο μια Ολλανδικη εταιρεια ιδιωτικου κεφαλαιου.Ηδη πριν την πανδημια, ειχε αποτυχει στου στοχους παραγωγης και πωλησεων

Ενα απο τα χαρακτηρηστικα της εταιρειας ειναι οι μεθοδοι παραγωγης (δυνατοτηα να αλλαξεις την παραγωγη ευκολα για να ανταποκριθεις στους πελατες) που για μενα σημαινει οτι υπαρχει μεγαλη αυτοματοποιηση και επομενως λιγοστοι υπαλληλοι.

Ειναι μια θετικη κινηση αλλα ας κρατησουμε ενα μικρο καλαθι, αν χρειασθει μεγαλυτερο, βρισκεται ευκολα.

Τα ελληνικα που επεσαν και εσπασαν

 Απο την Πανελληνια Ενωση Φιλολογων

Το πρωτο θυμα του ιου ειναι τα Ελληνικα

Αγγλικοι/αγγλοφανεις οροι εισερχονται στην καθημερινη ζωη.

Ειναι απιστευτο για μια χωρα οπου η λατρεια των προγονων και των επιτευγματων τους ειναι δευτερη θρησκεια, παραδινεται στην ευκολη χρηση ξενων ορων οταν η ελληνικη γλωσσα εχει ολες τις λεξεις. Οπως λενε και οι αγγλοφωνοι 'there's a greek word for this'

Φυσικα καθε γλωσσα εχει ξενες λεξεις στο λεξιλογιο της. Αλλα αυτη η καθολικη υιοθετηση ξενων ορων ειναι απαραδεκτη. Ισως τα ΜΜΕ να φταινε για την διαδοση αυτων των ορων, τουλαχιστον αυτη την εντυπωση εχω απο το διαδυκτιο.Το κυριως αρθρο στο ιεφημεριδα.γρ ειναι: Μετα το click away ερχεται το drive through.

Λοιπον φοραμε φουστανελες, τυλιγομαστε με την ελληνικη σημαια, κανουμε κλικ εγουεη και παμε για ντραηβ θρου. Μη κανουμε λαθος και παμε σε ντραηβ ιν να δουμε καμμια ταινια της προκοπης;

 

 

Φαντάσου

Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς τον Τζον Λένον , αλλά σαφώς η μουσική θα ήταν διαφορετική. Αυτό που σήμερα ονομάζουμε ποπ-ροκ, η ακτιβιστική του διάσταση και ότι επαναστατικό ή καλύτερα ότι αντικομφορμιστικό έχει οφείλεται σε μεγάλο μέρος και στο Βρεττανό καλλιτέχνη. Γιατί ο Τζον δεν ήταν μόνο μια αφίσα στα φοιτητικά δωμάτια. Ήταν μια προσωπικότητα που είχε λόγο και άποψη για ότι συνέβαινε γύρω του και φυσικά από τους πρωτοπόρους του αντιπολεμικού κινήματος. Με ένα έργο που δεν είναι εύκολο να αποτιμηθεί, πολλές φορές προκλητικό. με γωνίες και ανατροπές. 
Σαράντα χρόνια μετά τη δολοφονία του, και πενήντα χρόνια από την ίδρυση των Beatles ο κόσμος δεν είναι ίδιος. 'Η μήπως παραμένει τελικά ίδιος; 
Το 1971 κυκλοφόρησε το «Imagine», που θεωρήθηκε το πλέον αντιπολεμικό τραγούδι που είχε γραφτεί μέχρι τότε. «Φαντάσου πως δεν υπάρχουν ιδιοκτησίες, αναρωτιέμαι αν μπορείς. Καμιά ανάγκη για απληστία ή πείνα. Μια αδελφοσύνη... Μπορεί να πεις πως είμαι ονειροπόλος, αλλά δεν είμαι ο μόνος...» 

Από τότε το «Imagine» δεν έχει πάψει μέχρι σήμερα να ακούγεται σε κάθε φιλανθρωπική-κοινωνική -πολιτική  συναυλία ή εκδήλωση... Ήχος παλιομοδίτικος πλέον, στίχοι που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, όμως ακόμη ακούγεται. 
Η Γιόκο Όνο και ο γιός τους Σον τον περασμένο Οκτώβρη, με αφορμή τη συμπλήρωση 80 χρόνων από τη γέννηση του Τζον, κυκλοφόρησαν το «Gimme Some Truth» που περιέχει 36 τραγούδια από τη σόλο καριέρα του. Ανάμεσά τους τα «Instant Karma», «Working Class Hero», «Pοwer to the People», «Isolation», «Woman», «Give Peace a Chance». Πενήντα ένα χρόνια μετά την κυκλοφορία του τελευταίου τραγουδιού, μάλλον θα περιμένουμε πολύ ακόμη να δοθεί μια ευκαιρία στην ειρήνη.

Περπατώντας στην Τενέδου λίγο πριν νυχτώσει

Δεν ήρθε κι ένα απόγευμα
      

     

          

 πού να μη γίνει βράδυ...

Too old to rock and roll ...

47 χρόνια μετά ακούγονται ακόμη πολλοί  να αναρωτιούνται  '' τι έγινε η γενιά του Πολυτεχνείου; Γιατί τα ξέχασαν όλα;''. 
Κι όμως η γενιά εκείνη ήταν μια προοδευτική χειραφετημένη γενιά. Δυστυχώς κυριάρχησε μέσω της εξουσίας στη χώρα, αφήνοντάς τις επόμενες γενιές χωρίς κριτική και εμβάθυνση στην πολιτική σκέψη, σε ρόλο κομπάρσου και διεκπεραιωτή στην πολιτική δράση. .
Το προνόμιο της επαναστατικότητας δεν ανήκει αποκλειστικά στις γενιές, όπως για παράδειγμα μια κληρονομιά. Οι επαναστάτες του 1789 έγιναν οι αστοί του Λουδοβίκου-Φιλίππου, εκείνοι του 1917 έγιναν η αποπνικτική νομενκλατούρα που οδήγησε την ΕΣΣΔ στο 1989, οι πρωταγωνιστές στο Μάη του ΄68 έγιναν διαφημιστές και μεγαλοστελέχη σε επιχειρήσεις, οι Fidelistas της Κούβας τουριστικό αξιοθέατο.
Τι πήγε στραβά; Το θέαμα «εκσυγχρονίστηκε» (και στις μέρες μας θριαμβεύει όσο ποτέ), το κεφάλαιο ανέπτυξε νέους, ακόμα πιο ισχυρούς τρόπους να διεισδύει στο μυαλό των ανθρώπων και μάλιστα σε παγκοσμιοποιημένο πια επίπεδο, να διαμορφώνει συνειδήσεις πειθήνιες και ετερόνομες , παρά την επίφαση ελευθερίας.

Καιρός ίσως να καταλάβουμε ότι η ανυπότακτη επαναστατικότητα είναι γνώρισμα των 20άρηδων. Και όλων εκείνων που συνεχίζουν να ονειρεύονται και να φαντάζονται μία άλλη πραγματικότητα, που θρυμματίζουν τη γραμμικότητα του χρόνου, που βλέπουν την ανατροπή σαν μία από τις καλές τέχνες. Οι ρεαλιστές δεν ξεκινούν επαναστάσεις...

Το πρωτο εμβολιο

 Μετα απο μηνες ασχημων νεων και στη μεση του δευτερου κυματος, το νεο οτι το εμβολιο της Φαιζερ φαινεται να προσφερει ενα βαθμο προστασιας, ειναι σιγουρα νεο που τονωνει το ηθικο και δινει ελπιδα οτι η αρχη του τελους ειναι κοντα.

Διαβαζοντας τον ελληνικο τυπο, βλεπω πολλες αναφορες στον Ελληνα εκ Θεσσαλονικης, διοικητη της Φαιζερ και ελαχιστες αναφορες στους Γερμανους επιστημονες -τουρκικης καταγωγης - που εφτιαξαν το εμβολιο. Φανταζομαι οτι ο τουρκικος τυπος θα αναφερεται στους Τουρκους που εφτιαξαν το εμβολιο.

Η Φαιζερ δεν επενδυσε στα τυφλα στην εταιρεια των Γερμανων. Το ζευγαρι των επιστημονων εχουν αποδεδειγμενη ιστορια επιτυχιων στον χωρο των φαρμακων.

Το πρωτο εμβολιο ειναι ισως μια ιστορια μεταναστατυσης, ο Ελληνας που πηγε στην Αμερικη και τα παιδια Τουρκων γκασταρμπαιτερς στην Γερμανια

Μερικά χιλιόμετρα φθινόπωρου

Στο Παγγαίο

 

(Είμαστε για) Τα Πανηγύρια

Εμποροπανήγυρις;

Όχι!

Απλώς η καθημερινή (απαράδεκτη και πιθανώς μοναδική πανελλαδικά) εικόνα της κεντρικής πλατείας της Καβάλας! 😥😡

 

Time is still on their side

Όταν ούτε οι Beatles μπορούν να αντιπαλέψουν την πανδημία του κορωνοϊού, τότε τα πράγματα είναι μάλλον άσχημα. Πενήντα χρόνια μετά τη διάλυσή τους οι εναπομείναντες από την τετράδα, είχαν αποφασίσει να προβάλλουν στις αίθουσες το πολυαναμενόμενο ντοκιμαντέρ «Beatles Get Back» του Πϊτερ Τζάκσον. Μετατέθηκε όμως η προβολή για τον Αύγουστο του 2021. Παράλληλα με την κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ για τη δημιουργία του άλμπουμ «Let it Be», οι Beatles ανακοίνωσαν την έκδοση ενός βιβλίου που θα συνοδεύσει την ταινία του Πίτερ Τζάκσον. Το λεύκωμα-βιβλίο θα κυκλοφορήσει 31 Αυγούστου 2021, τέσσερεις μέρες μετά την προγραμματισμένη προβολή του ντοκιμαντέρ.
Το «Let it Be» ήταν το κύκνειο άσμα των Σκαθαριών. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 8 Μαίου 1970- επτά χρόνια μετά το πρώτο τους άλμπουμ «Please Please me» στις 22-10-1963-

ενώ μήνες  πριν τα σύννεφα της διάλυσης είχαν αρχίσει να βαραίνουν πάνω από τους τέσσερις μουσικούς.
Στις 10 Απριλίου 1970 ο Πολ ανακοίνωσε ότι οι Beatles δεν θα ξαναδουλέψουν ποτέ πια μαζί. Η αντίστροφη μέτρηση για τη διάλυση των Σκαθαριών είχε αρχίσει. Αν και κανείς τους πραγματικά δεν το πίστευε.
Τι να ήταν όμως αυτό που είχαν κάνει οι τέσσερις νεαροί από το Λίβερπουλ ώστε να αλλάξουν τον 

κόσμο της μουσικής; Μετέτρεψαν το ροκ σε αξιοσέβαστο μουσικό είδος, οι στίχοι τους μίλησαν για τον ρατσισμό, την αποξένωση, την επανάσταση, την αγάπη, την κατανόηση. Τέλειες μελωδίες, άψογες ενορχηστρώσεις, ενηλικιώθηκαν μπροστά στο κοινό τους χωρίς να διστάσουν να παραδεχθούν τις αγωνίες τους και τα λάθη τους. Γκρέμισαν ταμπού, έκαναν μόδα τη φιλοσοφία της Ανατολής στη Δύση, επηρεάστηκαν από αυτήν και επηρέασαν. Beatles δεν είναι μόνο τα κορίτσια που λιγοθυμούσαν και ούρλιαζαν κυνηγώντας τους αλλά και τα ευφυή σιγκλς «Please Please me», «She Loves you», «A Hard Day's Night», «Norwegian Wood» ή τα άλμπουμ «Revolver», «Sgt. Peppers's Lonely Hearts Club Band». Στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 οι Beatles θα χαρακτηρίζονταν οι σπουδαιότεροι τραγουδοποιοί του αιώνα, ενώ το «Sgt. Pepper's»  θα παρομοιαζόταν με έργα όπως η «Έρημη Χώρα» του Τ.Σ. Έλιοτ.
Οι «Beatles» θυμάται  o Πολ Μακ Κάρτνεϊ, «ακολούθησαν το ρεύμα από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν επιδίωξαν να γίνουν ούτε και έγιναν ηγέτες της γενιάς τους. Ήταν απλά η φωνή της».
Μάλλον ούτε κι ο ίδιος κατάλαβε τι ήταν πραγματικά οι Beatles...

Οι πόλεις και η μνήμη

 Φαίνεται ότι και  οι πόλεις αρρωσταίνουν από τη λήθη, το χέρι του χρόνου σβήνει κάθε ίχνος...  
Τι είναι σήμερα η πόλη για μας; Πέρα από ένα σύνολο κατασκευών είναι και τόποι ανταλλαγών, εξηγούν οι οικονομολόγοι. Όμως οι ανταλλαγές αυτές δεν είναι μόνο ανταλλαγές εμπορευμάτων είναι και  ανταλλαγές λέξεων, αναμνήσεων, συναισθημάτων, επιθυμιών.

Στην απουσία μνήμης αναφέρεται και η πρόσφατη ανακοίνωση του συλλόγου Αρχιτεκτόνων σχετικά με την ανέγερση του νέου κτιρίου στο λιμάνι. «...Το δομημένο περιβάλλον αναπαριστά στο χώρο,τις σχέσεις κοινωνίας, πολιτείας, οικονομίας και όποιος αναζητά σήμερα την αιτία για την άθλια εικόνα των πόλεών μας, ας τις αναζητήσει εκεί. Πρέπει να μπει ένα όριο και το κακό δε μπορεί να είναι διακαιολογία για το χειρότερο, όταν μάλιστα αυτό αφορά το καλύτερο μέρος της πόλης. Μπροστά στα βράχια και τα τείχη της Παναγίας, κάτω από το Ιμαρέτ, η αποδοχή ενός κακοσχεδιασμένου κτιρίου θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο τον αστικό κατήφορο...».

Φωτογραφία: Ο Ποσειδώνας  κρατώντας την τρίαινα. Ο τρούλος ενός πλατυμέτωπου εκλεκτικιστικού κτιρίου, επιτομή του Καβαλιώτικου μεσοπολέμου. Βρισκόταν στη συνοικία του Αγ. Ιωάννου, στην οδό 16ης Ταξιαρχίας. Κατεδαφίστηκε τη δεκαετία του '70 αφήνοντας στη θέση του άλλη μία ακαλαίσθητη πολυκατοικία.

Η επενδυση Microsoft

 Η επενδυση 400εκ στην Ελλαδα ειναι σημαντικη γιατι ειναι μια επενδυση διαφορετικη. Τεχνολογια και οχι μαγαζια και ξενοδοχεια. Θα δημιουργησει μερικες καλες θεσεις εργασιας και θα εχει επιπτωσεις για δημιουργια αλλων θεσεων.

Μαλλον το Δημοσιο θα γινει ο κυριως πελατης και αυτο σημαινει δουλειες για εταιρειες που θα μεταφερουν/μετατρεψουν την ψηφιακη υποδομη του Δημοσιου στο συννεφο.

Ειναι τεχνολογια αιχμης? Εξαρταται το πως το βλεπει κανεις. Η ηγετικη εταιρεια σε αυτο τον χωρο, Amazon Web Services ξεκινησε πριν 14 χρονια. Microsoft Azure, 2010. Κια φυσικα υπαρχουν αναλογες εταιρειες που εχουν υπηρεσιες συννεφου.

Αυτο που εχει ενδιαφερον ειναι αν δοθει η δυνατοτητα να αναπτυχθουν στην Ελλαδα απο την Micorsoft νεες υπηρεσιες για το συννεφο προς καταναλωση απο πελατες.

Ελληνικες εταιρεις που θελουν να εκμεταλευθουν το συννεφο το κανουν ηδη, δεν χρειαζονται ενα κομματι στην Ελλαδα (εκτος αν τα δεδομενα των εφαρμογων πρεπει να αποθηκευονται στην Ελλαδα)

Aστέρι,

            Που ποτέ δε θα πάψεις να 

φωτίζεις

           Πολύ λίγος ο χρόνος που σου 

δόθηκε.

Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια

με τις πρώτες σταγόνες της βροχής... 

Ανοίγουν τα Σχολεία

 Πρώτη μέρα στο σχολείο.

1965.

Από καιρό με προετοίμαζαν από το σπίτι γιατί υποψιάζονταν ότι πιθανότατα θα αντιμετώπιζα προβλήματα προσαρμογής.

Για καλή (;) μου τύχη, άλλα τρία γειτονόπουλα θα πήγαιναν μαζί μου στην ίδια Πρώτη Τάξη.

Από το χέρι των μαμάδων μας, λοιπόν, κατηφορίσαμε μέχρι τη μεγάλη σιδερένια πόρτα της αυλής του Σχολείου μας.

Και τότε, τα άλλα γειτονόπουλα, που είχαν πάει την προηγούμενη σχολική χρονιά στο Νηπιαγωγείο, ξεχύθηκαν στην αυλή και έτρεξαν να βρουν τους περσινούς συμμαθητές τους.

Κι εγώ απέμεινα να κρατώ σφιχτά το χέρι της μητέρας μου και να βάζω τα κλάμματα, αρνούμενος να μπω στην αυλή.

Το κάστρο έπεσε με το δέλεαρ μιας γκοφρέτας ΜΕΛΟ, με τα χαρτάκια που μάζευα.

Όμως, το κλάμμα δεν σταματούσε με τίποτε.

Ώσπου με πλησίασε ένα άγνωστο παιδάκι, πιο κοντό από εμένα, με ρώτησε γιατί κλαίω και με πήρε από το χέρι στη γραμμή.

- Πώς σε λένε; τον ρώτησε η μητέρα μου.

- Λάκη, απάντησε αυτός. Και με θάρρος συμπλήρωσε: Αφήστε, θα τον πάρω εγώ να καθήσουμε μαζί στο θρανίο.

Ήμουν τόσο σοκαρισμένος, που δεν θυμάμαι τίποτε άλλο! Ούτε έπαρση σημαίας ούτε προσευχή ούτε αγιασμό ούτε τι έγινε μετά.

Στην αίθουσα πρέπει να μπήκαμε την επόμενη μέρα. 

Θυμάμαι, όμως, ότι κάθησα στην άκρη του πρώτου θρανίου, μπροστά από τον πίνακα και κάτω από το ένα από τα δυο μεγάλα παράθυρα.

Στον πίνακα ήταν ζωγραφισμένο ένα άλογο και ο αριθμός "1".

Η δασκάλα μας είπε να γράψουμε στο τετράδιο τον αριθμό 1, όσες φορές χωράει και να ζωγραφίσουμε το άλογο.

Το αποτέλεσμα της πρώτης εκπαιδευτικής μέρας παρέμεινε στο τετράδιό μου και ευτυχώς διασώθηκε και το παρουσιάζω σήμερα στη συνοδευτική φωτογραφία.

Τίποτα δεν ταράζει τη σιωπή της εγκατάλειψης

Μια σπάνια φωτογραφία τραβηγμένη το 1950. Το αρχοντικό του Ραούλ, όπου στον τελευταίο του όροφο στεγαζόταν ο ραδιοφωνικός σταθμός. Αργότερα, επί ''Εθνοσωτηρίου'' στεγάσθηκε η ΚΥΠ και αρκετά χρόνια μετά, η pub ''Νησί'. Σήμερα το εντυπωσιακό νεοκλασσικό καταρρέει εγκαταλελειμμένο ανάμεσα στους ακαλαίσθητους όγκους των πολυκατοικιών της συνοικίας του Αγίου Ιωάννου.

Ποιος ειναι Καβαλιωτης;

 Μια ειδηση στην Πρωινη τραβηξε την προσοχη μου - Ο Καβαλιωτης Πολ Πολιτης εγινε εκτελεστικος διευθυντής ελληνικου σχολειου στην Νεα Υορκη.

Διαβαζοντας τις λεπτομερειες, ειναι ευκολο να διαπιστωσει κανείς οτι το 'Καβαλιωτης' του τιτλου ειναι τραβηγμενο. Ο κ Πολιτης ειναι γεννημενος στην Αμερικη με γονεις με καταγωγη απο Καβαλα και Αθηνα. Δηλαδη θα μπορουσε καποιος να πει οτι ο κ. Πολιτης ειναι Αθηναιος.

Για μενα ειναι Αμερικανος ελληνικης καταγωγης με ριζες και απο την Καβαλα. Αυτο που εχει ενδιαφερον ειναι  οτι ο Ντοναλντ Τραμπ ειναι απόφοιτος απο το ιδιο πανεπιστημιο που πηγε ο κ.Πολιτης

Αν ακολουθησουμε την ιδια λογικη, στην Καβαλα πρεπει να ζουν ελαχιστοι Καβαλιωτες, εκτος φυσικα αν για καποιο λογο θεωρηθεις επιτυχημενος οποτε οι καβαλιωτικες ριζες/σχεσεις σου κυριαρχουν και γινεσαι Καβαλιωτης. 

Ανεξαρτητα απο ολα αυτα, ας ευχηθουμε καλη επιτυχια στον κ. Πολιτη

Όποιο φεγγάρι θελήσει να βγει, δεκτόν.

Επιστροφη στα Μυρμηγκια

 Η Τοσκα ειναι κατα την γνωμη μου μια απο τις καλυτερες παραλιες της Καβαλας. Ομορφος ορμος, χοντρη αμμος που δεν κολαει, θαλασσα βαθεια και γενικα καθαρη. 

Οι διαχειριστες του συκγροτηματος αποφασισαν να μην λειτουργησουν φετος λογω της πανδημιας. Η παραλια θυμιζει Ιανουαριο και οχι  Αυγουστο.

Αυτο εχει σαν αποτελεσμα οτι και η παραλια παραμενει κλειστη. Θα πρεπει να υπαρχει καποιος τροπος ωστε να ανοιξει η προσβαση στην παραλια. Δεν χρειαζεται ομπρελες και καρεκλες, απλα χρειαζεται προσβαση στις τουλατες και στο ντουζ. Μπορει να εχει εισοδο 1 ευρω ωστε να καλυφθουν τα εξοδα συντηρησης και καθαριοτητας.

Δεν ξερω σε ποιον Δημο ανηκει η περιοχη, αλλα σιγουρα οι αρμοδιες αρχες θα μπορουσαν να το συζητησουν με τους διαχειριστες πριν τελειωσει το καλοκαρι.

Ηλεκτρικα αυτοκινητα - η πρακτικη πλευρα

Καθως η πλατεια ετοιμαζεται για μια ακομα αναπλαση , αναμεσα στις διαφορες παρεμβασεις υπαρχει η προσθηκη σταθμων φορτισης ηλεκτρικων αυτοκινηταν. Στην αρχη της χρονιας αποφασισα να αγορασω ηλετρικο αυτοκινητο και ερευνησα τις διαφορες επιλογες.

Δεν θα αναφερθω στην συζητηση το αν ηλεκτρικα αυτοκινητα ειναι πιο πρασινα απο τα συμβατα, πιστευω οτι ειναι ενα βημα προς την σωστη κατευθυνση.

Τελικα ολο το ψαξιμο οδηγει στη φορτιση της μπαταριας, που ειναι η βασικη διαφορα μεταξυ ηλεκτρικων και μη αυτοκινητων στην καθημερινη χρηση.

Η αποφαση μου ηταν οτι για να ειναι υποφερτο, πρεπει να εχεις την δυνατοτητα να φορτισεις το αυτοκινητο στο σπιτι σου (εναλλακτικα ενα μερος που μπορεις να αφησεις το αυτοκινητο για μερικες ωρες πχ στο χωρο εργασιας)

Αν και το αυτοκινητο που διαλεξα, σε γρηγορο φορτιστη παει απο 20% στο 80% σε 25 λεπτα, η δυνατοτητα αργης φορτωσης στο σπιτι ειτε με φορτιστη ειτε απο κανονικη μπριζα ηταν απαραιτητη. Η περιοχη που ζω δεν εχει πολλα σημεια φορτισης. Τα ταχεια σημεια ειναι 15 λεπτα μακρυα επομενως πρεπει να διαθεσω 1 ωρα για να φορτισω το αυτοκινητο. Με βενζινη χρειαζομαι 10 λεπτα.

Στην Καβαλα λοιπον νομιζω οτι τουλαχιστον κεντρικα, με πολυκατοικιες η φορτιση στο σπιτι ειναι αδυνατη. Δυο σημεια φορτισης στη πλατεια ειναι κυριολεκτικα σταγονα στον ωκεανο.

Χρειαζεται σημεια φορτισης σε καθε χωρο σταθμευσης και μαλιστα μεγιστης δυνατοτητας ωστε οι διοκτητες να μπορουν να φορτισουν τα αυτοκινητα γρηγορα.

Φυσικα αν σκεφτουμε το παρανομο παρκαρισμα στην περιοχη, οι θεσεις φορτισης θα γινουν 2 επιπλεον θεσεις παρκαρισματος και αν εσυ θελεις να φορτισεις το αυτοκινητο αντε να ψαχνεις την τροχαια 'η' την δημοτικη αστυνομια να ερθει με γερανο. Επισης υπαρχουν σημεια φορτισης που μερικοι αφηνουν το αυτοκινητο ολη την μερα πχ δουλευεις καπου στο κεντρο, το πας στη θεση φορτισης και το αφηνεις ολη την μερα, εμποδιζοντας αλλους να το χρησιμοποιησουν. Υπαρχουν φορτιστες που σε χρεωνουν αν αφησεις το αυτοκινητο σε θεση φορτωσης οταν η μπαταρια εχει φορτισθει (μοναδικος τροπος για να σε αναγκασουν να εκκενωσεις την θεση)

Τελικα για μενα η φασαρια της φορτωσης με εκανε να αποφασισω να μην αγορασω ηλετρικο αυτοκινητο. Θα μπορουσα να μετατρεψω μερος του μπροστινου κηπου σε θεση παρκιγκ αλλα εχει μεγαλη διαδικασια. Θα περιμενω μεχρι η κατασταση με την φορτιση βελτιωθει.

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσαν

Στο δρόμο

O Γκερτ 'Αιχμαν είναι  ένας μάλλον  κλασσικός νεαρός Γερμανός της δεκαετίας του ΄70. Ίσως να είναι περισσότερο αθώος από τον Ντιν Μόριαρτυ ή ίσως να μην ενδιαφέρεται  όπως ο Σαλ Παραντάιζ μόνο «γι αυτούς που τρελαίνονται να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, που καίγονται σαν τα μυθικά ρωμαικά κεριά», ζεί  όμως κι αυτός μαζί με τους τρεις φίλους του  on the  road για  6 περίπου μήνες.

Το ταξίδι  ξεκίνησε στις 24 Μαίου 1976 από την Αυστρία. 

Πρώτη στάση στην Ιταλία και από κεί στην νοτιοανατολική και νότια Ασία:  Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Ταιλάνδη, Βιρμανία, Ινδία, η μαγική Κατμαντού του Νεπάλ, Κευλάνη.

Το Νοέμβριο αρχίζει   το ταξίδι της επιστροφής ακολουθώντας  την κλασσική διαδρομή εκείνης της εποχής: Πακιστάν, Αφγανιστάν, Ιράν, Τουρκία, Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία.

Δεν κατέγραψε κάπου τις εντυπώσεις του από εκείνο το ταξίδι, άφησε όμως πάρα πολλές φωτογραφίες. Κατά την επιστροφή, ένα χειμωνιάτικο απόγευμα στις 11 Νοεμβρίου, η παρέα σταματά  για λίγο στην Καβάλα απ όπου και οι φωτογραφίες της ανάρτησης.

"Πάρτε Μπάλες"

Ο Μανώλης Γιαννάκης υπήρξε καθηγητής Γυμναστικής σε κάποια χρόνια της γυμνασιακής μας ζωής. Για εμάς, του Πρακτικού, νομίζω ότι υπήρξε για τα τρία τελευταία χρόνια του Γυμνασίου.
Ένας Γυμναστής διαφορετικός από τους προκατόχους του.
Χωρίς μόνιμα υψωμένο χέρι έτοιμο να καταπέσει επί πάσης παρειάς και ένεκα παντός λόγου, με γνώση της καταπίεσης των μαθητών και του στρεσαρίσματός τους από το απάνθρωπο ωρολόγιο πρόγραμμά τους.
Με σαφή, αλλά συγκαλυμμένη, διαφοροποίηση από τους νεοθιασώτες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας χαμαιλέοντες στην πλειοψηφία τους συναδέλφους του.
Οι "καλοθελητές" και πολιτικοί του αντίπαλοι τον κατέταξαν στους τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους, που προέτασσαν και προέκριναν την ξεκούραστη εξάντληση του ωραρίου εργασίας τους, ενώ οι υπόλοιποι επικροτούσαν την αντίληψη και κατανόησή του για το στρεσάρισμα των μαθητών και την ήσσονα σημασία του μαθήματός του, τουλάχιστον για τους τελειόφοιτους, που εκφραζόταν με την χαρακτηριστική φράση "Πάρτε μπάλες".
Στη συνάντησή μας, στα τέλη Ιουνίου του 2007, είχε μόλις τερματίσει την καθηγητική του καριέρα και ετοιμαζόταν για τη νέα ζωή, του συνταξιούχου.
Δυστυχώς, η μοίρα δεν του επεφύλασσε αξιοζήλευτο μέλλον. Λίγα χρόνια αργότερα ασθένησε και μετά από πολύχρονη ταλαιπωρία κατέληξε προχθές.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της καβαλιώτικης γης που τον κάλυψε!...

Think Small

Σύμβολο της δεκαετίας του ΄60, ένα αυτοκίνητο που έγραψε ιστορία. Cult αντικείμενο και έμβλημα του ντιζάιν ήταν γνωστό ως «Käfer» δηλαδή «Σκαθάρι» στα Γερμανικά, «Σκαραβαίος» στην Ελλάδα και «Beetle» στις αγγλόφωνες χώρες. Η λέξη «Beetle» υιοθετήθηκε στις ΗΠΑ ως το επίσημο όνομα του μοντέλου, τον καυτό Αύγουστο του 1967.
Είχε αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τον Andy Warhol, ενώ Beetle ήταν και το αυτοκίνητο που απεικονιζόταν στο εξώφυλλο του τελευταίου δίσκου των άλλων Beatles, Abbey Road. Τον Ιούλιο του 2019, από τη γραμμή παραγωγής της Puebla στο Μεξικό, βγήκε το τελευταίο Σκαθάρι.
(Στη φωτογραφία, διαφημιστικό έντυπο του 1969.

Καταληψη

Το Ελληνικο κρατος και τα περιουσιακα του στοιχεια ανηκουν σε ολους τους Ελληνες. Δυστηχως η ιδεα του οτι ανηκει σε ολους για μερικους σημαινει οτι κανεις οτι θελεις.
Η εκαστοτε κυβερνηση διοριζει σε διοικητικες θεσεις στελεχη χωρις αναλογα προσοντα περα απο κομματικο στελεχος του κυβερνωντος κομματος. Η ανικανοτητα αυτη πληρωνεται απο ολους τους πολιτες οχι μονο για τον μισθο του διορισμενου αλλα κυριως της ζημιας και της χαμηλης παραγωγικοτητας του λογω ακαταλληλοτητας.
Οι πολιτες απο την αλλη μερια εχουν μια διαφορετικη ιδεα το τι σημαινει το κρατος ανηκει σε ολους. Κυριως περιστρεφεται στην καταληψη δημοσιων χωρων. Τα χιλιαδες αυθαιρετα λενε την δικη τους ιστορια.
Η καταληψη ομως επεκτεινεται και σε μερη σαν τις παραλιες οπου επισκεπτες καταλαμβανουν ενα μερος της ακτης με μονιμα εγκαταστημενη ομπρελα, καρεκλες και μερικοι εχουν προχωηρει σε εγκατασταση τραπεζιων, ψησταριας, βαρκες, κανο κτλ. Ολα αλυσοδεμενα και αφημενα στην παραλια απο Ιουνιο μεχρι Οκτωβριο.
Ο Δημος Παγγαιου αποφασισε να σταματησει αυτη την παρανομη καταληψη  και εδωσε διορια για την αποσυρση τους αλλοιως θα πεταχθουν τα παντα στα σκουπιδια. Η αποφαση με βρισκει απολυτα συμφωνο και θα ηθελα ο ιδιος Δημος να εφαρμοσει τον νομο για τα μπαρς που καταλαμβανουν με τις ομπρελες τις παραλιες πχ αποσταση απο το κυμα, ποσοστο της ακτης που μπορει να χρησιμοποιηθει κτλ

Γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια

O Γιάννης Σειραδάκης ήταν ένας από τους εκείνους τους  επιστήμονες που προσπαθούν να βάλουν τάξη στο χάος των φαινομένων, να εξηγήσουν, να ερμηνεύσουν, να διδάξουν. Ένας επιστήμονας απ αυτούς που οργανώνουν τον κόσμο στο μεγαλύτερο δυνατό βάθος χρόνου: ήταν αστροφυσικός, μελετούσε τα περίεργα πάλσαρ, τα αστέρια  νετρονίων. Είναι τα αστέρια που περιστρέφονται σαν τρελοί δερβίσηδες γύρω από τον άξονά τους και πάλλονται σαν καρδιές εκπέμποντας σήματα στο γαλαξία μας. Τα μελετούσε, τα κατέγραφε, βάζοντας τάξη στο Σύμπαν μέχρι που η μοχθηρή εντροπία, τον τιμώρησε: του στέρησε την όραση από το δεξί του μάτι. Στέρηση της όρασης για ένα αστρονόμο είναι το ίδιο με τη στέρηση της ακοής για ένα μουσικό. Του έστειλε στο μάτι ένα περίεργο καρκίνο και λίγους μήνες μετά, του επέβαλε την πλήρη αταξία της. Κηδεύτηκε τη Δευτέρα 5 Μαίου στη Θεσσαλονίκη.
Ο Γ. Σειραδάκης είχε ευχάριστο χαρακτήρα από μικρός. Ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στους φοιτητές του, σε μαθητές και σε ερασιτέχνες αστρονόμους. Ευπροσήγορος, καταδεκτικός με όλους, πάντα χαμογελαστός εξηγούσε και ανέλυε τα των αστεριών.
Και σε όλη του τη ζωή άσκησε με συνέπεια την ελευθερία που αμφισβητούν όλοι οι φανατικοί, να μην ασχοληθεί με την πολιτική. Βαθιά δημοκράτης, δεν του άρεσαν η βία, τα μεγάλα λόγια και οι φωνές.
Γνωστός στους πολλούς για τη μελέτη του στο Μηχανισμό των Αντικυθήρων, εκείνο το τρομερό κουτί που το βρήκαν σε ναυάγιο και είχε μέσα του κλεισμένο τον ήλιο και το φεγγάρι. Σύντομα ο αστεροειδής 2006 YB35 θα βαφτιστεί με το όνομά του. Καλή επιλογή θέσης, βρίσκεται δίπλα στον αστεροειδή  του Μικρού Πρίγκηπα.
Κι έτσι ένα ακόμη αστέρι προστέθηκε στο στερέωμα, ανάμεσα στους χλωμούς γαλαξίες και τους λαμπρούς πλανήτες...

Το παλιό Δημαρχείο.

Οδός Κύπρου, η πιο χαρακτηριστική άποψη της πόλης  στην περίοδο της άνθισής της. Ένας δρόμος όπου δεν πρωταγωνιστεί μόνον ο χώρος αλλά και ο χρόνος. Κάθε μεσημέρι Σαββάτου επιστρέφω στο σπίτι περπατώντας στο λιθόστρωτο δρόμο. Μπροστά από τα εντυπωσιακά κτίρια που έχουν απομείνει εκεί, απόδειξη της πολυ-πολιτισμικής Καβάλας του 19ου-20ου αιώνα.
Ένα απ΄αυτά είναι  το Μέγαρο Τόκκου.
Κτίσθηκε το 1879 από τον καπνέμπορο-καφεκόπτη Δημήτριο Τόκκο,όπως φαίνεται σε ανάγλυφη επιγραφή πάνω από το υπέρθυρο. Ο Δ. Τόκκος έκτισε το τριώροφο συμμετρικό σπίτι του βόρεια του μουσουλμανικού νεκροταφείου, όπου σήμερα βρίσκεται ο Δημοτικός κήπος. Το κτίριο στο ισόγειο και στον πρώτο όροφο στέγαζε καπναποθήκη ενώ στο δεύτερο την κατοικία του ιδιοκτήτη. Η εικόνα του λιμανιού από τη βεράντα πρέπει να ήταν μοναδική. Μερικές δεκάδες μέτρα μπροστά από το κτίριο άρχιζε ή θάλασσα και τίποτε δεν εμπόδιζε τη θέαση σχεδόν όλου του πλάτους του ορίζοντα.
Το κτίσμα είναι  ένα «μεταβατικό κτίριο» με  στοιχεία  παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, παρά την νεοκλασσική όψη του. Έχει ελάχιστα νεοκλασικά γνωρίσματα στο γείσωμα της στέγης και στους μαρμάρινους κιλίβαντες της βεράντας του 2ου ορόφου. Σημαντικό διακοσμητικό στοιχείο είναι το καμπύλο αέτωμα της στέγης του.
Για ένα χρόνο  στέγασε το Ημιγυμνάσιο Καβάλας. Το 1911 ο Νικόλαος Τόκκος πούλησε το σπίτι του στο Θεόδωρο Ρακιντζή, για λογαριασμό της Φιλόπτωχης Αδελφότητας Κυριών Καβάλας, στην κυριότητα της οποίας ανήκε έως τη δεκαετία του ΄70.
Μέχρι την απελευθέρωση (Ιούνιος 1913) στέγαζε το Αγγλικό και το Ιταλικό προξενείο. Στην οικία διέμενε ο Ιταλός υποπρόξενος St. Picchioli που ήταν γιατρός, καπνέμπορος αλλά και θερμός φιλέλληνας.
Το 1914 επί Δημαρχίας Κλεάνθου Τερμεντζή, το κτίριο νοικιάστηκε από το Δήμο Καβάλας για να στεγαστεί εκεί το Δημαρχείο της πόλης, που αρχικά είχε στεγαστεί στο Οθωμανικό Δημαρχείο, ένα ισόγειο κτίριο που βρισκόταν βόρεια του υποδιοικητηρίου (παλιά Δικαστήρια).
Το Σεπτέμβριο του 1938 το οίκημα αποδεσμεύτηκε  από το Δήμο, ο οποίος μεταστεγάστηκε στο σημερινό ιδιόκτητό του κτίριο ( επί Δημαρχίας Αθ. Μπαλάνου).
Το 1946  στο κτίριο λειτουργούσαν τα ιδιωτικά Εκπαιδευτήρια Παπασιδέρη-Γριτσόπουλου, που ήταν πλήρες εξατάξιο Γυμνάσιο και Δημοτικό με οικοτροφεία. Τη δεκαετία του ΄70 η αδιαφορία και η εγκατάλειψη είχαν αρχίσει να είναι εμφανείς στην όψη του αλλά και στο εσωτερικό του... Κινδύνεψε μάλιστα να δοθεί για αντιπαροχή καθότι δεν ήταν χαρακτηρισμένο. Ευτυχώς περιήλθε στην ιδιοκτησία του δημοσίου το 1979 και μετά την αναπαλαίωσή του- στις αρχές της δεκαετίας του ΄80- στεγάζει  την Εφορεία Αρχαιοτήτων Καβάλας-Θάσου.
Πηγές: Για το κείμενο το εξαίρετο βιβλίο της Σ. Αγγελούδη: ''Καβάλα 1912-2015, Οι Βιογραφίες των Δημάρχων της πόλης'' και το Λεύκωμα του Π. Ζιώγα "Παραδοσιακά κτίρια της νεότερης Καβάλας".
Φωτογραφίες
1. Καρτ ποστάλ.
2. Φωτογραφία του κτιρίου τη δεκαετία του ΄20.
3. Εφημερίδα Ταχυδρόμος
4. Τον καιρό της εγκατάλειψης, Λεύκωμα Π. Ζιώγα.

Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός

Γωνία Υψηλάντου 
και Σκρά.

Η λογοτεχνία για τη σκοτεινή πλευρά της ζωής

Αν η αρρώστια είναι η σκοτεινή πλευρά της ζωής, μιά δεύτερη υπηκοότητα, τότε αντιλαμβάνεται κανείς τι είδους υπηκοότητα γεννά μια επιδημία - κι ακόμη περισσότερο όταν εξελίσσεται σε πανδημία, έγραφε  το 1978 η Σούζαν Σόνταγκ  στο δοκίμιό της ''Η νόσος ως μεταφορά''. Το συγκεκριμένο δοκίμιο καταγγέλει τις κοινωνικές διαστρεβλώσεις αλλά είναι κι ένας ύμνος στην ιατρική, τη μόνη που μπορεί να προστατέψει τη ζωή αλλά και το νόημά της, το οποίο εκφράζει η λογοτεχνία. Αν όμως η λογοτεχνία εκφράζει το περιεχόμενο της ζωής, ακόμη και στις πιο δυσοίωνες περιπτώσεις, η ιατρική είναι ο αγώνας για τη ζωή  στην ύψιστη έκφρασή της και ίσως να μην είναι τυχαίο που πολλοί συγγραφείς υπήρξαν και γιατροί.
Γιατροί είναι και οι πρωταγωνιστές στα μυθιστορήματα «Πανούκλα» (1947) του Αλμπέρ Καμί και «Περί Τυφλότητος» (1996) του Ζοζέ Σαραμάγκου.
Συμπτωματικά το δεύτερο τα διάβασα πρόσφατα, λίγο πριν ανακοινωθεί στην Κίνα η ύπαρξη του Covid19. Ένας άνθρωπος ξαφνικά χάνει το φως του. Ο οφθαλμίατρος που τον εξετάζει, δεν του βρίσκει τίποτε, αλλά τυφλώνεται κι αυτός και με τη σειρά τους πλήθος άλλοι. Η τυφλότητα αποκτά χαρακτηριστικά επιδημίας, γι αυτό η κυβέρνηση αποφασίζει να επιβάλλει σε όλους καραντίνα. Σκηνές αγριότητας και καταστολής εκτυλίσσονται όσο διαρκεί η επιδημία, η ομοιότητα των οποίων με αυτές της Κίνας είναι εντυπωσιακή. Τελικά η επιδημία στο μυθιστόρημα του Σαραμάγκου εξαφανίζεται. Ο συγγραφέας παρουσιάζει τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης συνθήκης αλλά και τη φωτεινή: αυτήν του γαλήνιου επιστήμονα γιατρού, ο οποίος μαζί με τη γυναίκα του αποτελούν δύο εξαίρετους θετικούς ήρωες.
Γιατρός είναι και ο πρωταγωνιστής στην Πανούκλα του Καμί. Στην  παραλιακή πόλη Οράν της Αλγερίας ο γιατρός Ριέ ανακαλύπτει ένα ψόφιο ποντίκι. Σύντομα διαπιστώνεται ότι πρόκειται για πανούκλα, Η κυβέρνηση διστάζει στην αρχή να πάρει μέτρα αλλά τελικά αναγκάζεται να θέσει την πόλη σε καραντίνα. Το βιβλίο θεωρήθηκε μια εκπληκτική αλληγορία για το φασισμό ( ο οποίος εξάλλου απεκλήθη «φαιά πανούκλα»), όμως είναι και κάτι πολύ παραπάνω: μια περιγραφή του αγώνα που δίνει ο άνθρωπος ενάντια σε όσα θέτουν σε κίνδυνο την υπόστασή του και το πεπρωμένο του.
Ιστορικά οι επιδημίες αλλάζουν την κοινωνία σε ανώτερο επίπεδο, αλλά και τον ψυχισμό και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η συνείδησή μας. Ίσως τα νέα έργα του γραπτού λόγου που θα παραχθούν να αναδείξουν για άλλη μια φορά τους αφανείς ήρωες που κρατούν το μέλλον μας στα χέρια τους. Τους επιστήμονες και τους ερευνητές και όχι τους υπερφίαλους και αλαζόνες «ηγέτες» που κυβερνούν τον κόσμο.

Σημεία των Καιρών

Από το Πάρκο στη Μυροβόλο...

Κυριακή του Πάσχα, ώρα 21:00.

Πού έδυ σου το κάλλος...

Μεγάλη Παρασκευή, 19 Απριλίου 1946. Περιφορά του επιταφίου στη συνοικία του Αγίου Αθανασίου. Μεγάλη η συμμετοχή των τοπικών αρχών και των προσφυγικών σωματείων που συνοδεύονταν από σημαίες και λάβαρα των χαμένων πατρίδων. Η πομπή ακολουθούσε τη διαδρομή: οδός Αγ. Αθανασίου- Σούγιολου- Γαλλικής Δημοκρατίας μέχρι την πλατεία Νικοτσάρα και επέστρεφε στο ναό από την Ελληνικής Δημοκρατίας ενώ έψαλλαν όλοι με πλήρη κατάνυξη το «Ω γλυκύ μου έαρ ...».

Η περιφορά του Επιταφίου του Αγίου Αθανασίου τη δεκαετία του ΄30, ήταν η μόνη στην Καβάλα, και γι΄αυτό αποτελούσε σημαντικό θρησκευτικό γεγονός.

Πηγές:
Κείμενο: Ε. Πέγιου, Βόλτα στην Καβάλα του χθες.
Φωτογραφία: Αθ. Οικονομίδης

κόκκινο το φεγγάρι...

ανεβαίνει σαν φόβος πια
και μόνο...

Ανάμεσα νύχτας κι αυγής

Ασεβής ευθυμία πουλιών με ξύπνησε τόσο νωρίς και βγήκα στων σκοταδιών την άμπωτη.
Το μπαλκόνι μου ήσυχα λάμνει στ' αβαθή χρώματα.
Ονειρεύονται ακόμα οι κήποι ερχομό αγνώστων ανθέων.
Αργά ξεδιπλώνεται ο περιβόητος ορίζοντας σα φθηνή κορδέλα του μέτρου.
Με λήθη μοιάζει η θάλασσα.
Με λήθη μοιάζει το άπειρο. Άπειρος λήθη.

...να γίνεσαι άνεμος για το χαρταετό

και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμη και όταν ουρανός δεν υπάρχει.

Οι Μιμόζες ανθίζουν το Φεβρουάριο

Ούτε μιαν ανάσα δεν παίρνεις
χωρίς να στηρίζεσαι στην αοριστία του μέλλοντος

χωρίς να στηρίζεσαι στην αοριστία του μέλλοντος.

και ν’ αρμενίζει τις θάλασσες στου καθενός το νου ...

Αμμόλοφοι, 
2.25 μ.μ.

Πέμπτη

Είναι Πέμπτη. Αυτό δεν προσθέτει τίποτα.
Είναι απόγευμα. Αυτό αφαιρεί.
Είναι καιρός βροχερός. Αυτό περιπλέκει.
Είσαι μόνος σου, κι αυτό προσθέτει, αφαιρεί, περιπλέκει.

Κ.Δ.

Φούγκα θανάτου

Μαύρο γάλα της αυγής το πίνουμε το βράδυ το πίνουμε το μεσημέρι και πρωί το πίνουμε τη νύχτα

πίνουμε και πίνουμε σκάβουμε τάφο στους αιθέρες εκεί δεν θα ’ναι στριμωχτά
Ένας άνδρας κατοικεί το σπίτι παίζει με τα φίδια γράφει γράφει όταν πέφτει το σκοτάδι στη Γερμανία τα χρυσά σου μαλλιά Μαργαρίτα
αυτά γράφει και βγαίνει από το σπίτι και τ’ αστέρια αστράφτουν σφυρίζει στους μολοσσούς του να ‘ρθουν σφυρίζει στους Εβραίους του να βγουν τους βάζει να σκάψουνε τάφο στη γη
μας διατάζει παίξτε να χορέψουμε

Μαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε τη νύχτα σε πίνουμε το πρωί και μεσημέρι σε πίνουμε το βράδυ
πίνουμε και πίνουμε
Ένας άνδρας κατοικεί το σπίτι παίζει με τα φίδια γράφει γράφει όταν πέφτει το σκοτάδι στη Γερμανία τα χρυσά σου μαλλιά Μαργαρίτα
Τα σταχτιά σου μαλλιά Σουλαμίτις σκάβουμε τάφο στους αιθέρες εκεί δεν θα’ ναι στριμωχτά
Φωνάζει σκάψτε τη γη πιο βαθιά εσείς εκεί κι εσείς οι άλλοι τραγουδήστε και παίξτε
αρπάζει το σίδερο από τη ζώνη του και το κραδαίνει τα μάτια του είναι γαλανά
πιο βαθιά τη σκαπάνη εσείς κι εσείς οι άλλοι παίξτε παίξτε να χορέψουμε ...

Paul Celan

Σουλαμίτισσες με σταχτιά μαλλιά ... 
( Μαθήτριες του Ισραηλιτικού σχολείου θηλέων στην Καβάλα περί το 1900).

Στα μάτια παίζει τ' άστρο της αυγής ...

Μια Ελληνίδα φωτογράφος

Ιδιοφυής ερασιτέχνις φωτογράφος της προπολεμικής και μεταπολεμικής Ελλάδας, η Μαρία Χρουσάκη γεννήθηκε το 1899 στη Σμύρνη. Η οικογένειά της μετοίκησε στην Αθήνα πριν το 1922 προσφέροντάς της  τη ζωή της μεγαλοαστικής κοινωνίας της εποχής.  Παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου και ζωγραφικής κοντά στο ζωγράφο Παύλο Μαθιόπουλο, γεγονός που επηρέασε τη ματιά της στο στήσιμο της εικόνας τοπίου. 
Από το 1926 εθελόντρια αδελφή του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, περιηγήθηκε με τις αποστολές στις οποίες υπηρέτησε, ολόκληρη τη χώρα φωτογραφίζοντας  αδιάκοπα  στον ελεύθερο χρόνο όταν της επέτρεπαν τα χειρουργεία. Οι σεισμοί της Ιερισσού το 1932,  το Αλβανικό μέτωπο 1940-41, ο ενθουσιασμός για την απελευθέρωση της Αθήνας στις 18/10/44 αλλά και κάθε δραστηριότητα του Ερυθρού Σταυρού σε άγνωστα -μέχρι τότε- νησιά της Ελλάδας, αποτελούν σημαντικές ενότητες του έργου της.  
Η Χρουσάκη υπηρέτησε με τον ίδιο ζήλο και δυναμισμό το ανθρωπιστικό της έργο όσο και τη φωτογραφία. Ευαίσθητη, γενναιόφρων, με σπάνια συμπόνια για τους ανθρώπους αλλά μοναχική και εσωστρεφής, ίσως λόγω μιας «δια βίου ερωτικής απόρριψης» σύμφωνα με τον ανιψιό της 'Ιωνα Βορρέ. 
Το 1971 παρέδωσε το αρχείο της που αποτελείτο από 15.000 πλάκες αρνητικών και 35 λευκώματα στην Εθνική Πινακοθήκη. Το έργο της, χωρίς  να έχει ιδιαίτερα πρωτοποριακό χαρακτήρα καταφέρνει και ξεπερνά τους περιορισμούς που χαρακτηρίζουν τη φωτογραφική αισθητική εκείνης της εποχής. Όσον αφορά τις απεικονίσεις ανθρώπων της υπαίθρου, οι φωτογραφίες της από καλλιτεχνική άποψη είναι σαφώς ανώτερες από τις αφύσικες ή μελλοδραματικά στημένες εικόνες της Έλλης Σαραϊδάρη (Nelly΄s). Ανέπτυξε μια λιτότερη και δυναμικότερη αντιμετώπιση του τοπίου που κάποιες φορές άγγιζε τα όρια της αφαίρεσης.
Ανήκε στην ίδια γενιά με τη Βούλα Παπαϊωάννου, όπως και με τους Σπύρο Μελετζή και Κώστα Μπαλάφα. Στα 40 χρόνια της δραστηριότητάς της (1917-1958) κατάφερε να συνδυάσει την καλλιτεχνική φωτογραφία με τη φωτογραφική μαρτυρία, καταθέτοντας πολύτιμες και αφτιασίδωτες εικόνες της Ελλάδας μιάς ξεχασμένης πλέον εποχής.
Η δουλειά της έγινε γνωστή μόλις το 2000.

Στα μέσα της δεκαετίας του ΄50 η Μαρία Χρουσάκη ευρισκόμενη σε αποστολή του Ερυθρού Σταυρού στην Καβάλα, φωτογράφισε  την πόλη αλλά  και τη Θάσο. 
Κάποιες από τις φωτογραφίες της από το αρχείο της στην Εθνική Πινακοθήκη.
1. Η αποστολή του Ε.Ε.Σ. επί του Σάμος.
2,3. Ο τάφος της μητρός του Μωχάμετ 'Αλη.
4. Μακρύαμμος.