Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

70 Χρονια μετα - 28-10-1940

Ο πατερας μου ηταν ενας απο τους χιλιαδες ελληνες στρατιωτες που πολεμησαν κατα των Ιταλων στην Αλβανια. Ηταν δεκανεας στο ιππικο και ηταν εκει απο την αρχη μεχρι το τελος, δηλαδη την γερμανικη εισβολη.
Ηταν τυχερος μια και δεν επαθε τιποτα και οι ιστοριες του απο τον πολεμο εκαναν την σημερινη μερα πιο εντονη. Καθως ξεκαθαριζα τα διαφορα χαρτια στο σπιτι των γονιων μου στη αρχη της χρονιας, βρηκα μερικες φωτογραφιες που δεν τις ειχα δει ποτε. Ο πατερας μου μαλλον ειχε ξεχασει την υπαρξη τους μια και οτι φωτογραφιες ειχε, ειχαν καταστραφει οταν οι Γερμανοι εκαψαν το χωριο του στην Ηπειρο το 1943 και το σπιτι του καταστραφηκε τελειως.
Δυστηχως δεν ξερω τα ονοματα των αλλων που ειναι στις φωτογραφιες, αλλα ξερω οτι ο πατερας μου εμεινε στο ιδιο αντισκοινο σε ολη την διαρκεια του πολεμου με εναν δασκαλο απο το Πετα της Αρτας (παρενθεση, το 1975 πηγαμε στο Πετα και ο πατερας μου προσπαθησε να τον βρει αλλα δυστηχως ειχε πεθανει 3 μερες πριν)
Στο αλογο
 Λιγο διαβασμα, ο πατερας μου στα αριστερα
 Ο πατερας μου στα δεξια
 Για οσους εχουν παει σε ασκησεις κατα την διαρκεια της θητειας τους τα αντισχοινα δεν εχουν αλλαξει απο το 1940

Με την παραδοση του στρατου ο πατερας μου επεστρεψε στην Ηπειρο και δουλεψε σαν δασκαλος στη Μολιστα (ενα χωριο κοντα στη Κονιτσα). Το μοναδικο πολεμικο ενθυμιο ηταν ενα ζευγαρι δερματινες μποτες ιππικου που ειχε παρει απο ενα Ιταλο αξιωματικο και εγιναν παπουτσια στη διαρκεια της κατοχης.
Ημουν τυχερος που συναντησα τον γυιο του καλυτερο του φιλου απο την Μολιστα στον Καναδα και εμαθα ιστοριες για το τι εγινε στην Κατοχη και μετα.
Ελαχιστοι εχουν απομεινει απο αυτη την γενια, πολλοι εδωσαν τη ζωη τους για την Ελλαδα, αλλα οι αγωνες τους και οι θυσιες τους δεν ξεχνιουνται.

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Θα τρελαθούμε

Μετά τη συνέντευξη Παπανδρέου και την απειλή (όπως εκτιμήθηκε) πρόωρης προσφυγής σε εθνικές εκλογές, ο ηλικίας 85+ Μίκης Θεοδωράκης, αυτό το πολιτικό εκκρεμές (σύμφωνα με παλιά εύστοχη δήλωση του Λ. Κύρκου) που πέρασε από ΚΚΕ, ΕΔΑ, ΚΚΕεσ, ΚΚΕ, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, δήλωσε ότι σε περίπτωση προκήρυξης πρόωρων εθνικών εκλογών "θα ηγηθεί Κίνησης Πολιτών". Μάλλον έκανε ΛΑΘΟΣ. Κίνησης Νεολαίας μάλλον έπρεπε να πει ότι θα ηγηθεί!!!


Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Magna Grecia




...Και μια βράβευση

Δυστυχώς, η φωτογραφία δεν είναι καθαρή, όμως δείχνει τον συμμαθητή μας Θέμο Ανανιάδη να παίρνει μια τιμητική πλακέτα. Η βράβευση, όπως αναφέρεται στο άρθρο της τοπικής εφημερίδας "Η ΕΒΔΟΜΗ", έγινε το Σάββατο 9 Οκτωβρίου στο Πανελλαδικό Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών, που έγινε στην Κοζάνη. Το φετινό φεστιβάλ, όπως αναφέρεται, ήταν αφιερωμένο στη μνήμη του Μαθητή - Αθλητή και Εθνομάρτυρα Συμεών Ανανιάδη, εξ ου και η απονομή.




Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται...

Νωρίς σήμερα το πρωί και λίγο μετά την ανατολή του ήλιου. Μια πολύ όμορφη μέρα του Οκτώβρη ξημερώνει. Φυσάει ένας δροσερός βορειοδυτικός άνεμος και η ατμόσφαιρα είναι πεντακάθαρη.
Κάτω φωτογραφίες: λίγες ώρες αργότερα, προς το μεσημέρι. Ζωηρά χρώματα, καθαρά περιγράμματα και πολύ γαλάζιο παντού. Η φύση -αντίθετα από τους ανθρώπους- καλλωπίζει την πόλη.
(Παρατήρησα ότι το πλοίο που μεταφέρει το προσωπικό που δουλεύει στην πλατφόρμα εξόρυξης, ονομάζεται Epsilon. Το έψιλον (ε) στα μαθηματικά συμβολίζει μία πολύ μικρή θετική ποσότητα.)






Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Επί των οδών Φιλίππου - Περσέως

Ουδείς αλάνθαστος. Ένας πολύ εύστοχος συλλογισμός του Νίκου σχετικά με την οδό Περσέως (που αναφέρθηκε σε προηγούμενη ανάρτηση) με προβλημάτισε και ψάχνοντας πιό προσεκτικά βρήκα πού πραγματικά βρισκόταν η εν λόγω οδός και το δισκάδικο .
Η Φιλίππου που αναφέρεται στη διαφήμιση του 1927 δεν σταματούσε στη Σ.Φ.Γ.Τ. όπως σήμερα, συνεχίζοντας με το όνομα οδός Κύπρου, αλλά έφτανε μέχρι τη πλατεία Καπνεργάτη.
Η οδός Περσέως είναι η σημερινή Δαμιανού (υποναύαρχου που διακρίθηκε στους Βαλκανικούς πολέμους), ο δρόμος που βρίσκονται τα ποδηλατάδικα. Υποθέτω ότι το κατάστημα θα βρισκόταν είτε στη θέση του σημερινού Περβανά, είτε απέναντι σε κάποιο από τα καταστήματα ιδιοκτησίας της μονής Λαζαριστών.
(Βλέποντας το έντονο ενδιαφέρον για το χρώμα και το ύφος εκείνης της μακρινής εποχής φωτογράφισα δύο σελίδες από την εφημερίδα Κήρυξ. Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Το ατμόπλοιο για τα λουτρά Ελευθερών, τους πολλούς Αφροδισιολόγους που διαφημίζονται, τον δημοδιδάσκαλο που κατίρτησε φροντιστήρια για αδύνατους μαθητές, την εκδρομή στα δροσόλουστα Λιμενάργια ή τους τουρκικούς δίσκους φωνογράφου που πωλούνται σε κατάστημα; Πραγματικά ένα παράθυρο στο παρελθόν!)







Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

ΕΚΛΟΓΕΣ

476 υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι, από 5 συνδυασμούς, θα διεκδικήσουν την ψήφο των καβαλιωτών του νέου Δήμου Καβάλας. Ανάμεσα στους υποψήφιους Δημάρχους ένας συμμαθητής μας από το Α' Αρρένων, ο Βασίλης Λιόγκας, και ένας σύζυγος συμμαθήτριας, ο νυν Δήμαρχος Κωστής Σιμιτσής. Είναι προφανές ότι ανάμεσα στους υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους θα υπάρχουν και άλλοι συμμαθητές ή σύζυγοι συμμαθητών. Θα προσπαθήσουμε να τους ανιχνεύσουμε και να τους αναφέρουμε όλους, ανεξαρτήτως συνδυασμού.
Με την ευκαιρία: Κώστα, τι γίνεται; Κανένα πλήρως επιστημονικά τεκμηριωμένο γκάλοπ δεν θα έχουμε αυτή τη φορά;



Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Aκόμη τρία παλιά δισκάδικα





















Διαφημίσεις στον τοπικό τύπο, καταστημάτων με μουσικά όργανα και δίσκους.
Η πρώτη από αριστερά καταχωρήθηκε στην εφημερίδα ''Κήρυξ'' τον Ιανουάριο του 1928. Η οδός Περσέως που αναφέρεται είναι η σημερινή οδός Δαμιανού.
Αρκετά χρόνια μετά η επόμενη διαφήμιση (Αύγουστος 1959), από κατάστημα στην Πουλίδου. Το άνθος του πολιτισμού-όπως αναφέρει- είναι η μουσική, και διαθέτει όλα τα τελευταία σουξέ.
Η τελευταία, από τα εγκαίνια στις 10-3-1975 ενός καταστήματος πολύ οικείου σε μας. Βρισκόταν στην Ομόνοια, δίπλα στο μαγαζί του Τσίρλη. Περνούσαμε μπροστά από την βιτρίνα του σχεδόν καθημερινά, γυρνώντας στο σπίτι από το σχολείο. Θυμάμαι το πολύ ενυπωσιακό εξώφυλλο του δίσκου '' Wish you were here'' που για καιρό τραβούσε τα βλέμματά μας. Είμαι σίγουρος ότι ο Νίκος θα τον αγόρασε από τους πρώτους.



Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Η Ανδριάνα φεύγει, η Σάρα έρχεται...

Μικρότερη η συμμετοχή, αλλά διόλου υποτονική, στην καθιερωμένη και θεσμοθετημένη πλέον έξοδο της Πέμπτης. Είμαι σίγουρος ότι κι αυτοί που δεν έρχονται, εκείνη την ώρα μας σκέφτονται. Αυτή τη φορά δεν είχε φαγητό, αλλά μόνο ποτό (αν και δύο-φαίνεται ποιοί- ''χτύπησαν'' δύο πίτες ο καθείς από το απέναντι γωνιακό σουβλατζίδικο). Καθήσαμε μέσα, λόγω υγρασίας, μολονότι τα τραπέζια έξω ήταν γεμάτα. Μάλιστα συναντήσαμε φεύγοντας και το Γιάννη Κουκιά με το Χρήστο Ευθυμίου, συμμαθητές του Α΄ Αρρένων. Πήραμε ένα εξαιρετικό κρασί ακούγοντας καλή ελληνική μουσική. Μεταξύ των θεμάτων συζήτησης διαπιστώθηκε ότι η Ελλάδα πέρα από τις ομορφιές της φύσης και την ιστορία της, έχει ακόμη κάτι αιώνιο: το φιλόξενο χαμόγελο των ανθρώπων της.


Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Οι σγουρομάλληδες και οι άλλοι


Ποιοί: Από αριστερά προς τα δεξιά, Γιάννης Κιρκασιάδης, Κώστας Λούπας, Θέμης Κοσμίδης, Νούλης Αναγνωστάκης, Θέμος Ανανιάδης και Χάρης Τσαμπάζης.

Πότε: Στις 5 Ιανουαρίου του 1979, γιορτές Χριστουγέννων και πριν διαρκοσπισθούν στις σχολές τους οι σπουδάζοντες.

Πού: Στου Μιχαλάκη, κλασσικό στέκι της εποχής εκείνης που δεν υπήρχαν ακόμη πολλα αυτοκίνητα για εξορμήσεις στην περιφέρεια.

Γιατί: Δεν υπάρχει ένα μόνο γιατί. Εδώ και 35 χρόνια οι ταβερνοσυνάξεις είναι μόνιμος τρόπος για επικοινωνία, χαλάρωση, εκτόνωση, πληροφόρηση αλλά και ευκαιρία για περιδρόμιασμα. Όσο ενδιαφέρουσα και να ήταν η συνάντηση, άν δεν έτρωγες και καλά δεν ξαναπήγαινες στην ίδια ταβέρνα.

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακο στην Λίμνη Πλαστήρα

Όπως αναφέρθηκε και στο θέμα της εξόδου της Πέμπτης, το Π/Σ/Κ είχα οργανώσει μια συνάντηση με φίλους μοτοσυκλετιστές απο όλη σχεδόν την Ελλάδα. Ο καιρός την Παρασκευή βροχερός, μέχρι και χιονόνερο με ομίχλη φάγαμε με το θερμόμετρο να δείχνει +4.

Άφιξη την Παρασκευή το απόγευμα υπο βροχή

Η εκδρομή ήταν πολυσχιδής, συνδυάζοντας την διαχρονική ομορφία (ο υποφαινόμενος) με την τεχνολογία (η μηχανή) και την παράδοση (η γκλίτσα)

Μαζευτήκαμε λοιπόν καμιά σαρανταριά νοματαίοι και νοματαίες

και ευχαριστηθήκαμε οδήγηση


καφεδάκια



βόλτες σε υπέροχα μέρη,


εξαιρετικό φαγητό (στο Φλωρέσι)


και βασικά καλή παρέα


Κάναμε κατάληψη σέ όλους τους Ξενώνες του Κρυονερίου, αυτός όμως που έμεινα πιστεύω πως ήταν μακράν ο καλύτερος

Ξενώνας Γιαννίκη το όνομα (http://www.gianniki.gr/), 40Ε τη βραδυά το δίκλινο με καταπληκτικό πρωινό, πολύ ζεστοί άνθρωποι και ο Γιάννης και η Ευαγγελία που τον έχουν.

Εντυπωσιακό το καστρομανάστηρο της Παναγίας της Πελεκητής, όνομα και πράγμα καθώς το μεγαλύτερο μέρος είναι αυτό ακριβώς, πελεκημένο μέσα στον βράχο

H Ελλαδα δεν ειναι εξαιρεση

Πριν απο τις βουλευτικες εκλογες στην Αγγλια, οι Φιλελευθεροι ειχαν υποσχεθει οτι θα εκαναν τα παντα να αντισταθουν σε οποιαδηποτε αυξηση των διδακτρων στα πανεπιστημια.Μαλιστα ολοι οι βουλευτες υπεγραψαν μια υποσχεση και πολλοι φοιτητες τους ψηφησαν για αυτο το λογο
Σημερα σαν μελη της κυβερνησης, αποδεχονται το πορισμα μιας συμβουλευτικης επιτροπης που συνιστα να μην υπαρχουν ορια στα διδακτρα και τα πανεπιστημια να απαιτησουν οποιο ποσο νομιζουν οτι δικαιουνται.και μποροθν να παρουν. Ηδη φοιτητες αποφοιτουν χρεωμενοι (μια και οι περισσοτεροι δανειζονται τα χρηματα) και αυτο σημαινει οτι το χρεος θα γινει ακομα μεγαλυτερο.
Δεν προκειται να συζητησω τα υπερ και κατα των προτασεων, αλλα δειχνει οτι οι πολιτικοι ειναι ιδιοι παντου.

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Κηφηνείον 'Η ωραία Ελλάς'

Σαράντος Καργάκος, ιστορικός-συγγραφέας μεσω του Κωστα Δεσλη

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενεια­κή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώ­νει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»...
παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέ­σα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετι­κό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνα­κτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυ­ναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...

Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιο­δικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέ­ρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυ­σθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετα­νάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτρο­πία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακό­μη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσό­ντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονι­κούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασα­φείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμό­τητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπί­δες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δη­μόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.

Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυ­χίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κα­τσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώ­σουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ρα­διόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρο­νικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβά­ζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφό­ρητου «κινητού» τους.

Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλ­λιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυ­μία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δου­λειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερι­κά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παι­διά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυ­πία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.

Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.

Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγ­γέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλ­λιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτι­λία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχο­λείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυ­μες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγ­ματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμή­νου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μα­θήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέ­τοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτι­κές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δου­λειά τα παιδιά αυτά;

Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλ­λιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βρά­βευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακό­μη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγά­ρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.

Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέ­ρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πα­τρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δου­λειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τί­ρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακό­γουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτι­κά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.

Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρε­ώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε ... αγροτι κό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθά σουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρ κία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).


Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υπο τάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κρι τήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημά των. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομί σουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!

Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμη θούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δου λειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρ ταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολε μοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβο νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».

Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύ τερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμί ζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοί ρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε δια κοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθή να δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτε ψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγι νε άγνωστη λέξη.

(*) Από το περιοδικό «ΕΥΘΥΝΗ», τεύχος 395, Νοέμβριος 2004, σσ.548-550
Σημείωση (Πηγή: 'ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ' τ. 45)

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Οι φωτογράφοι στην πλατεία

Θυμάμαι ότι τις φωτογραφίες που χρησιμοποιούσα για το πάσο που είχα για να πηγαίνω στο φροντιστήριο Αγγλικών, τις έβγαζα στους υπαίθριους φωτογράφους που υπήρχαν στον κήπο ή στην πλατεία. Καθόσουν σε μία πολυθρόνα που πίσω της υπήρχε ένα σκούρο πανί για το κοντράστ και κοιτούσες το φακό. Η μηχανή ήταν ένα ορθογώνιο κουτί που από τη πίσω μεριά υπήρχε ένα μαύρο ύφασμα, όπου ο φωτογράφος έμπαινε από κάτω για να εστιάσει το φακό που βρισκόταν μπροστά. Έβγαζε το καπάκι,εστίαζε και μετα με μια ταχυδακτυλουργική κίνηση, ΤΣΑΦ! η φωτογραφία είχε βγει. Η εμφάνιση γινόταν στο κουβαδάκι που βρισκόταν κάτω από το τρίποδα. Κουνούσε το χαρτί μέσα στο υγρό, μετά το σκούπιζε με ένα πανί και το κολούσε στο πλάι της μηχανής μέχρι να στεγνώσει. Στο τέλος με το ψαλίδι έκοβε τις φωτογραφίες και σου τις έδινε. Όλη η παρέα από τη γειτονιά μου βγαίναμε μαζί, πειράζοντας κάθε φορά οι υπόλοιποι τον φωτογραφιζόμενο. Δεν θυμάμαι πότε πρωτοπήγα σε φωτογραφείο (μάλλον για την ταυτότητα), αλλά ήδη κάποιοι  (Κώστας Θ. και Λεωνίδας Καφ.) είχαν βγάλει σε στούντιο έγχρωμες εβδομαδιαίες φωτογραφίες, για να τις μοιράζουν στις πιθανές θαυμάστριές τους.
(Η πρώτη φωτογραφία-του Β.Ματεντζίδη-είναι τραβηγμένη το΄70. Στη δεύτερη,τη δεκαετία του '30 στο δημοτικό κήπο, φωτογράφος παίρνει το μεσημεριανό ύπνο (περιοδικό Σκαπτή ύλη), ενώ στην τελευταία ο Λ. Χατζηλιάδης, όρθιος και πρώτος από αριστερά, με παρέα πρώην συμμαθητών του και παρουσία κοινού (πιτσιρικάδων) φωτογραφίζονται στον κήπο στις 27-9-1947.)

10/10/10

Δεν εχω τιποτα το ιδιαιτερο να σχολιασω αλλα μια και σημερα ειναι μια ασυνηθιστη ημερομηνια νομιζω οτι πρεπει αν εχουμε ενα αρθρο με σημερινη σφραγιδα.
Συμφωνα με το BBC, παρα πολυς κοσμος παντρευεται σημερα, μια και πολλοι πιστευουν οτη η ημερομηνια θα τους φερεις τυχη.
Για οσους και οσες αναζητουν καλυτερη τυχη λοιπον σημερα ειναι μερα δρασης. Καπως δυσκολο να παντρευτεις αν δεν το εχεις προγραμματισει, αλλα ισως κατι αλλο τυχερο συμβει.

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Χθεσινή έξοδος



Χωρίς πολλά λόγια μιάς και φεύγω σε λίγη ώρα.............

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Αρθρο για την Καβαλα

Ο Κωστας Δεσλης βρηκε το παρακατω αρθρο για την Καβαλα στο Εθνος
κλικ εδω
Φανταζομαι οτι οι ταβερνες που αναφερονται ειναι γνωστες στην ομαδα της Πεμπτης

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Norman Wisdom

O Norman Wisdom που πεθανε προσφατα, ηταν δημοφιλης στην Ελλαδα της δεκαετιας του 60 που ηταν η εποχη της δοξας του, περισσοτερο γνωστος σαν Νορμαν. Νομιζω οτι το ειδος του χιουμορ που ειχε, θα το ελεγα σωματικο, εκανε την γλωσσα να ειναι δευτερευουσα μια και μπορουσες να γελασεις χωρις να χρειαζεται να καταλαβαινεις τα παντα.
Ισως αυτος να ηταν και ενας απο τους λογους που ηταν φοβερα δημοφιλης στην Αλβανια με τον Εμβερ Χοτζα πρωτο οπαδο.
Για καποιο λογο θυμαμαι να βλεπω ταινιες τους στα θερινα Ολυμπια, οταν ο κινηματογραφος ηταν μερος της οικογενειακης διασκεδασης.

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Μ ' αρέσει...


Βράδυ καλοκαιριού, τέλη Ιουλίου, στη βεράντα. Με το Νίκο, την Πία, τον Παναγιώτη και την Όλγα. Μετά τη κούραση και το άγχος της ζεστής μέρας η παρέα είναι η καλύτερη ανταμοιβή. Σε λίγο, ανάμεσα στις κεραίες της τηλεόρασης, στα δώματα του ασσανσέρ, σε ηλιακούς θερμοσίφωνες, στους άχαρους όγκους των οικοδομών, ανατέλλει ένα κατακόκκινο φεγγάρι. Ανάμεσα στους τοίχους των γύρω πολυκατοικιών διακρίνονται κομμάτια θάλασσας που το λαμπύρισμά τους σε μαγεύει.Παρά τις τόσες παρεμβάσεις η πόλη τη νύχτα φαίνεται καλύτερη. Η ασχήμια διαλύεται μέσα στο φως του φεγγαριού.
Στην Ελλάδα τα μπαλκόνια και οι βεράντες των σπιτιών παρατείνουν τα καλοκαίρια και είναι βασικό στοιχείο στις κατοικίες μας.
(Απ΄ότι φαίνεται και νεότεροι έχουν παρόμοιες απόψεις).

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Το Θηλέων μας χαμογελά

Στιγμές ξενοιασιάς, χαλάρωσης, συντροφικότητας.
Καθισμένες πάνω στις πευκοβελόνες, πολύ κοντά μεταξύ τους, με πλατιά χαμόγελα και μάτια που λάμπουν κοιτούν το φακό. Διαβάζουν, συζητούν, σχολιάζουν, εκμυστηριεύονται η μιά στην άλλη...Η Ε΄τάξη του Α΄Θηλέων το 1975 σε ημερήσιο περίπατο στο δασάκι κάτω από το Σανατόριο.
Χθες όλα τα Λύκεια της πόλης ήταν εκδρομή. (Νέα ήθη: με το που μπαίνει ο μήνας τα παιδιά απαιτούν άμεσα εκδρομή και χαρτζηλίκι). Γέμισαν μαθητές τα καφέ, οι κρεπερί, τα internet cafe, η Ομόνοια και οι βιτρίνες των καταστημάτων.
Δεν νομίζω να απολαμβάνουν τις εκδρομές τους. Το μόνο που ίσως χαίρονται είναι ότι δεν κάνουν μάθημα.

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Τα πνεύματα συναντώνται στα οινοπνεύματα

Λίγοι μεν αλλά καλοί και πολύ ορεξάτοι χθες το βράδυ στου Γιωρίκα.
Η συζήτηση αρχικά, έντονα πολιτική. Για τις Δημοτικές εκλογές, τους υποψήφιους και τις Νομαρχιακές, με προβλέψεις και κρίσεις. Παρασκήνιο και αναλύσεις από τον πάντα γνώστη Φώνη για πρόσωπα και τακτικές. Συν το χρόνο και όσο περισσότερο αλκοόλ έρεε, το κέφι ανέβαινε μέχρι που μπήκαμε επιτέλους σε πολύ πιό ουσιαστικά και καυτά θέματα. Με την άνεση που μόνο άνθρωποι που γνωρίζονται από παιδιά συζητούν μεταξύ τους, μιλώντας για οτιδήποτε και χωρίς το φόβο να παρεξηγηθούν. Γελάσαμε με την καρδιά μας.
Καλό χειμώνα σε όλους παρόντες και απόντες.

Αισώπου μύθοι (ή τα παραμύθια της Χαλιμάς)

Το χελωνάκι και ο ελέφας.

Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα μικρό λιβάδι ζούσαν ένα χελωνάκι και ένας ελέφαντας. Ξυπνούσαν, βοσκούσαν το χορταράκι τους, κοιμόταν.Το χελωνάκι, εκεί χαμηλά που ήταν, δεν μπορούσε να δεί το χορτάρι να τελειώνει.Ο ελέφαντας το έβλεπε αλλά δεν τον ένοιαζε, ώσπου μια μέρα, τέρμα το χορτάρι. Σηκώνει το κεφάλι του το χελωνάκι και κοιτάζει όλο απορία τον ελέφαντα. Τσαντίζεται ο ελέφαντας και του λέει:
- Τι με κοιτάς ρε, μαζί το φάγαμε………………

Σημείωση: οποιαδήποτε ομοιότητα με λαούς και υπουργούς είναι εντελώς συμπτωματική.