'Ενα βράδυ πριν την πανσέληνο...

Στο ακρογιάλι το σούρουπο, 

σιωπηλοί  

ατενίζοντας 

το ασημί της θάλασσας 

που απλώνεται μπροστά μας.

Ελπίζοντας το ανέλπιστο...

Η ζωή είναι αλλού

Διασχίζουμε το παρόν με τα μάτια δεμένα.

Το πολύ πολύ να διαισθανθούμε και να μαντέψουμε αυτό που ζούμε τη συγκεκριμένη στιγμή. Αργότερα μόνο, όταν πια λύσουμε τα μάτια μας και εξετάσουμε το παρελθόν, αντιλαμβανόμαστε αυτό που ζήσαμε και κατανοούμε τη σημασία του...
Milan Kundera, Κωμικοί Έρωτες.

Ιούλιο μήνα, το καταμεσήμερο...

Έτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί

Έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα

Έτσι καθώς αστράψανε χελιδονοουρές...

Στις Καμάρες...

Ο Δημήτρης Χαρισιάδης γεννήθηκε στην Καβάλα στις 15 Αυγούστου 1911 και πέθανε στις 2 Απριλίου 1933 στην Αθήνα, Ήταν το μικρότερο από τα έξι παιδιά  μεγαλοαστικής οικογένειας καπνεμπόρων.  

Η πατρική  του κατοικία βρισκόταν στο Φάληρο. 
Μια φωτογραφική μηχανή που του χάρισαν σε μικρή ηλικία τον έφερε σε επαφή με τη φωτογραφία . Στα 16 του έστειλε τη δουλειά του σε φωτογραφικό διαγωνισμό στη Σκωτία κερδίζοντας το το δεύτερο βραβείο. Σπούδασε Χημεία στη Λωζάνη, το ενδιαφέρον του όμως γρήγορα μονοπώλησε η φωτογραφία. Ήταν φωτογράφος του στρατού στο αλβανικό μέτωπο το 1940-41 ως έφεδρος αξιωματικός, όπου απαθανάτισε τη ζωή των στρατιωτών και την επέλαση της ελληνικού στρατού στη Β. Ήπειρο..

Από το 1956 έως το 1985 διατηρούσε το γνωστό φωτογραφικό πρακτορείο «Δ.Α. Χαρισιάδης». Ειδικεύτηκε στη βιομηχανική φωτογραφία και τη διαφήμιση. Για πολλούς υπήρξε ο συνεπέστερος του μοντερνισμού στην ελληνική φωτογραφία. Πιθανότατα είναι ο μόνος φωτογράφος της γενιάς του που είχε σε τέτοιο υψηλό βαθμό θεωρητική και τεχνολογική κατάρτιση. Η ισορροπημένη, συχνά αφαιρετική σύνθεση, η άψογη τεχνική, το χιούμορ και η αισιοδοξία χαρακτηρίζουν τη γραφή του.
Φωτογραφίες: 1. Οδός Κολοκοτρώνη, 1961 2. Το υδραγωγείο, Αύγουστος 1950

Πηγή: Αρχείο μουσείου Μπενάκη

Η αβάστακτη βαρύτητα της απουσίας ...

Η φιλία είναι απαραίτητη στον άνθρωπο για την καλή λειτουργία της μνήμης του. Το να θυμόμαστε το παρελθόν μας, το να το κουβαλάμε πάντοτε μαζί μας, είναι ίσως ο αναγκαίος όρος για διαφυλάξουμε, όπως λέμε, την ακεραιότητα του εγώ μας. Για να μη συρρικνωθεί το εγώ μας, για να διατηρήσουμε τον όγκο του, πρέπει να ποτίζουμε τις αναμνήσεις σαν τα λουλούδια στη γλάστρα, κι αυτό το πότισμα απαιτεί τακτική επαφή με τους μάρτυρες του παρελθόντος, δηλαδή με τους φίλους. Οι φίλοι είναι ο καθρέφτης μας, η μνήμη μας, το μόνο που απαιτούμε από αυτούς είναι να γυαλίζουν κάπου κάπου τον καθρέφτη για να μπορούμε να κοιταζόμαστε μέσα.

Κείμενο: Milan Kundera.

Προσφύγων κατοικίες

      Μακριά από την όμορφη πατρίδα

      στους δρόμους των γυμνών ωρών
      νομάδες ουρανών, αλιείς άστρων...

Το βράδυ τη Τετάρτης είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στη Μεγάλη Λέσχη, την  εξαιρετικά εμπεριστατωμένη και τεκμηριωμένη εισήγηση της Δρς Σαπφώς Αγγελούδη- Ζαρκάδα, σχετικά με το ρόλο των Μηχανικών στη στεγαστική αποκατάσταση των προσφύγων στην Καβάλα.

  Μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης ο πληθυσμός της πόλης που το 1918 είχε αποδεκατιστεί από τους Βουλγάρους, υπερδιπλασιάστηκε, με τους πρόσφυγες να αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό. Στην αρχή στεγάστηκαν πρόχειρα κυρίως σε καπναποθήκες, ενώ οι επαγγελματίες έστησαν σκηνές για να εργαστούν. Το επιτυχές έργο της στεγαστικής τους αποκατάστασης, πραγματοποιήθηκε σε τρεις φάσεις. Η πρώτη έγινε με πρόχειρες κατοικίες. Κατά τη δεύτερη κτίστηκαν δύο ενότητες αστικών συνοικισμών, στα ανατολικά της πόλης η Αγία Βαρβάρα και τα Πεντακόσια ενώ στα δυτικά η Δεξαμενή, τα Χίλια, Δεκαοκτώ, ο Βύρωνας και του Γκιρτζή. Οι μηχανικοί που ανέλαβαν την κατασκευή και επίβλεψη των οικισμών ήταν ο εξαιρετικός  εργολάβος Απόστολος Γκιρτζής ο οποίος κατασκεύασε τα Πεντακόσια, τη Δεξαμενή, την Αγία Βαρβάρα, το Βύρωνα και του Γκιρτζή. Ο ηλεκτρολόγος μηχανικός Νικόλαος Ζιώγας κατασκεύασε τα Χίλια και τα Δεκαοκτώ ενώ ο Καβαλιώτης Κώστας Γιάντσος επέβλεψε την κατασκευή των οικισμών, Χίλια και Δεξαμενή.  

Ακολούθησε η οικοδόμηση ναών και σχολείων που κατασκευάστηκαν με πλάκες οπλισμένου σκυροδέματος, σε μελέτη και επίβλεψη του τοπογράφου μηχανικού Βίκτωρα Ρουδομέτωφ και η αστική συγκοινωνία. Τη δεκαετία του 1950 και μετά, η τρίτη φάση, της αυτοστέγασης, περιελάβανε κλήρωση οικοπέδων και επιδότηση για κατασκευή σπιτιών από δεδομένους τύπους του Υπουργείου Πρόνοιας.

Η μνημειώδης προσπάθεια αποκατάστασης σχεδόν ενός εκατομμυρίου προσφύγων (25% του γηγενούς πληθυσμού) από ένα έθνος μικροσκοπικό και κατεστραμμένο οικονομικά, προκάλεσε το θαυμασμό του Henry Morgentaou ( Προέδρου της επιτροπής αποκατάστασης Προσφύγων) που έγραψε χαρακτηριστικά  « δεν υπάρχει στα έργα του Ομήρου σελίδα που να είναι τόσο συναρπαστική όσο αυτό το σύγχρονο έπος του ελληνικού λαού...» 

Φωτογραφία: Προσφυγικές κατοικίες στη Δεξαμενή.

Χθες βράδυ

Πανσέληνος και ροδοδάφνες
Λείπει όμως ένα κομμάτι της