Πάντα αναρωτιόμασταν όταν ήμασταν μαθητές, ποιος μεγαλοφυής εγκέφαλος σκέφτηκε το ωράριο που πηγαίναμε στο σχολείο. Τις τρεις πρώτες μέρες της εβδομάδας απόγευμα και τις επόμενες τρεις πρωί. Ιδιαίτερα εξουθενωτική η Τετάρτη που σχολούσαμε βράδυ και την άλλη μέρα το πρωί, ξα
νά στο σχολείο. Κι αν μάλιστα είχαμε και τον Παπαδόπουλο ήταν σχεδόν βέβαιο ή ότι θα μας εξέταζε ή ότι θα γράφαμε διαγώνισμα. Η χαριστική βολή στην τελευταία τάξη, που μετά το σχολείο είχαμε και φροντιστήριο και επιστρέφαμε στο σπίτι γύρω στις 10.Το πανέξυπνο αυτό (και άκρως βέβαια δημοκρατικό) μέτρο εφαρμόσθηκε από τις 24-10-1966. Μέχρι τότε σε όσα κτίρια συστεγάζονταν το Λύκειο με το Γυμνάσιο, το Λύκειο πήγαινε πάντοτε πρωί για μάθημα, ενώ το Γυμνάσιο το απόγευμα. Είχε τη λογική ότι οι μαθητές του Λυκείου είχαν περισσότερο διάβασμα και υποχρεώσεις.
Και ξαφνικά, ενώ η σχολική χρονιά είχε αρχίσει, ο τότε υπουργός Παιδείας άλλαξε το πρόγραμμα. Τα Λύκεια θα πήγαιναν για μάθημα 3 μέρες απόγευμα και 3 μέρες πρωί. Και το πιό κουφό είναι ότι αυτό θα άλλαζε κάθε βδομάδα οπότε κάποιοι μπερδεύονταν και δεν ήξεραν αν τη Δευτέρα ήταν πρωινοί ή απογευματινοί. Ευτυχώς, όταν πήγαμε ύστερα από 5 χρόνια εμείς, η αλλαγή αυτή γινόταν κάθε εξάμηνο.
Και η αιτία όλης αυτής της ταλαιπωρίας, όπως πάντα, η ''πληρέστερη μόρφωση'' των μαθητών.
