Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Μιά πραγματική ιστορία...

Με αφορμή την ανάρτηση για την πιθανή επανεμφάνιση των Pony, διαβάστε μία σχετική ιστορία από το Χρήστο Χ.:
Κάποτε ένας καπετάνιος του ΕΛΑΣ έφυγε κυνηγημένος και κατέληξε μαζί με την οικογένεια του στην ΕΣΣΔ (Τασκένδη). Εκεί, ο γιος του σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός με πολύ καλές επιδόσεις στις σπουδές του. Οι Ρώσοι του έδωσαν υποτροφία και συνέχισε τις σπουδές του στη Μόσχα όπου και έκανε Διδακτορικό με αντικείμενο τον σχεδιασμό ειδικών οχημάτων. Μετά δούλεψε για κάποια χρόνια σε ένα ερευνητικό κέντρο σχεδιασμού ειδικών οχημάτων (οχήματα για χρήση στη Σιβηρία και για ειδικές κατασκευές και πιο συγκεκριμένα για κατασκευές αρδευτικών έργων). Το 1974 με την μεταπολίτευση αποφάσισε να έρθει στη Ελλάδα και για αυτό έκανε μια δοκιμαστική επίσκεψη για ένα μήνα στη Θεσσαλονίκη όπου και γνώρισε κάποιον βιομήχανο σχετικό με οχήματα και στο άψε-σβήσε του σχεδίασε ένα πρώτο πλάνο για ένα όχημα το οποίο μετά μπήκε σε γραμμή παραγωγής και έγινε το γνωστό PONY. O βιομήχανος του πρότεινε άμεσα επαναπατρισμό και δουλειά με φοβερές προοπτικές. Έτσι και έκανε. Μετά ήταν ο σχεδιαστής των γνωστών Σταγιερ που είχαμε στο στρατό και σε λίγα χρόνια η βιομηχανία έγινε η γνωστή ΕΛΒΟ (ελληνική βιομηχανία οχημάτων). Μέχρι που ανέλαβαν την παρτίδα οι συνδικαλιστές το εργοστάσιο έγινε κρατικό και σε λίγο έκλεισε για πάντα.
Ο Μηχανικός αυτός έμεινε άνεργος. Σε λίγο βρήκε δουλειά στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης όπου και ίδρυσε στο ΤΕΙ το τμήμα Τεχνολογίας Οχημάτων. Δούλευε σε αυτό από τα χαράματα μέχρι τα μεσάνυχτα. Τελικά έγινε και Πρόεδρος του ΤΕΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. Σήμερα είναι συνταξιούχος Μηχανικός και έχει φτιάξει ένα μηχανουργείο με τόρνους και φρέζες στο υπόγειο του σπιτιού του και ασχολείται με κατασκευή ειδικών εξαρτημάτων για οχήματα απλά για το χόμπι του. Ήταν και συνεχίζει να είναι κομμουνιστής και υποστηρίζει ότι αν δεν ήταν η Ρωσία δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα στη ζωή του από αυτά που έκανε. Όλα αυτά τα χρόνια είχε ένα LADA το οποίο κάθε απόγευμα το έλυνε και το έδενε έτσι για την πλάκα του. Η ιστορία είναι αληθινή και με τον γιο του ανθρώπου αυτού (μηχανικός κι αυτός) ήμαστε 5 χρόνια συνάδελφοι και μου διηγήθηκε πολλά για τον πατέρα του.
blog comments powered by Disqus