Α, ζωή, τρελή που είσαι!

 Στην παρουσίαση του πονήματος του Λ. Αποστολίδη την Παρασκευή κατάφερα να παρευρεθώ κι εγώ. Ίσα που πρόφτασα τό γλαφυρό λόγο του Τάκη Εμμανουηλίδη που ξεκίνησε αναφέροντας στο κοινό μιά εμπειρία του. Μαθητής στο Ε΄Κ1 (1ο τμήμα του κλασσικού) και 6 χρόνια πριν από μας πληροφορείται μαζί με τους υπόλοιπους συμμαθητές του ότι θα τους αναλάβει ο Αποστολίδης. Ένα βαθύ ωωωωωχ ακούστηκε απ΄ όλη την τάξη. Ο Αποστολίδης ήταν γνωστός για την αυστηρότητά του και για τις πολλές του απαιτήσεις. Όμως -συνέχισε ο Τάκης- αυτό που ακολούθησε ήταν συγκλονιστικό... Κάτι παρόμοιο όμως δεν ζήσαμε και μεις, στην Γ΄Λυκείου, κάποια χρόνια μετά; Το ίδιο ωωωωωχ  ακούσθηκε να αναδύεται από το σύνολο σχεδόν των μαθητών της τάξης όταν μάθαμε ότι θα μας κάνει μάθημα ο Αποστολίδης στην τελευταία τάξη , ενώ ελπίζαμε ''να τη βγάλουμε χαλαρά''. Στο κάτω -κάτω μαθητές του Πρακτικού ήμασταν. Όσοι δεν έμαθαν Αρχαία μέχρι τότε, στην τελευταία τάξη θα τα μάθαιναν; Εμάς μας ενδιέφεραν τα Μαθηματικά, η Φυσική, η Χημεία. Τι ήθελαν και μας έβαλαν αυτόν τον απαιτητικό καθηγητή; Μαυρίλα και απαισιοδοξία στην τάξη... Και ήρθε η στιγμή του πρώτου μαθήματος. Δεν το έχω ξεχάσει. Μπήκε στην τάξη, μας κοίταξε σοβαρά, έβγαλε από το χέρι το ρολόι του καταργώντας τις δεσμεύσεις του χρόνου, κι άρχισε να απαγγέλλει με πραγματικά συνταρακτικό τρόπο τον τραγωδό. Ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα ακούσει και ζήσει στο σχολείο κάτι τέτοιο. Πρώτη φορά ο λόγος των Αρχαίων ερχόταν στ΄αυτιά μου με τέτοιο χρώμα και ύφος. Κι αυτό συνεχίστηκε και στα άλλα μαθήματα. Πρώτη φορά κάποιος μας διάβαζε ένα ποίημα ή κάποιο πεζό, με συναίσθημα, με φωνή να πάλλεται, με την ψυχή του ολόκληρη. Κι όταν κατόπιν άρχιζε να εξηγεί και να αναλύει το κείμενο-μακριά από τις στερεότυπες και γνωστές απόψεις που κυκλοφορούσαν στις ματσαράγκες- άρχισα να καταλαβαίνω γιατί όλοι θαύμαζαν τον αρχαίο λόγο. Πραγματική μυσταγωγία το μάθημά του. Ο Αποστολίδης ζητούσε πολλά, όμως έδινε και πολλά. Δεν τον ένοιαζε που ήμασταν στο Πρακτικό και είχαμε διαγράψει τα Αρχαία από τη ζωή μας. Ζητούσε δουλειά, μας εξέταζε και μάλιστα και σε άγνωστο κείμενο. Θυμάστε που σήκωσε κάποιον από μας στον πίνακα -γνωστό για την ανορθογραφία του- και άρχισε να του υπαγορεύει το άγνωστο; Χαμός! Ίσως θα έπρεπε να μετριάσει τις απαιτήσεις του. Ίσως θα έπρεπε να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι οι περισσότεροι στα Αρχαία αλλά και στα Νέα είχαμε ήδη γυρίσει την πλάτη. Όμως επέμενε χωρίς να τον νοιάζει η δημοφιλία του γιατί πίστευε ότι έπρεπε έστω και την τελευταία χρονιά στο σχολείο κάτι να μάθουμε. Γιατί ένας άνθρωπος, είτε μηχανικός, είτε μαθηματικός, πρέπει να ξέρει να γράφει και να εκφράζεται σωστά στη γλώσσα του. Φυσικά εμείς είχαμε τελείως διαφορετική άποψη. Κι όταν ο Πιστοφίδης μας ανακοίνωσε -μπροστά του- ότι θα μας αναλάβει ο Αρρενόπουλος μέχρι και στα θρανία ανεβήκαμε χοροπηδώντας από χαρά.... Η συνέχεια γνωστή. Ο Αποστολίδης τελικά επανήλθε στην τάξη μας, λόγω αλλαγής προγράμματος, λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Κι αυτούς που απερίσκεπτα πανηγύριζαν τότε που έφευγε τους έζωσαν τα μαύρα φίδια. Τι θα τους έκανε; Τι βαθμό θα τους έβαζε; Νομίζω ότι προσπάθησε να μη μας συνερισθεί. Και η συμπεριφορά του ήταν σωστή. Εμείς όμως είχαμε λερωμένη τη φωλιά μας και βλέπαμε άλλα πράγματα στις πράξεις του... Και η ατμόσφαιρα ήταν πάντα φορτωμένη. Νομίζω ότι αν είχαμε τη τύχη να μας δίδασκε ο Αποστολίδης από μικρότερες τάξεις, όχι μόνο τα Ελληνικά μας θα ήταν ''τόσο λίγα'', αλλά θα μαθαίναμε να ''βασανίζουμε'' περισσότερο το μυαλό μας και την κρίση μας.... Υ.Γ. Ο τίτλος από το πεζό του Ζ. Παπαντωνίου ΖΩΗ, ένα από τα κείμενα που μας δίδαξε απαγγέλοντάς το με ξεχωριστό τρόπο. Είμαι βέβαιος ότι ακόμη θα το θυμάστε.