Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

* Κι όμως...

Είναι γεγονός ότι όταν μπήκαμε στο Πανεπιστήμιο πάθαμε σοκ με την απογοητευτική κατάσταση που επικρατούσε.
Απ' τη μιά τα κτίρια: οι τοίχοι βαμμένοι με συνθήματα, γεμάτοι σκισμένες αφίσες, τα σκοτεινά αμφιθέατρα, τα τραπεζάκια των παρατάξεων στην είσοδο και οι φωνές των κομματόσκυλων σαν να ήσουν σε παζάρι. Απ΄την άλλη τα προγράμματα σπουδών κι όλη αυτή η απίστευτη ελευθερία: όποτε ήθελες πήγαινες στο μάθημα, όποτε ήθελες έδινες εξετάσεις, 3 εξεταστικές, μεταφορά-μεταφερομένων μαθημάτων, ν-3 μαθήματα για τη κατοχύρωση έτους κλπ.
Κι όμως. Η κατάσταση αυτή που και μεις θεωρούσαμε απαξιωτική, τώρα είναι ακόμη χειρότερη.
Στο Μαθηματικό τμήμα τότε, η διδασκαλία γινόταν ως εξής. Το πρωί ο καθηγητής δίδασκε το μάθημα, στο αμφιθέατρo, σε ολόκληρο το έτος (στους λίγους που παρακολουθούσαν). Το απόγευμα, στα φροντιστήρια, οι βοηθοί του έλυναν ασκήσεις, εξηγούσαν και απαντούσαν σε απορίες των φοιτητών που ήταν χωρισμένοι αλφαβητικά σε μικρότερες ομάδες. Και τη περίοδο των εξετάσεων έπεφτε πολύ διάβασμα. Οποιαδήποτε ώρα της νύχτας περνούσες από την Αγ. Δημητρίου τα φώτα στις εστίες ήταν αναμμένα.
Εδώ και λίγα χρόνια φροντιστήρια πλέον δεν υπάρχουν. Στο μάθημα ο διδάσκων αναλύει τη θεωρία και ταυτόγχρονα λύνει μερικές ασκήσεις για παραδείγματα. Κι αν ο χρόνος -λόγω καταλήψεων ή απεργιών-πιέζει ούτε αυτό γίνεται. Δεν υπάρχει καν η έννοια του έτους (ή εξαμήνου) και της κατοχύρωσής του. Πας στο επόμενο χωρίς να περάσεις κανένα μάθημα. Οι φοιτητές καταφεύγουν σε ιδιωτικά φροντιστήρια για να περάσουν τα μαθήματα, και δεν ακούς από πολλούς ότι ξενύχτισαν διαβάζοντας. Τα cafe είναι γεμάτα ακόμη και στις εξεταστικές. Χρειάζεται οπωσδήποτε να αλλάξει η κατάσταση και να σοβαρευτούν όλοι. Οι καθηγητές, οι πρυτάνεις και οι φοιτητές - αν θέλουν να αξιοποιήσουν τα χρόνια τους και να μορφωθούν πραγματικά.
(Στις φωτογραφίες φοιτητές του Φυσικού τμήματος του Α.Π.Θ. σε ομαδική εργασία. Εδώ και πολλά χρόνια οι δύο πρώτοι απ΄τα δεξιά, ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό. Ο τρίτος είναι βέβαιο ότι το μετάνοιωσε που δεν έφυγε κι αυτός και έμεινε εδώ περιμένοντας το ...κούρεμα.)
blog comments powered by Disqus