Νυχτερινή άποψις

Τρίτη 12 Αυγούστου 1958

Από μηνός παρεπιδημεί εις την πόλιν μας η δις Ευδοξία Κοντονίκου, ομογενής εξ Αμερικής, καθηγήτρια, ελθούσα προς επίσκεψιν των ενταύθα συγγενών της. Η δις Ευδοξία Κοντονίκου εγεννήθη εν Αμερική και είναι η πρώτη φορά που επιχειρεί ταξίδιον εις την Ελλάδα.
''...Έπειτα από πολλές προετοιμασίες και μετρώντας τις μέρες έφτασα στην Καβάλα. Ήταν 10 η ώρα την νύχτα όταν την πρωτοαντίκρυσα. Με τα φωτισμένα της σπίτια παρουσίαζε ένα εξαίσιο θέαμα. Με υποδέχθηκε μιά γαλήνια ησυχία που κάνει τον ταξιδιώτη να νομίζει πως η Καβάλα είναι μία σιωπηλή πόλη. Αυτή η ησυχία δεν υπάρχει μόνο τη νύχτα αλλά και τη μέρα...
Με την αμφιθεατρική της θέση σε γοητεύει. Έχει τον ορίζοντα ελεύθερο και αυτό μπορείς να το δεις όταν στέκεσαι σε ύψωμα. Από το βουνό κοιτάζεις κάτω και βλέπεις τα κόκκινα κεραμίδια των σπιτιών που καταλήγουν στην αμμουδιά...
Στην Καβάλα μπορεί να δει κάποιος μια κυρία κομψευόμενη αλλά και μιά κυρία με τα φορέματα των γιαγιάδων μας. Μπορείς να συναντήσεις το φτωχό αγωγιάτη και να τον συγκρίνεις με τον κύριο της ιδιωτικής κούρσας. Ο κόσμος της Καβάλας είναι ανοιχτόκαρδος. Η φιλοξενία τους σου ζεσταίνει την καρδιά...''
Διάβασα το κείμενο πριν ακετό καιρό στον Ταχυδρόμο. Μου άρεσε ο λόγος της επισκέπτριας που μας θυμίζει την πόλη που μεγαλώσαμε. Σ' αυτήν την ερεβώδη περίοδο που ζούμε όπου η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα χρειάζονται και κάποια κείμενα που να μην έχουν σχέση με το παρόν...