Άλλες (;) Εποχές

Θυμάμαι τη δασκάλα μου στις τέσσερεις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Συνεχώς πάνω από 50 παιδιά στην τάξη. Σταθερά 5-6 ώρες μάθημα την ημέρα (τότε πηγαίναμε στο σχολείο και Σάββατο), που σήμαινε περίπου 35 ώρες μάθημα την εβδομάδα. Για ένα διάστημα και σπαστό (!) ωράριο, πρωί-απόγευμα. Αλλά και ο δάσκαλός μου στις δυο μεγαλύτερες τάξεις, αν και Διευθυντής του Σχολείου, περίπου το ίδιο πρόγραμμα είχε - ίσως τρεις-τέσσερεις ώρες λιγότερες. Και μας δίδασκαν όλα τα μαθήματα. Η ίδια δασκάλα μας έκανε και Γυμναστική και Ωδική και Καλλιγραφία και Χειροτεχνία και όποιο άλλο μάθημα υπήρχε στο ωρολόγιο πρόγραμμα. Και τα έβγαζε πέρα. Και μάθαμε. Τουλάχιστον όχι λιγότερα από όσα μαθαίνουν τα παιδιά σήμερα.


Αυτά όλα θεωρήθηκαν αναχρονιστικά και στο πέρασμα του χρόνου εκσυγχρονίστηκαν για να "αναβαθμιστεί" η παρεχόμενη Παιδεία. Ζούσαμε στις εποχές που νομίζαμε ότι είμασταν πλούσιοι κάτοικοι ενός πλούσιου κράτους. Μειώθηκαν σταδιακά οι (εκπαιδευτικές) ώρες εργασίας του κάθε δασκάλου σε 21 (ή μήπως λιγότερες; - τόσες ήταν το 1987) με παράλληλη ελαχιστοποίηση των ωρών διδασκαλίας του Διευθυντή. Μειώθηκε ο μέγιστος επιτρεπτός αριθμός μαθητών ανά τμήμα σε 25. Προστέθηκαν νέα μαθήματα, όπως η διδασκαλία Αγγλικών, αρχικά στις μεγάλες τάξεις, κατόπιν και σε μικρότερες, Πληροφορικής - κι ας μην είχαν αρκετούς υπολογιστές τα σχολεία. Και φυσικά, όλα αυτά με τους ειδικούς καθηγητές. Κάθε Δημοτικό Σχολείο, όσο μικρό κι αν είναι, έχει τους δασκάλους, τον καθηγητή της Πληροφορικής, των Αγγλικών, της Μουσικής, τον Γυμναστή (κι ας μην έχει γυμναστήριο και μερικές φορές ούτε αυλή).


Και αυτό μας βόλευε όλους:


- Το σπάταλο Κράτος ενδιαφερόταν μόνο για την συγκράτηση της ανεργίας.


- Οι γονείς ήταν ευχαριστημένοι, αφού θεωρούσαν ότι τα παιδιά τους διδάσκονται καλύτερα σε μικρά τμήματα με εξειδικευμένους καθηγητές.


- Οι δάσκαλοι και καθηγητές μείωσαν τις ώρες εργασίας τους (ποιός εργαζόμενος δεν θέλει κάτι τέτοιο;) χωρίς, βέβαια, μείωση των αποδοχών τους (κάθε άλλο), ενώ παράλληλα τους έμεναν αρκετές ώρες για κανένα παράνομο ιδιαιτεράκι στη ζούλα (για κάποιον απροσδιόριστο λόγο οι διορισμένοι καθηγητές θεωρούνται αυθεντίες στα μαθήματα που διδάσκουν κι έχουν υψηλά κασέ στα ιδιαίτερα - οι ίδιοι αυτοί καθηγητές που κάνουν τόσο "καλό" μάθημα στις τάξεις του Δημόσιου Σχολείου ώστε οι εκεί μαθητές τους είναι αναγκασμένοι να προσφεύγουν σε νόμιμα ή παράνομα φροντιστήρια).
- Οι νέοι δάσκαλοι και καθηγητές όλων των ειδικοτήτων έβρισκαν πιο εύκολα δουλειά στο Δημόσιο.
Εξάλλου λεφτά υπήρχαν...
Ώσπου ξαφνικά αντιληφθήκαμε ότι το Κράτος χρωστούσε τα μαλλιοκέφαλά του (μας) σε ό,τι κινείται πάνω στην Υδρόγειο.
Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε μια επανεκτίμηση της κατάστασης;
Μήπως ήρθε η ώρα να απεμπολήσουμε κάποια από τα "κεκτημένα με αγώνες";
Και αν δεν είναι καιρός και ούτε πρέπον να μιλάμε για απολύσεις, μήπως ήρθε η ώρα να ζητήσουμε αποδείξεις της βελτίωσης της παρεχόμενης Παιδείας;
Μήπως ήρθε η ώρα να ζητήσουμε Πτυχίο στο τέλος κάθε εκπαιδευτικής χρονιάς στην Πληροφορική, όπως γίνεται σε όλα τα ιδιωτικά φροντιστήρια;
Μήπως ήρθε η ώρα να ζητήσουμε Πτυχίο επιπέδου Lower κατά την ολοκλήρωση των Ξένων Γλωσσών στο Λύκειο, με όλα τα ενδιάμεσα Πτυχία, όπως γίνεται σε όλα τα ιδιωτικά φροντισήρια;
Οι εποχές αλλάζουν. Αναμφισβήτητα. Και όλα δείχνουν ότι η εποχή των παχέων αγελάδων αποτελεί παρελθόν. Ίσως στο μέλλον θεωρηθούμε τυχεροί που ζήσαμε σε έναν επίπλαστο παράδεισο. Όσο πιο γρήγορα αντιληφθούμε και συνειδητοποιήσουμε την νέα μας κατάσταση, ίσως να είναι τόσο το καλύτερο για όλους μας.