Σε όλα τα Πανεπιστήμια του κόσμου, υπάρχουν κάποιοι τρόποι εισαγωγής ενός αριθμού υποψηφίων που έχει σχέση με τις ανάγκες της χώρας. Εμείς έχουμε τον ελληνικό τρόπο, που περισσότερο μοιάζει με μηχανή παραγωγής πτυχίων και χρόνο με το χρόνο εξελίσσεται προς το ελληνικότερο.Μοναδική για φέτος πρωτοτυπία, να εισαχθεί υποψήφιος που εγραψε κάτω από ένα (1) μέσο όρο στα 6 μαθήματα που έδινε. Υποψήφιοι που απλώς προσήλθαν στην αίθουσα και γράψαν στην κόλλα το όνομά τους θεωρούνται πλέον ακαδημαϊκοί πολίτες. Πολύ πιθανό να εγκατασταθούν στην έδρα της σχολής τους και να σπουδάσουν κάτι που ούτε γνωρίζουν και ίσως και να μη μπορούν. Κάποια στιγμή, κάποτε, θα βγουν στην αγορά εργασίας και θα βάλουν λυτούς και δεμένους για να βρουν μία θέση στο δημόσιο.
Από την άλλη, ο τεράστιος αριθμός των εισακτέων. Βέβαια κάποιοι θα πουν ότι αν δεν εισαχθούν όλοι οι υποψήφιοι στην Ελλάδα, θα φύγουν για σπουδές στο εξωτερικό, κάτι ιδιαίτερα αρνητικό για την οικονομία. Υπάρχει όμως μία διαφορά: όποιος φεύγει για σπουδές έξω πηγαίνει με δικά του έξοδα, ενώ όλες αυτές οι εκατοντάδες σχολές και τμήματα που υπάρχουν λειτουργούν με δημόσιο χρήμα.
( Αξίζει να μελετήστε τον πίνακα με το πλήθος εισακτέων το 1959. Εισάγονταν γύρω στα 5.700 άτομα ).
