'' Μερικές μνήμες χαράζονται τόσο βαθιά μέσα μας: μοιάζουν με τατουάζ που δεν σβήνονται ποτέ απ' την ψυχή μας.
Ήταν θυμάμαι, βράδυ Κυριακής, πρώτη μέρα του Αυγούστου 1964. Η καθιερωμένη Κυριακάτικη οικογενειακή βόλτα στην παραλία της πόλης μας. Το Κάστρο, στη χερσόνησο της Παναγίας, με λαμπιόνια στη σειρά φώτιζε την επιγραφή: ΕΥΡΙΠΙΔΗ ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ. Ο ίδιος πρωτόγνωρος φωτισμός και στο ''μέτωπο'' του μεγάλου μόλου. Η παιδική μου περιέργεια δε θεραπεύτηκε απ΄τους δικούς μου στο ερώτημα τί σήμαινε αυτή η επιγραφή. Από άλλο, ωστόσο, δρόμο - την επιθυμία της μάνας μου να δει το ίνδαλμά της, Δημήτρη Παπαμιχαήλ - την επόμενη Κυριακή βρέθηκα στο κοίλο του Αρχαίου Θεάτρου, θεατής αυτής της ιστορικής παράστασης.
Ομολογώ ότι 
δεν καταλάβαινα και πολλά πράγματα. Ήταν από τις φορές που συνειδητοποιείς πως το ''νοιώθω'' είναι πιό δυνατό από το ''καταλαβαίνω''. Γιατί εκείνες τις στιγμές ένοιωθα πως κάτι το μαγικό συμβαίνει σ΄αυτό το ''αλώνι''. Χρόνια αργότερα κατάλαβα πως σε τούτο το χώρο, μέσα απ΄το λόγο των Τραγικών, γινόταν το ξεκαθάρισμα του άναρχου και ατελεύτητου Λόγου απ΄τα λόγια της μίζερης και ελλειμματικής σε πνευματικότητα καθημερινότητάς μας....
...Δεν είμαι σε θέση να πω με βεβαιότητα αν ήταν μαγικά τα χρόνια. Ίσως ήταν ''μαγική'' η νιότη μας. Ωστόσο, για ένα πράγμα είμαι βέβαιος. Η πόλη μας φωτιζόταν μέσα απ΄το Φεστιβάλ και για μία έστω, απ΄τις τέσσερις εποχές συμπρωταγωνιστούσε, μαζί με την Επίδαυρο, στην πολιτιστική ζωή της χώρας....''
(Από κείμενο του Τάκη Εμμανουηλίδη που δημοσιεύτηκε στο Περιωδικό της Πόλης. Στην τελευταία φωτογραφία οι Σωκράτης Καραντινός, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δ. Παπαμιχαήλ και πολλοί συντελεστές του Κρατικού Θεάτρου Β. Ελλάδος, στα παρασκήνια του Αρχαίου Θεάτρου Φιλίππων μετά τo πέρας της παράστασης που περιγράφεται στο κείμενο.)
'' Μερικές μνήμες χαράζονται τόσο βαθιά μέσα μας: μοιάζουν με τατουάζ που δεν σβήνονται ποτέ απ' την ψυχή μας.
Ήταν θυμάμαι, βράδυ Κυριακής, πρώτη μέρα του Αυγούστου 1964. Η καθιερωμένη Κυριακάτικη οικογενειακή βόλτα στην παραλία της πόλης μας. Το Κάστρο, στη χερσόνησο της Παναγίας, με λαμπιόνια στη σειρά φώτιζε την επιγραφή: ΕΥΡΙΠΙΔΗ ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ. Ο ίδιος πρωτόγνωρος φωτισμός και στο ''μέτωπο'' του μεγάλου μόλου. Η παιδική μου περιέργεια δε θεραπεύτηκε απ΄τους δικούς μου στο ερώτημα τί σήμαινε αυτή η επιγραφή. Από άλλο, ωστόσο, δρόμο - την επιθυμία της μάνας μου να δει το ίνδαλμά της, Δημήτρη Παπαμιχαήλ - την επόμενη Κυριακή βρέθηκα στο κοίλο του Αρχαίου Θεάτρου, θεατής αυτής της ιστορικής παράστασης.
Ομολογώ ότι 
δεν καταλάβαινα και πολλά πράγματα. Ήταν από τις φορές που συνειδητοποιείς πως το ''νοιώθω'' είναι πιό δυνατό από το ''καταλαβαίνω''. Γιατί εκείνες τις στιγμές ένοιωθα πως κάτι το μαγικό συμβαίνει σ΄αυτό το ''αλώνι''. Χρόνια αργότερα κατάλαβα πως σε τούτο το χώρο, μέσα απ΄το λόγο των Τραγικών, γινόταν το ξεκαθάρισμα του άναρχου και ατελεύτητου Λόγου απ΄τα λόγια της μίζερης και ελλειμματικής σε πνευματικότητα καθημερινότητάς μας....
...Δεν είμαι σε θέση να πω με βεβαιότητα αν ήταν μαγικά τα χρόνια. Ίσως ήταν ''μαγική'' η νιότη μας. Ωστόσο, για ένα πράγμα είμαι βέβαιος. Η πόλη μας φωτιζόταν μέσα απ΄το Φεστιβάλ και για μία έστω, απ΄τις τέσσερις εποχές συμπρωταγωνιστούσε, μαζί με την Επίδαυρο, στην πολιτιστική ζωή της χώρας....''
(Από κείμενο του Τάκη Εμμανουηλίδη που δημοσιεύτηκε στο Περιωδικό της Πόλης. Στην τελευταία φωτογραφία οι Σωκράτης Καραντινός, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δ. Παπαμιχαήλ και πολλοί συντελεστές του Κρατικού Θεάτρου Β. Ελλάδος, στα παρασκήνια του Αρχαίου Θεάτρου Φιλίππων μετά τo πέρας της παράστασης που περιγράφεται στο κείμενο.)
