''...Ο πυρετός της κατεδάφισης και της ανοικοδόμησης έχει πιάσει τους Αθηναίους από το λαιμό. Οι δρόμοι χάσκουν σαν να τους έχουν βομβαρδίσει, οι τοίχοι γκρεμίζονται, σκόνη πολιορκίας πλανιέται στον αέρα και το κροτάλισμα από τα κομπρεσέρ έχει γίνει, αντί για τη φωνή της μικρής κουκουβάγιας, το λάιτ μοτίβ της πόλης. Σκουριασμένα μουστάκια από ενισχυμένο μπετόν τρυπούν τη γραμμή του ορίζοντα. Καινούργια ξενοδοχεία ανεβαίνουν στα ύψη, μέσα από τα χαλάσματα....
Κάθε φορά που γυρίζω, ανακαλύπτω ότι ένα σωρό καφενεία, ταβέρνες, εστιατόρια και βιβλιοπωλεία, που όλα τους έμοιαζαν στέρεα σαν τις πυραμίδες, έχουν εξαφανιστεί, και η ανακατάταξη των ορόσημων με στέλνει να τρέχω από δρόμο σε δρόμο σαν αλεπού που της έχουν φράξει όλες της τις τρύπες... Οι Έλληνες αρχιτέκτονες έχουν ξεχάσει τον λόγο του προγόνου τους του Ισοκράτη ότι πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος....''
Η αφορμή για την παρά
θεση του κειμένου του Patrick Leigh Fermor, που γράφτηκε τη δεκαετία του ΄50, είναι η κατεδάφιση που γίνεται εδώ και μέρες ( και με αρκετό κόπο απ΄ότι φαίνεται) ενός πολύ παλιού κτιρίου στο κέντρο της πόλης. Το κτίριο που στο ισόγειό του στέγαζε το καφέ Ρόδον. Δε ξέρω αν υπήρχαν λόγοι να χαρακτηρισθεί διατηρητέο, αλλά το bar ήταν καταπληκτικό, με τα χοντρά πετροντούβαρά του και την ιδιαίτερη αρχοντιά του χώρου του. Υποθέτω ότι αν έφευγαν οι σοβάδες εξωτερικά και αποκαλύπτονταν η πέτρινη τοιχοποιία θα αναδεικνύονταν ένα πολύ όμορφο κτίριο, όπως η διπλανή του καπναποθήκη του Ζάρα. Αντ΄αυτού στη θέση του θα ξεφυτρώσει άλλη μια κατασκευή της σειράς...Κρίμα.
