Χθές βράδυ στην γειτονιά μας έγινε κάτι υπέροχο. Τελευταία ημέρα του σχολείου και τα παιδιά αποφασίσανε να το γιορτάσουν καλώντας όλους σε ένα πάρτυ. Απο νωρίς βγήκε ο Φ... και όπως οι παλιοί ντελάληδες, καλούσε όλους τους φίλους του να συμμετέχουν. Το πάρτυ στήθηκε στον δρόμο - τα παρκάκια και οι οι ελεύθεροι χώροι (οι μοναδικοί στον Αγιο Γιάννη) ειναι στα 5 μέτρα αλλα ειναι λεηλατημένοι και ελεεινοί, μη φιλόξενοι, χώροι συγκέντρωσης περιθωριακών και λογιών λογιών περίεργων παραβατικών. Τα παιδιά καλεσαν τους γονείς και τους φίλους τους, στόλισαν με μπαλόνια τα κάγκελα, κατέβασαν τις μουσικές τους για να χορέψουν, οι μαμάδες μαγείρεψαν και αγόρασαν γλυκά, κάλεσαν τις φίλες τους να το διασκεδάσουν και εκείνες ήλθαν σ' αυτό το κάλεσμα για να γνωριστούν και να τα πούνε. Ο όρος γειτονιά απέκτησε νόημα.
Δεν θυμάμαι τίποτε καλλίτερο τις τελευταίες δεκαετίες.
Φυσικά και σκέφτηκα πόσο αφασικοί, κατώτεροι των περιστάσεων και των ανθρώπων που ζούν σε αυτή την πόλη ειναι αυτοί που παριστάνουν την διοίκηση αυτής της πόλης. Τα μικρότερα παιδιά ήθελαν να παίξουν μπάλα ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Τους απαγορεύτηκε απο τους ιδιοκτήτες τους. Τους είπα να πάνε στο παρκάκι και να προσπαθήσουν εκεί. Ποιά μητέρα όμως θα επέτρεπε στο παιδί της να παίξει σε αυτό το ρυπαρό, επικίνδυνο μέρος, δίπλα στο παραβατικό χουλιγκαναριό.
( Κείμενο και φωτογραφίες από την Μαρία. Το σπίτι που φαίνεται δεξιά είναι του Θέμου, ''διακοσμημένο'' με πολύ τέχνη απο γκράφιτις...)
