Πενήντα χρόνια μετά το θάνατό της, η Μέριλιν Μονρόε ξεδιπλώνεται μέσα από τις λέξεις της, αποκαλύπτοντας μια γυναίκα αυτοκαταστροφική, ανασφαλή και στοχαστική που φοβάται μη χάσει το μυαλό της. Τα γραπτά της εκδόθηκαν τον Οκτώβριο του 2010 με τον τίτλο ''Αποσπάσματα '' προλογιζόμενα από τον Ιταλό συγγραφέα Αντόνιο Ταμπούκι. Μέσα από σημειώματα, γράμματα και ποιήματα που κληροδότησε στον Λι Στράσμεργκ, δάσκαλο υποκριτικής που της σύστησε ο Ηλίας Καζάν, ηχεί η φωνή της ηθοποιού διαφορετική από την εικόνα που είχε φτιάξει γι α
υτήν ο κινηματογράφος. Την εικόνα της εκτυφλωτικής ξανθιάς είτε αφελούς είτε με ευφυία ανώδυνης όμως για τους άνδρες, ''της γυναίκας που κάθε άνδρας θα ονειρευόταν να έχει, κυρίως όταν η σύζυγός του λείπει για διακοπές''.Η Μέριλιν έγραφε ποιήματα που τα έδειχνε μόνο σε στενούς της φίλους. Ο Νεοϋορκέζος συγγραφέας Νόρμαν Ρόστεν, διαβάζοντάς τα είπε ότι έχει το ένστικτο και τα αντανακλαστικά του ποιητή αλλά της έλειπε η τεχνική. Μετά τον αποτυχημένο γάμο της με το διάσημο συγγραφέα Άρθρουρ Μίλερ, το 1958 γράφει : Ύστερα από ένα χρόνο ψυχανάλυσης . Βοήθεια. Αισθάνομαι τη ζωή να πλησιάζει ενώ το μόνο που θέλω είναι να πεθάνω...
Τι θα συνέβαινε αν η Μέριλιν ήταν μιά γυναίκα με συνηθισμένη εμφάνιση; Θα είχε δημοσιεύσει αυτά τα κείμενα και αν πιθανόν είχε αυτοκτονήσει, ίσως λέγαμε ότι ήταν μιά γυναίκα ευφυής αλλά υπερβολικά ευαίσθητη...
(Φωτο: Νέα Υόρκη, 1955. Η Μέριλιν διαβάζει τον Οδυσσέα του Τζέημς Τζόυς)
