Προσωπικές Σκέψεις

Εδώ και πολύ καιρό αποφεύγω να γράφω τις σκέψεις μου για τα πολιτικά τεκταινόμενα. Κυρίως, γιατί το blog έχει "ανοίξει" σε περισσότερο κόσμο, όπου μπορεί να βρίσκονται και άτομα με έντονα κομματικά συναισθήματα και δεν θα ήθελα να τα προκαλέσω. Μου αρέσει το blog να είναι ενωτικό, μέσα απ' αυτό να περνούν αυτά που μας δένουν και όχι όσα, ενδεχομένως, μας χωρίζουν.
Όμως, δεν μπορώ να μην εκφράσω τις σκέψεις μου μετά τη χθεσινή ημέρα.
Σκέψεις που προήλθαν από την παρακολούθηση, σε MEGA και ΣΚΑΪ, επί πεντάωρο, των πολιτικών θέσεων αρχηγών κομμάτων, αρχηγίσκων, "προβεβλημένων στελεχών" και λοιπών επίδοξων σωτήρων.
Δεν γνωρίζω τι ειπώθηκε μεταξύ των πολιτικών αρχηγών ούτε τι προτάσεις έκανε ο καθένας. Αυτά θα τα γράψει η Ιστορία.
Θα ήθελα να σταθώ σε δυο σημεία:
1. Το αίτημα για άμεση προσφυγή σε εκλογές. "Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Τη λύση την δίνει ο Λαός κλπ κλπ". Ξεκίνησε από την Βερμπαλιστική Αριστερά και μόλις χθες το βράδυ υιοθετήθηκε και από την Αξιωματική Αντιπολίτευση.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι θα εξυπηρετούσε η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Ακόμη κι αν επιβεβαιώνονταν οι δημοσκοπήσεις και άλλαζαν αμοιβαία θέση το κυβερνών και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ενισχύονταν τα μικρότερα κόμματα. Θα διανύαμε μια μακρόχρονη, πολυέξοδη και επώδυνη προεκλογική περίοδο με πολύ πιθανή μια επικείμενη αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, δηλαδή, ό,τι χειρότερο για τη χώρα αυτή τη στιγμή.
Εξάλλου, όποια κυβέρνηση, όποτε και αν προέκυπτε, συγκεκριμένο πρόγραμμα θα καλούνταν να εφαρμόσει.
2. Το αίτημα για τη συγκρότηση μιας βραχύβιας κυβέρνησης προϊόν συνεννόησης των δυο μεγαλύτερων κομμάτων και ενδεχομένως και άλλου ή άλλων μικρότερων με μοναδικό σκοπό την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και την διεξαγωγή εκλογών το Φθινόπωρο.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά η πρόταση προήλθε από την Αξιωματική Αντιπολίτευση. Και λέω ότι λυπάμαι γιατί, στη Δημοκρατία, η Αξιωματική Αντιπολίτευση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Όχι μόνο ελέγχει την Κυβέρνηση, αλλά ως εν δυνάμει μελλοντική κυβέρνηση καλείται να προτείνει λύσεις στα δύσκολα εκμεταλλευόμενη την ψυχραιμία που προσφέρει η απόσταση από την εξουσία.
Σκέπτομαι ότι η παραπάνω θέση είναι τελείως λαθεμένη, αφού:
- Η τρόικα έχει διαμηνύσει με κάθε τρόπο ότι ΔΕΝ δέχεται επαναδιαπραγμάτευση.
- Μια τέτοια κυβέρνηση, ακόμη κι αν έπειθε τους πιστωτές να καθήσουν σε ένα τραπέζι επαναδιαπραγμάτευσης, δεν θα είχε το κύρος να πετύχει τίποτε αξιόλογο, αφού ως κυβέρνηση με ημερομηνία λήξης δεν θα θεωρούνταν αξιόπιστος συνομιλητής.
- Από σήμερα θα άρχιζε μια μακρά προεκλογική περίοδος μέχρι το Φθινόπωρο και νομίζω ότι είναι προφανές ότι η χώρα δεν μπορεί να αντέξει κάτι τέτοιο.
Όταν εγώ, ο ημιάσχετος, τα βλέπω όλα αυτά (ή, μήπως, βλέπω λάθος;), διερωτώμαι πώς τα παραβλέπουν αυτοί που έχουν αναρριχηθεί στις ψηλότερες θέσεις της πολιτικής ζωής και με τις αποφάσεις τους καθορίζουν τη ζωή μας.
Εκτός κι αν συμβαίνει κάτι άλλο...