Ενα διαλειμμα απο την αβαστακτη και θλιβερη πλεον καθημερινοτητα.Πισω σε ενα παρελθον που καθόλου ιδανικο δεν ηταν αλλα που σιγουρα αξιζει να θυμαται κανεις.
Αληθεια οι σημερινοι 17χρονοι υστερα απο τριαντα χρονια θα θελουν να θυμουνται αυτες τις μερες;
Απο μαθητης ειχα δυο απωθημενα. Το ενα ηταν οτι ποτε δεν μας πηγαιναν εκδρομη στο Παρκο αλλα στα βουνα και στα λαγκαδια. Το αλλο οτι ποτε και σε καμμια απο τις εκδομες μας δεν συναντηθηκαμε με το Θηλεων. Και δειτε τι χαναμε!
Στην πρωτη φωτογραφια πεντε συμμαθητριες της γενιας μας, το 1975 σε ημερησιο περιπατο (οπως λεγαμε τοτε τις εκδρομες) στο Παρκο. Προσεξτε το ξενοιαστο υφος των κοριτσιων. Για τι αραγε να συζητουν και ποια ειναι -Μαρια- η πρωτη απο αριστερα -διπλα σου- που κοιταζει με τοση ανεση το φακο;
Στη δευτερη φωτογραφια το Παρκο την ιδια περιπου χρονια. Ακρη δεξια η οικοδομη που κτιζεται και ειναι στα τουβλα πρεπει να ειναι το Ωκεανις ενω το Εσπερια ειναι ακομη ημιτελες.Σε πρωτο πλανο τα πορτοκαλι καθισματα του Λιολιου και τα στρογγυλα τραπεζακια. Θυμαστε που το φραπε σερβιρονταν μεσα σε ποτηρια με μια μεταλλικη βαση;
Το Παρκο της εφηβειας μας, το Παρκο οπου καπνιζαμε στα μουλωχτα γυρνωντας απο το σχολειο, το Παρκο των ραντεβου, το Παρκο οπου περασαμε ατελειωτες ωρες.
