Καλοκαίρι του 1983.Μόλις το προηγούμενο καλοκαίρι κάποιοι από την παρέα "ανακάλυψαν" μια ερημική παραλία που είχαν ακούσει ότι βρίσκεται στο ανατολικό μέρος της Θάσου και λεγόταν Παράδεισος. Μπήκαν στο λεωφορείο που έκανε τον γύρο του νησιού και ζήτησαν να τους κατεβάσουν στον Παράδεισο. Οδηγός και εισπράκτορας δεν ήξεραν πού βρίσκεται και τότε ένας επιβάτης διευκρίνησε: "Στους γυμνιστές". Το λεωφορείο τους άφησε πάνω στον δρόμο και μέσα από ένα μονοπάτι κατέβηκαν στην παραλία. Και αντίκρυσαν τον πραγματικό Παράδεισο. Πεύκα που κατέβαιναν μέχρι την ψιλή άσπρη άμμο και μια καταπληκτική ρηχή θάλασσα με άμμο. Έστησαν τα αντίσκηνά τους κάτω από τα πεύκα και έμειναν εκεί μια-δυο μέρες. Υποσχέθηκαν στους εαυτούς τους να επανέλθουν τον επόμενο χρόνο. Και νάμαι κι εγώ μαζύ τους την επόμενη χρονιά. Τώρα το μονοπάτι είναι πιο ευδιάκριτο, οι θέσεις για αντίσκηνο κάτω από τα πεύκα κατειλημμένες κι έτσι στήνουμε τα αντίσκηνά μας (2η φωτο) στην άμμο, μόλις κατεβαίνουμε από το μονοπάτι. Εγώ έχω επιλέξει το "Ξενοδοχείο ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ". Τέτοιες βραδιές δεν μπαίνω σε αντίσκηνο. Έχω μόνον sleeping bag. Νερό δεν υπάρχει, αλλά αυτό δεν μας πτοεί. Υπάρχει μια βρύση στα Κοίνυρα - κανά δυο χιλιόμετρα μακρυά. Εξάλλου εκεί θα πάμε για να φάμε. Το βράδυ κάνουμε μπάνιο κάτω από ένα απίστευτο φεγγάρι μέσα σε τελείως ήρεμα νερά που λαμπυρίζουν και από την γη διατόμων, που είναι γεμάτη η θάλασσα. Τα σώματά μας φεγγοβολούν σα να έχουν χιλιάδες πυγολαμπίδες. Μετά ανάβουμε φωτιά και λέμε ιστορίες περιμένοντας να δούμε τον ήλιο να ανατέλει μέσα από την θάλασσα. Σιγά σιγά, ένας ένας οι άλλοι αποχωρούν κουρασμένοι για ύπνο. Μένω ξύπνιος τελευταίος. Αρχίζει να ροδίζει ο ορίζοντας. Ετοιμάζω τη φωτογραφική μου μηχανή. Κλείνω για δευτερόλεπτα τα μάτια μου. Έτσι μου φάνηκε. Όταν τα ξανανοίγω, ο ήλιος έχει βγει για τα καλά. Τραβάω ό,τι προλαβαίνω (1η φωτο). Δυστυχώς η ατμόσφαιρα δεν είναι καθαρή. Τραβάω, όμως. Και εγκλωβίζω τις σημερινές μου αναμνήσεις...
