Στο νησί των φρικιών - π.π.Κ. (πολύ πριν Καραμανλή)

Κι αυτή η ανάρτηση ξεκίνησε για σχόλιο σε προηγούμενο post, αλλά για τους γνωστούς λόγους κατέληξε αυτόνομο post.
Ήταν αρχές του καλοκαιριού του 1979, αμέσως μετά την εξεταστική, όταν με την προτροπή του Λεωνίδα πήρα μαζύ με τον Κυριάκο το λεωφορείο του ΚΤΕΛ για Αθήνα με τελικό προορισμό κάποιο κυκλαδονήσι. Στην Αθήνα είχε αρχίσει τότε να γίνεται μόδα ανάμεσα στους νέους η εξόρμηση στα νησιά. Φυσικά, για την Καβάλα δεν ήταν κάτι το συνηθισμένο.

Πήρα, λοιπόν, το σακκίδιο πλάτης με ένα μαγιώ, ένα παντελόνι, τρία μπλουζάκια, οδοντόβουρτσα, μαγνητόφωνο και αντίσκηνο. Αν συνυπολογίσουμε και τα ρούχα που φορούσα, αυτός ήταν όλος ο εξοπλισμός μου για μια βδομάδα διακοπές. Φτάνοντας στην Αθήνα, ο Λεωνίδας είχε κανονίσει ένα πάρτυ στο σπίτι του κι εκεί, από τις συζητήσεις με άλλους που είχαν επισκεφθεί αρκετά νησιά, προκρίθηκε η επιλογή της Ίου. Την άλλη μέρα το πρωί και οι τρεις στον Πειραιά για να επιβιβαστούμε στο πρώτο πλοίο που θα σαλπάριζε. Πρώτο-πρώτο ήταν το Ε/Γ "ΕΛΛΗ", κάτι σαν τον "ΑΛΕΞΗ" και τον "ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ" σε λίγο μεγαλύτερο. Εισιτήριο τουριστικής θέσης: 267 δραχμές. Διαδρομή: Σέριφος, Σίφνος, Ίος, Σαντορίνη, Ανάφη, Αστυπάλαια, Κάλυμνος, Κως, Ρόδος!!! Επιβίβαση, λοιπόν, και κατάστρωμα. Και όταν λέμε κατάστρωμα εννοούμε κάτω, πάνω στη λαμαρίνα, αφού όλες οι (πλαστικές) καρέκλες ήταν ήδη κατειλημμένες. (Η φωτογραφία μου στην καρέκλα είναι μετά τη Σίφνο, οπότε είχαν αποβιβαστεί αρκετοί επιβάτες). Μετά από 10 ώρες ταξίδι, φτάσαμε ανοιχτά της Ίου, όπου και μας περίμεναν βάρκες. Από μια πλαϊνή πόρτα του πλοίου κυριολεκτικά πηδήξαμε πλήρεις των εξαρτήσεών μας σε μια βάρκα, που μας έβγαλε στη στεριά, αφού το πλοίο δεν μπορούσε να πιάσει στο λιμάνι! Και νάμαστε, λοιπόν, επιτέλους στην Ίο.

Αλλά για την περιπέτεια της Ίου σε επόμενο post...