Η Ιστορία ... ανάποδα

Ξεκίνησα να γράψω σχόλιο στο post για την 21η Απριλίου, αλλά η γνωστή "λακωνικότητά" μου με οδήγησε να συντάξω ένα καινούριο post.
Να, λοιπόν, η δική μου, εν μέρει ευτράπελη, ανάμνηση από την 21η Απριλίου 1967:
Ήταν μια ωραία μέρα, αλλά φτάνοντας το πρωί στο σχολείο, μας είπαν ότι το σχολείο θα έμενε κλειστό και εμείς θα έπρεπε να επιστρέψουμε ήσυχα στα σπίτια μας και να κλειστούμε μέσα. Να μη μείνουμε για παιχνίδι (μπάλα) στην αυλή του σχολείου, αλλά ούτε και στη γειτονιά μας. Κάτι μας είπαν για "εσωτερικούς εχθρούς", αλλά ποιός καταλάβαινε, τότε, τέτοια πράγματα;
Επέστρεψα, λοιπόν, στο σπίτι, αλλά, πώς να μείνω μέσα; Αμέσως την μπάλα στα χέρια και έξω στον δρόμο. Ήρθαν και οι φίλοι και συμμαθητές μου, ο Δημήτρης και ο Κώστας, που έμεναν μερικά σπίτια πιό πέρα και ετοιμαζόμασταν να αρχίσουμε το παιχνίδι, όταν έφτασε ο άλλος "κολλητός", από το σπίτι απέναντι, τρία χρόνια μεγαλύτερός μας και παιδί δυο δασκάλων, που έμελλε να μη διάκεινται εχθρικά απέναντι στο μετέπειτα καθεστός. Τον ρωτήσαμε τι έγινε, γιατί σαν μεγαλύτερος αλλά και παιδί δασκάλων θα ήξερε σίγουρα περισσότερα, και μας απάντησε: "Έρχονται οι κομμουνιστές". Και τότε, εμείς οι τρεις σπόροι της Β΄ Δημοτικού βάλαμε τα ... κλάματα. Ο άλλος προσπαθούσε να μας συνεφέρει και μας έλεγε να μη φοβόμαστε και ότι θα τους νικήσουμε. Αυτό, το ότι "τελικά θα τους νικήσουμε", εμένα με έκανε να κλαίω ακόμη περισσότερο. Η αιτία, όμως, ήταν πολύ διαφορετική και ίσως αδιανόητη για έναν ενήλικο: Τότε υπήρχαν οι γκοφρέτες ΜΕΛΟ που είχαν μέσα ένα χαρτάκι, όπου συνοπτικά παρουσιαζόταν το προφίλ της κάθε χώρας του κόσμου: Η σημαία της, μια χαρακτηριστική της εικόνα, η ενδυμασία της και μερικές σειρές από κάτω με τα κυριότερα στοιχεία της (Έκταση, πληθυσμός, πρωτεύουσα, πολίτευμα, θρησκεία, κυριότερα προϊόντα). Μάζευα, λοιπόν, τα χαρτάκια και με επιμέλεια τα κολλούσα στην αντίστοιχη θέση του αλμπουμ. Στο "Κ", ανάμεσα στις άλλες χώρες, υπήρχαν και οι δυο Κίνες. Η "Εθνικιστική" Κίνα και η "Κομμουνιστική" Κίνα. Αυτή ήταν και η μοναδική γνώση που είχα για τον "κομμουνισμό". Μοναδική αλλά και τρομακτική ταυτόχρονα. Πληθυσμός: 700.000.000! Αλλά, ακόμη πιο τρομακτική, στα παιδικά μου μάτια, η χαρακτηριστική εικόνα που ήταν αποτυπωμένη στο χαρτί. Μιά κατακόκκινη σημαία με το κίτρινο σφυροδρέπανο και από κάτω περιγραμματική απεικόνιση κάποιας παρέλασης του κινεζικού στρατού. 700 εκατομμύρια κομμουνιστές, λοιπόν, έρχονται... Στο μυαλό μου μέσα τα λόγια του θείου μου: "Αυτοί είναι τόσο πολλοί που αν συνεννοηθούν να φτύσουν ταυτόχρονα θα μας πνίξουν όλους". Πώς να μη βάλω τα κλάματα; 700 εκατομμύρια πάνοπλοι, ομοιόμορφοι, κατακόκκινοι κομμουνιστές ερχόντουσαν... Τελικά, βέβαια, άλλοι ήρθαν...
ΥΓ. Για τις μετέπειτα μνήμες και τα γεγονότα αποφάσισα να μην αναφέρω τίποτε καθώς η οικογένειά μου βρέθηκε στο στόχαστρο του νέου καθεστότος και μερικά πράγματα έμελλε να αλλάξουν ριζικά τη ζωή μας. Επομένως, θύμισες πάρα πολλές, εμπειρίες αξέχαστες, αλλά και κρίσεις (εκ των πραγμάτων) μη αντικειμενικές...