Πριν από τρεις περίπου εβδομάδες μιά Κυριακή πρωί, με το Χρήστο Χρισ. πήγαμε μια βόλτα στο Σταυρό. Ανεβήκαμε στο Σανατόριο και οδηγώντας από ένα χωματόδρομο, μετά από μιά απολαυστική διαδρομή, φτάσαμε. Είχα να ανέβω εκεί από το Φεβρουάριο του 1977 νομίζω. Ήταν μιά ηλιό
λουστη μέρα αλλά η υγρασία δεν ευνοούσε τη φωτογράφιση. Η θέα σε άφηνε άφωνο, όσο κοιτούσες βέβαια πέρα προς τη Θάσο και τον ορίζοντα. Όταν το βλέμμα έπεφτε στην πόλη πάθαινες σοκ. Παντού πολυκατοικίες, μπετόν και ασυνάρτητη δόμηση. Γειτονιές όπως τα Πεντακόσια ή ο Κιρτζής σχεδόν εξαφανίστηκαν. Αυτό που διαπιστώσαμε με τον Χρήστο είναι ότι άν έλειπε η χερσόνησος της Παναγίας και η θάλασσα, η Καβάλα θα έδειχνε απίστευτα άσχημη. Το ζούμε καθημερινά αλλά η πραγματικότητα αυτή ιδωμένη από εκεί πάνω είναι πολύ πιό οδυνηρή. Τίποτε σχεδόν δε θύμιζε αυτό που ξέραμε.Θα πρότεινα στο νέο Δημοτικό συμβούλιο και στον Δήμαρχο να πάνε μιά βόλτα εκεί πάνω και να ''θαυμάσουν'' κι αυτοί την κατάντια της πόλης (για την οποία όλοι φταίμε). Σίγουρα, ότι έγινε δεν αλλάζει, μπορούν όμως ακόμη να περισωθούν τα ελάχιστα που έμειναν.
