Πάντα ζήλευα τους συμμαθητές μου που πήγαινανΑγγλικά στην Αδάμα-Τερζίδου: μάθαιναν τραγουδιστά το μάθημα, τους έδιναν τσάντα δωρεάν και το σπουδαιότερο η γιορτή που έκαναν τα Χριστούγεννα. Στην οποία, εκτός από τα δωράκια που τους μοίραζαν, έβλεπαν ταινίες κινουμένων σχεδίων ή Χοντρό-Λιγνό. Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι γονείς μου είχαν επιλέξει να πάω στου Στρατηγάκη, όπου όχι μόνο τίποτε από τα παραπάνω δεν γίνονταν, αλλά ούτε και κανένας γνωστός μου πήγαινε. Βέβαια εκεί έκανα νέους φίλους και φίλες...
(Η πρώτη φωτογραφία από τη γιορτή των Χριστουγένων του 1972. Σα να βλέπω ανάμεσα στα παιδιά τον Παναγιώτη. Η δεύτερη, από την αντίστοιχη γιορτή της 1ης χρονιάς λειτουργίας του Φροντιστηρίου, το 1968.)
