Την Πέμπτη που βγήκαμε, ο Χρήστος Χρ. μας θύμισε μιά ιστορία από το Δημοτικό μας: Τ
ο 16ο Δημοτικό ήταν ένα σχολείο με φτωχούς μαθητές στην πλειοψηφία. Είχε μαθητές από τα 18, το Φλορέξ, τα προσφυγικά του Κιρτζή, οπότε ανάλογα ήταν και τα έσοδά του.Στο σχολείο υπήρχαν ξυλόσομπες και όταν έπιασαν τα κρύα, η δασκάλα μας της Α΄- η κα Μαριάνθη- μας είπε να φέρουμε ο καθένας από ένα ξύλο για τη σόμπα για να ενισχύσουμε τα αποθέματα του σχολείου σε καυσόξυλα. 70 παιδιά είμασταν, 70 ξύλα. Την επόμενη βδομάδα, ξανά.
Μεταξύ των συμμαθητών μας ήταν ο Παντελής και ο ξάδερφος του Ντίνος Βαρδάκας, των οποίων οι γονείς είχαν εταιρεία πετρελαιοειδών. Προφανώς στο σπίτι τους δεν θα είχαν ξυλόσομπα, οπότε αυτοί δεν έφερναν ξύλα όπως οι υπόλοιποι. Ύστερα λοιπόν από κάποιες φορές που πήγαν στο σχολείο χωρίς το κούτσουρό τους, η δασκάλα τους μάλωσε. Οπότε οι πατεράδες τους κάνοντας την ανάγκη φι
λοτιμία, εγκατέστησαν στην τάξη μας μία σόμπα πετρελαίου. Έστησαν και στην πίσω αυλή του σχολείου ένα βαρέλι με πετρέλαιο το οποίο και γέμιζαν όποτε χρειαζόταν.Κι έτσι σταματήσαμε να κουβαλάμε ξύλα στο σχολείο. Μόνο βέβαια η τάξη μας. Και όταν την επόμενη χρονιά αλλάξαμε αίθουσα (Β΄Δημοτικού πλέον), μετακόμισε μαζί μας και η σόμπα πετρελαίου. Το υπόλοιπο σχολείο συνέχισε να έχει ξυλόσομπες.(Στις φωτογραφίες το 16ο, πρίν χτισθεί απέναντί του η εκκλησία της Μεταμόρφωσης, τα δύο ξαδέρφια και τα σπίτια τους).
