Θυμάμαι ότι τις φωτογραφίες που χρησιμοποιούσα για το πάσο που είχα για να πηγαίνω στο φροντιστήριο Αγγλικών, τις έβγαζα στους υπαίθριους φωτογράφους που υπήρχαν στον κή
πο ή στην πλατεία. Καθόσουν σε μία πολυθρόνα που πίσω της υπήρχε ένα σκούρο πανί για το κοντράστ και κοιτούσες το φακό. Η μηχανή ήταν ένα ορθογώνιο κουτί που από τη πίσω μεριά υπήρχε ένα μαύρο ύφασμα, όπου ο φωτογράφος έμπαινε από κάτω για να εστιάσει το φακό που βρισκόταν μπροστά. Έβγαζε το καπάκι,εστίαζε και μετα με μια ταχυδακτυλουργική κίνηση, ΤΣΑΦ! η φωτογραφία είχε βγει. Η εμφάνιση γινόταν στο κουβαδάκι που βρισκόταν κάτω από το τρίποδα. Κουνούσε το χαρτί μέσα στο υγρό, μετά το σκούπιζε με ένα πανί και το κολούσε στο πλάι της μηχανής μέχρι να στεγνώσει. Στο τέλος με το ψαλίδι έκοβε τις φωτογραφίες και σου τις έδινε. Όλη η παρέα από τη γειτονιά μου βγαίναμε μαζί, πειράζοντας κάθε φορά οι υπόλοιποι τον φωτογραφιζόμενο. Δεν θυμάμαι πότε πρωτοπήγα σε φωτογραφείο (μάλλον για την ταυτότητα), αλλά ήδη κάποιοι (Κώστας Θ. και Λεωνίδας Καφ.) είχαν βγάλει σε στούντιο έγχρωμες εβδομαδιαίες φωτογραφίες, για να τις μοιράζουν στις πιθανές θαυμάστριές τους.(Η πρώτη φωτογραφία-του Β.Ματεντζίδη-είναι τραβηγμένη το΄70. Στη δεύτερη,τη δεκαετία του '30 στο δημοτικό κήπο, φωτογράφος παίρνει το μεσημεριανό ύπνο (περιοδικό Σκαπτή ύλη), ενώ στην τελευταία ο Λ. Χατζηλιάδης, όρθιος και πρώτος από αριστερά, με παρέα πρώην συμμαθητών του και παρουσία κοινού (πιτσιρικάδων) φωτογραφίζονται στον κήπο στις 27-9-1947.)
