Ηταν τυχερος μια και δεν επαθε τιποτα και οι ιστοριες του απο τον πολεμο εκαναν την σημερινη μερα πιο εντονη. Καθως ξεκαθαριζα τα διαφορα χαρτια στο σπιτι των γονιων μου στη αρχη της χρονιας, βρηκα μερικες φωτογραφιες που δεν τις ειχα δει ποτε. Ο πατερας μου μαλλον ειχε ξεχασει την υπαρξη τους μια και οτι φωτογραφιες ειχε, ειχαν καταστραφει οταν οι Γερμανοι εκαψαν το χωριο του στην Ηπειρο το 1943 και το σπιτι του καταστραφηκε τελειως.
Δυστηχως δεν ξερω τα ονοματα των αλλων που ειναι στις φωτογραφιες, αλλα ξερω οτι ο πατερας μου εμεινε στο ιδιο αντισκοινο σε ολη την διαρκεια του πολεμου με εναν δασκαλο απο το Πετα της Αρτας (παρενθεση, το 1975 πηγαμε στο Πετα και ο πατερας μου προσπαθησε να τον βρει αλλα δυστηχως ειχε πεθανει 3 μερες πριν)
Στο αλογο
Με την παραδοση του στρατου ο πατερας μου επεστρεψε στην Ηπειρο και δουλεψε σαν δασκαλος στη Μολιστα (ενα χωριο κοντα στη Κονιτσα). Το μοναδικο πολεμικο ενθυμιο ηταν ενα ζευγαρι δερματινες μποτες ιππικου που ειχε παρει απο ενα Ιταλο αξιωματικο και εγιναν παπουτσια στη διαρκεια της κατοχης.
Ημουν τυχερος που συναντησα τον γυιο του καλυτερο του φιλου απο την Μολιστα στον Καναδα και εμαθα ιστοριες για το τι εγινε στην Κατοχη και μετα.
Ελαχιστοι εχουν απομεινει απο αυτη την γενια, πολλοι εδωσαν τη ζωη τους για την Ελλαδα, αλλα οι αγωνες τους και οι θυσιες τους δεν ξεχνιουνται.
