Ο "Πόλεμος της Πατάτας"

Παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες τον "πόλεμο της πατάτας". Μέσω κάποιων φορέων γίνεται διακίνηση/πώληση πατάτας σε εξαιρετικά χαμηλή τιμή (για τα ως τώρα δεδομένα) απ' ευθείας από τους παραγωγούς στους πελάτες της λιανικής.
Επειδή, όπως σε όλα, είμαστε λαός των άκρων και φοβάμαι ότι σε ελάχιστο χρονικό διάστημα η κίνηση αυτή θα καταστρατηγηθεί, θα εκφυλιστεί και τελικά θα στραφεί σε βάρος του καταναλωτικού κοινού, θα εκθέσω κάποιες επιφυλάξεις, αλλά και μια πρόταση:
1. Με τι παραστατικά διακινούνται όλες αυτές οι ποσότητες πατάτας; (Κι ας τολμήσει κάποια αρμόδια αρχή να κάνει έλεγχο!!!...)
2. Πως διασφαλίζεται η υγιεινή κατάσταση και η εν γένει καταλληλότητα της πατάτας που διακινείται με αυτόν τον τρόπο; (Κι ας τολμήσει κάποια αρμόδια αρχή να κάνει έλεγχο!!!...)
3. (Και κυριότερο). Μα... Αυτός δεν είναι ο λόγος ύπαρξης των λαϊκών αγορών;;;;; Να μπορούν, δηλαδή, οι ίδιοι οι παραγωγοί να διαθέτουν μέρος της παραγωγής τους απ' ευθείας στο καταναλωτικό κοινό προς οικονομικό όφελος και των δύο πλευρών; Ή κάνω λάθος;;;
Και βέβαια το ερώτημα είναι τελείως θεωρητικό αφού όλοι γνωρίζουμε ότι για διάφορους λόγους οι λαϊκές αγορές έχουν παύσει να λειτουργούν για τον σκοπό που δημιουργήθηκαν (αν ποτέ λειτούργησαν με αυτόν τον τρόπο...).
Εν τω μεταξύ, έρχεται το Πάσχα και κάτι μου λέει ότι κάτι ανάλογο πρόκειται να συμβεί με τα αρνιά και τα κατσίκια. Μόνο που τότε θα τεθεί επιτακτικά το θέμα της προστασίας της Δημόσιας Υγείας και θα πρέπει οπωσδήποτε να προστατευθεί το καταναλωτικό κοινό, αλλά και να κοπεί η όρεξη σε διάφορα λαμόγια να παίξουν, ενδεχομένως, τα παιχνίδια τους που έχουν όλον τον καιρό για να τα σχεδιάσουν και να οργανωθούν κατάλληλα. Και θα ακολουθήσουν οι φράουλες, τα κεράσια, τα ροδάκινα, τα καρπούζια...
Μήπως είναι καιρός να σταματήσει η τριτοκοσμική εικόνα της πόλης, όπου σε οποιοδήποτε σημείο σταματά κανείς το ημιφορτηγό του και πουλά προϊόντα της εποχής;
Πρόταση: (Που δεν ξέρω αν είναι εφικτή τεχνικά)
Να διατεθεί μια μέρα της εβδομάδας, κατά προτίμηση Κυριακή, όπου στην κεντρική πλατεία ή (και) σε άλλους ανοιχτούς χώρους περιφερειακά (π.χ. Πλατεία Ποταμουδίων, μπροστά από το "Ανθή Καραγιάννη", στο πάρκινγκ έξω από το Κλειστό της Καλαμίτσας κλπ) να μπορούν οι πραγματικοί παραγωγοί, αφού καταβάλουν ένα μικρό αντίτιμο στον Δήμο, να πωλούν τα προϊόντα τους. Όμορφα και συντεταγμένα. Και με τον φόβο του ελέγχου, όχι όπως-όπως και ανεξέλεγκτα. Και βέβαια αυτό συμπεριλαμβάνει συνεχή ανελέητο έλεγχο και απομάκρυνση όλων των μη συμμορφούμενων (που φαίνεται να αποτελεί και το δυσκολότερο κομμάτι της επιχείρησης).