Το πρωί αναχώρησε η κόρη μου με την τάξη της λόγω της καθιερωμένης πενταήμερης εκδρομής της Γ' Λυκείου. Μέχρι το απόγευμα είχαμε ήδη πάρει δύο μηνύματα στο κινητό, για το πού βρίσκονται. Σήμερα η επικοινωνία είναι πλέον πολύ εύκολη, σε αντίθεση με τα χρόνια που ταξιδεύαμε εμείς, κι οι γονείς γνωρίζαν ελάχιστα για το πού ακριβώς είμαστε και πώς περνάμε. Εκείνα τα χρόνια, πριν τα κινητά, τα SMS και το Skype όποιος ταξίδευε έγραφε κάνα γράμμα ή, πιό συχνά, έστελνε ταχυδρομική κάρτα. Τα τηλεφωνήματα από το εξωτερικό ήταν λόγω κόστους, σπάνια και λακωνικά. Κάτι ανάλογο είχε σχολιάσει και ο Κώστας σε προηγούμενη ανάρτηση με αφορμή καρτ ποστάλ που είχε ταχυδρομήσει στους γονείς του από το Νεπάλ.
Στο πολύ αξιόλογο μυθιστόρημα του Τζούλιαν Μπαρνς '' Ένα κάποιο τέλος'', διάβασα πρόσφατα κάποιες παρόμοιες απόψεις. Είναι τέλη της δεκαετίας του ΄60 και ο αφηγητής, έχοντας μόλις τελειώσει τις σπουδές του στο Μπρίστολ, αναχωρεί για περιπλάνηση στις Η.Π.Α.
''... Έτσι οι γονείς μου με αποχαιρέτησαν καθώς ξεκινούσα για το άγνωστο και το δελτίο ειδήσεων που θα ελάμβαναν για λογαριασμό μου περιοριζόταν στα '' ναι, έφτασε καλά'', ''την τελευταία φορά που είχαμε νέα του, βρισκόταν στο Όρεγκον'' και ''τον περιμένουμε να γυρίσει σε μερικές βδομάδες''. Δεν λέω ότι αυτό ήταν απαραίτητα καλύτερο, πόσο μάλλον εποικοδομητικό, για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα, λέω απλώς ότι στη δική μου περίπτωση βοήθησε να μην έχω τους γονείς μου σε απόσταση πατήματος ενός κουμπιού, να με βομβαρδίζουν με αγωνίες, μακροπρόθεσμες καιρικές προβλέψεις και προειδοποιήσεις για πλημμύρες, επιδημίες και ψυχωσικούς δολοφόνους που κυνηγούσαν νεαρούς με σλίπιν μπαγκ....''
Περισσότερη ελευθερία για μας, αλλά η αγωνία για τους γονείς μας μεγαλύτερη. Τα πράγματα έχουν αλλάξει και η ταχύτητα που υπάρχει στις επικοινωνίες μας βοηθάει, αλλά μας έχει κάνει και ανυπόμονους. Αν δεν πάρουμε σε δυό-τρεις μέρες απάντηση σε μέηλ που στείλαμε, νομίζουμε ότι ο παραλήπτης μας ξέχασε, κι όταν κάποιος δικός μας δεν απαντήσει σε εύλογο χρονικό διάστημα στο κινητό του, αρχίζουμε να ανησυχούμε.
Κυριακή 11 Μαρτίου 2012
blog comments powered by Disqus