Δασκάλα τότε με τα 73 παιδιά είχαμε την μαμά μου. Τελείωσε το εξατάξιο Διδασκαλείο Σερρών το 1933. Μετά το Δημοτικό πήγε στο Διδασκαλείο – Ορφανοτροφείο με ορφανά αριστούχα κορίτσια εσώκλειστα που πήγαιναν αρχικά Δημοτικό και μετά Διδασκαλείο. Ήταν ένα πρόγραμμα που το ξεκίνησε το παλάτι και λειτούργησε για πολλά χρόνια με τον εθνικισμό και τα χρισ
τιανικά ιδεώδη στο έπακρο. Διορίστηκε δασκάλα σε ηλικία 18 ετών. Φυσικά ήταν δασκάλα εκπαιδευμένη με τις παιδαγωγικές μεθόδους της εποχής εκείνης και τάξεις με 70-80 παιδιά ήταν για αυτήν ψωμοτύρι...
Είχε κάνει και σε χειρότερα. Ο πρώτος της διορισμός ήταν σε μονοθέσιο σχολείο στον τουρκόφωνο τότε Προμαχώνα Σερρών με ανάλογο αριθμό παιδιών και την εντολή από την επιθεώρηση να ξεκινήσει για πρώτη φορά η λειτουργία του σχολείου και να εξαλειφθεί η ομιλία της τουρκικής από το χωριό και από τους τουρκόφωνους Έλληνες πρόσφυγες από την Μικρά Ασία. Οι μόνοι που μιλούσαν εκεί Ελληνικά εκτός από τη δασκάλα, ήταν ο χωροφύλακας και οι αξιωματικοί που έχτιζαν τα οχυρά Μεταξά.
Όταν λοιπόν ήμ
ασταν Β΄ Δημοτικού της ανέθεσαν την τάξη μας με τα 73 παιδιά και ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ. Τρεις – τρεις στα θρανία.
Την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς με παρακολουθούσε συνεχώς από την πρώτη στιγμή που μπήκε στην τάξη ψάχνοντας την κατάλληλη ευκαιρία. Μέχρι που έκανα το λάθος. Σήκωσα το χέρι μου και την είπα μαμά……. Ποιός είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Έφαγα το ξύλο τις αρκούδας μπροστά στους άλλους 72.
Αυτή ήταν η λύση !!!! Για να λειτουργήσει το τμήμα με τα 73 παιδιά για ένα χρόνο χωρίς να κουνιέται κανένας και στην τάξη να υπάρχει άκρα του τάφου σιωπή. Μόνο η φωνή της δασκάλας ακουγόταν. Ο μαθητής μιλούσε αφού σήκωνε το χέρι και του έδινε η δασκάλα το λόγο. Όλοι οι άλλοι με τα χέρια πάνω στο θρανίο και ακίνητοι.
Φυσικά το κλίμα έπρεπε να συντηρείται σε όλη την διάρκεια τις χρονιάς. Όταν με έβλεπε τα απογεύματα ή τα πρωινά (πρωί απόγευμα σχολείο - εναλλάξ) να χαζεύω και να μην διαβάζω με σήκωνε την άλλη μέρα και με έκανε ξεφτίλα. Φυσικά στο τέλος μου έβαλε 9 και στις δυο τάξεις.
Στο σπίτι μεταλλασσόταν και γινόταν μια μαμά σαν όλες και με έλεγε η Κυρία είναι στο σχολείο εδώ είναι η μαμά.
τιανικά ιδεώδη στο έπακρο. Διορίστηκε δασκάλα σε ηλικία 18 ετών. Φυσικά ήταν δασκάλα εκπαιδευμένη με τις παιδαγωγικές μεθόδους της εποχής εκείνης και τάξεις με 70-80 παιδιά ήταν για αυτήν ψωμοτύρι...Είχε κάνει και σε χειρότερα. Ο πρώτος της διορισμός ήταν σε μονοθέσιο σχολείο στον τουρκόφωνο τότε Προμαχώνα Σερρών με ανάλογο αριθμό παιδιών και την εντολή από την επιθεώρηση να ξεκινήσει για πρώτη φορά η λειτουργία του σχολείου και να εξαλειφθεί η ομιλία της τουρκικής από το χωριό και από τους τουρκόφωνους Έλληνες πρόσφυγες από την Μικρά Ασία. Οι μόνοι που μιλούσαν εκεί Ελληνικά εκτός από τη δασκάλα, ήταν ο χωροφύλακας και οι αξιωματικοί που έχτιζαν τα οχυρά Μεταξά.
Όταν λοιπόν ήμ
ασταν Β΄ Δημοτικού της ανέθεσαν την τάξη μας με τα 73 παιδιά και ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ. Τρεις – τρεις στα θρανία.Την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς με παρακολουθούσε συνεχώς από την πρώτη στιγμή που μπήκε στην τάξη ψάχνοντας την κατάλληλη ευκαιρία. Μέχρι που έκανα το λάθος. Σήκωσα το χέρι μου και την είπα μαμά……. Ποιός είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Έφαγα το ξύλο τις αρκούδας μπροστά στους άλλους 72.
Αυτή ήταν η λύση !!!! Για να λειτουργήσει το τμήμα με τα 73 παιδιά για ένα χρόνο χωρίς να κουνιέται κανένας και στην τάξη να υπάρχει άκρα του τάφου σιωπή. Μόνο η φωνή της δασκάλας ακουγόταν. Ο μαθητής μιλούσε αφού σήκωνε το χέρι και του έδινε η δασκάλα το λόγο. Όλοι οι άλλοι με τα χέρια πάνω στο θρανίο και ακίνητοι.
Φυσικά το κλίμα έπρεπε να συντηρείται σε όλη την διάρκεια τις χρονιάς. Όταν με έβλεπε τα απογεύματα ή τα πρωινά (πρωί απόγευμα σχολείο - εναλλάξ) να χαζεύω και να μην διαβάζω με σήκωνε την άλλη μέρα και με έκανε ξεφτίλα. Φυσικά στο τέλος μου έβαλε 9 και στις δυο τάξεις.
Στο σπίτι μεταλλασσόταν και γινόταν μια μαμά σαν όλες και με έλεγε η Κυρία είναι στο σχολείο εδώ είναι η μαμά.
Χρήστος Χ.
Στις δύο φωτογραφίες με τη δασκάλα μας, στη Β΄Δημοτικού το 1967.
