Etiamci tacent, satis dicunt (αν και σιωπούν, λένε αρκετά)Ο χρόνος εξωραίζει, γιατί μας γυρίζει πίσω στα αμέριμνα χρόνια της παιδικής ηλικίας. Συνηθίζουμε να λέμε '' ήταν παράδεισος τότε''. Μας φαίνεται έτσι ή είναι που είμασταν πιό νέοι; Λέμε ακόμη ότι '' ήταν καλύτερα τότε'' αλλά μήπως αυτό οδηγεί σε συντηρητισμό υπονομεύοντας τα σημερινά νιάτα; Μήπως πιστεύουμε ότι '' παλιότερα οι άνθρωποι ήταν ευτυχισμένοι'' γιατί δεν ανεχόμαστε τις σημερινές δυσκολίες;
Κι όμως δεν είναι μόνο η μνήμη που καλλωπίζει αυτά που θέλεις να θυμάσαι. Ήταν σίγουρα άλλα χρόνια. Προσέξτε στην παραπάνω φωτογραφία τις μητέρες με τα παιδιά τους! Χαμογελούν στο φακό τελείως φυσικά, άνετες και αισιόδοξες για το μέλλον, αποπνέοντας μια πραγματικά χαρούμενη και απροσποίητη διάθεση.
Πάρτυ γεννεθλίων -ποιανού άραγε- στις 3 Απριλίου 1961. Στο κέντρο η Υβόννη Μέλισσα κρατά στα χέρια της το Δημήτρη, ενώ όρθια άκρη δεξιά, διακρίνεται η κα Λαζίδου. Για τα υπόλοιπα πρόσωπα, νομίζω ότι η μνήμη του Νίκου και οι γνώσεις της Μαρίας είναι απαραίτητες...
(Ευχαριστίες στο Θωμά Μέλισσα για το ενδιαφέρον του και για τη βοήθειά του.)
