Εκδρομή σε Κόνιτσα – Λευκάδα.

Σάββατο πρωί, 6.00, και με την Αγνή φορτώνουμε το Varadero με τα ¨απαραίτητα¨ των διακοπών και ξεκινάμε. Προορισμός μας η Κόνιτσα για Σ/Κ και μετά Λευκάδα.

Η Θεσσαλονίκη κοιμάται, δρόμοι άδειοι και σε μια ώρα έχουμε περάσει την Κοζάνη και στη διασταύρωση της Σιάτιστας εγκαταλείπουμε την Εγνατία Οδό με κατεύθυνση προς Νεάπολη – Κόνιτσα. Κάπου εκεί έρχεται και η πρώτη στάση για καφέ. Ο δρόμος δεν είναι πολυσύχναστος και η μόνη λύση είναι σε βενζινάδικο που έχει τρία τραπεζάκια στην αυλή. Ο καφές δεν πίνεται, και στο καπάκι, το 3χρονο πιτσιρίκι του βενζινά αποζητά την προσοχή της Αγνής. Ένας δαγκωμένος καρπός, μία τούφα μαλλιά και δύο χαλασμένα στομάχια είναι ο απολογισμός της άτυχης αυτής στάσης, και φεύγουμε άρον – άρον, ευελπιστώντας σε καλύτερη τύχη στη συνέχεια.

Ο δρόμος στριφτερός και με ελάχιστη κίνηση, και άφιξη στην Κόνιτσα, με καταπληκτικό καφέ στην πλατεία κάτω από ένα πλατάνι. Το ξενοδοχείο μας ¨Το Γεφύρι¨, είναι στην άκρη του χωριού, δίπλα στο ποτάμι (Αώος),με το μονότοξο γεφύρι να δεσπόζει (είναι λένε το ψηλότερο της Ηπείρου - προσέξτε τον καταράκτη που διακρίνεται δίπλα απο το αριστερό μου γόνατο). Δροσιά, βόλτα στο ποτάμι, περιήγηση στην περιοχή και ένα ανέβασμα στη Άνω Κλειδωνιά, ένα Χωριό – Φάντασμα, σαν από ταινία του Αγγελόπουλου. Τα μόνα κτίσματα που στέκονται είναι το σχολείο που έχει γίνει ξενώνας, η εκκλησία και δύο σπίτια, όλα τα άλλα είναι μισογκρεμισμένα ή τελείως χαλάσματα. Απόλυτη ησυχία, νόστιμο γλυκό σύκο και επιστροφή στην Κόνιτσα. 298 τα σημερινά χιλιόμετρα, και λαμπάκι ρεζέρβας. Φαΐ (μέτριο) και ύπνος.

Το πρωί εγερτήριο και ξεκίνημα της βόλτας για τα Ζαγοροχώρια: Αρίστη για καφέ και κουλουράκια, και μετά Μονοδένδρι, Οξιά, Δίλοφο, Ασπράγγελοι, Τσεπέλοβο, Βίκος, σύνολο 250 χιλιόμετρα στις ορεινές διαδρομές, πού σε συνδυασμό και με τον δυνατό ήλιο, μας κούρασαν λιγάκι……. Αξιομνημόνευτα: Η θέα του φαραγγιού από την Οξιά, (δεν συνιστάται για κατεχόμενους από υψοφοβία, το βλέμμα της Αγνής κολλημένης στον βράχο τα λέει όλα). Το Δίλοφο, βγαλμένο από άλλο αιώνα. Το δροσερό Τσεπέλοβο. Το πετρόδασος. Η θέα του φιδίσιου δρόμου για το Πάπιγκο. Όμορφες εικόνες, συναρπαστικά τοπία. Επιστροφή στην Κόνιτσα για φαγητό και……..τι έγινε ρε παιδιά; Κυριακή, επτά το απόγευμα και ΟΛΕΣ οι ταβέρνες κλειστές. Κάνα δυό καφενεία δεν μας γέμισαν το μάτι (για μπαρμπουτιέρες τα κόψαμε), οπότε γύρος σε λαδόπιτα και επιστροφή στο ξενοδοχείο για ντους, ποτάκι στην αυλή και ύπνο. Ο οποίος ύπνος όμως, έγινε εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες, όταν καμιά εικοσαριά παπάκια με ελεύθερες εξατμίσεις το έριξαν για δύο ώρες στις καγκουριές στην περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο. Μετά σου λένε πώς φτάνει ο άνθρωπος στο έγκλημα……..Κάποια στιγμή μετά τις 12, οι επίδοξοι Γαρδέληδες συμμαζεύονται και τότε η ησυχία διαταράσσεται από μια παρέα αγροτών που μαλώνουν σε παρακείμενη ταβέρνα για την τιμή του νερού. Το μαρτύριο του Ταντάλου τραβάει μέχρι τις 3.30…… Έλεος….. Θέλουν και τουρισμό, τρομάρα τους…….

Το πρωί εγκαταλείπουμε την Κόνιτσα με τις χειρότερες εντυπώσεις και κατευθυνόμαστε προς Γιάννενα, Πρέβεζα. Περνάμε στο Άκτιο με την υποθαλάσσια και από την κινούμενη γέφυρα στη Λευκάδα. Με προτεραιότητα την ανεύρεση καταλύματος κατευθυνόμαστε Νοτιοδυτικά και στη τύχη μπαίνουμε στον οικισμό του Άγιου Νικήτα. Η διαίσθηση της πλοηγού, μας οδηγεί σε ένα πολύ καλό μικρό ξενοδοχείο, 12 δωμάτια, καθαρό, ήσυχο και με βεράντα με θέα στα πρασινοτυρκουάζ νερά του Ιονίου. Οι οιωνοί είναι άριστοι………

Και πράγματι, η Λευκάδα μας κατέπληξε. Οι όμορφες παραλίες της, με κορυφαία το Κάθισμα, η ευγένεια που αποπνέουν το περιβάλον και οι φιλόξενοι άνθρωποι, η όμορφη αγορά της Λευκάδας, η εξυπηρέτηση, το φαγητό και σε γεύσεις και σε τιμές, θα χρειαζόταν πολλές σελίδες για να απαριθμήσω τις όμορφες εντυπώσεις που μας άφησε αυτό το νησί.

Στα γρήγορα λοιπόν: Η δυτική πλευρά είναι όλα τα λεφτά. Καταπράσινα και βαθειά, κρυστάλλινα νερά, φιδίσιοι και στενοί δρόμοι, πολύ βλάστηση και ΔΡΟΣΙΑ. Ειδικά την Τρίτη και την Τετάρτη που φυσούσε, τα κύματα ήταν απόλαυση και το βράδυ ήθελες μέχρι και κουβέρτα. Για φαγητό όπου φάγαμε, είτε σε μαγειρεία, είτε σε ψαροταβέρνες, ήταν από πολύ καλά έως άριστα και οι τιμές φτηνές. Όχι φτηνές για νησί, πραγματικά φτηνές. Δώσαμε υπόσχεση στους εαυτούς μας πως θα ξαναγυρίσουμε.

Δυστυχώς όμως, έφτασε το Σάββατο, και με το δεξί μου καλάμι να πρήζεται χάρις σε στενή επαφή τέταρτου τύπου με μια σφήκα, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. 450 τα χιλιόμετρα μέχρι τη Θεσσαλονίκη, βγήκαν εύκολα μέχρι την Κοζάνη, μετά όμως η ζέστη μας πελέκησε…….

Απολογισμός: Με μόνο αρνητικό της εκδρομής την επιλογή της Κόνιτσας για τις διανυκτερεύσεις του Σαββατοκύριακου, όλο το υπόλοιπο ταξίδι ήταν εξαιρετικό. Η εποχή βοήθησε στο να μην σαρδελοποιηθούμε πουθενά, δεν τα χώσαμε στους σκυλοπνίχτες που λυμαίνονται τις θάλασσες μας, και ήταν αυτό που λέμε, καλό αλλά λίγο. Νά 'ταν κάνα δυο – τρείς βδομάδες ακόμα………

Και τέλος, στατιστικά και ενημερωτικά: 1675 χιλιόμετρα, 112 λίτρα, Μ.Ο. 6,8 lt/ 100 km. Όχι και άσχημα για μικτή διαδρομή, πάντα δικάβαλο και τα 950 από αυτά και με πλήρες φορτίο, tank bag, σαμάρια κλπ.

Άντε και του χρόνου πάλι με υγεία……..

.....................καλά που είδα τις φωτογραφίες και τα θυμήθηκα. Φο-βε-ρα χειροποίητα μαντολάτα, παστέλια και παξιμάδια………….μην τολμήσετε να δοκιμάσετε, μετά δεν έχει σταματημό………