Ο χρόνος δεν υπάρχει...

Κάθε κβαντική μέτρηση εμπεριέχει, πέραν της ασυνέχειας, και μια χρονική ασυμμετρία, που βέβαια δεν υπάρχει στη χρονικά συμμετρική εξίσωση Schrödinger.

Η κβαντομηχανική περιλαμβάνει την αρχή της μη αντιστρεψιμότητας, αναγκάζει τις δύο κατευθύνσεις του χρόνου να είναι μη ισοδύναμες, δημιουργεί πάντα μια διαφορά ανάμεσα στο μέλλον και το παρελθόν εισάγοντας το λεγόμενο κβαντικό βέλος του χρόνου. Όμως στα μαθηματικά τα διανύσματα πάσης φύσης και διάστασης έχουν οποιαδήποτε διεύθυνση και φορά, δεν υπόκεινται σε περιορισμούς και προϋποθέσεις. Και το σύμπαν όχι μόνο δεν έχει στις βασικές του ιδιότητες και εξισώσεις τη μεταβλητή του χρόνου, αλλά δεν τη χρειάζεται καν.

Είναι τελικά ο χρόνος αμετάκλητος, χάνεται χωρίς να αφήνει ίχνη; Θα καταφέρουμε να γυρίζουμε πίσω στο χρόνο ή να πηγαίνουμε εμπρός;

Αν μπορούσαμε να κάνουμε τέτοια κόλπα, θα προτιμούσα να είμαστε σε θέση να πατάμε κατά βούληση το pause και να ζούμε έστω και για λίγο έξω απ΄αυτόν...

Στο Ιμαρέτ (ΙΙ)

Σελήνη 5,2 ημερών, Φωτεινότητα: 28%,

Μαγεία:100%,  

Απόσταση από το κέντρο της γης: 367.829 χλμ κι εννιά δευτερόλεπτα

Στη μεγάλη νύχτα στη μικρή ημέρα

στο μεγάλο ποτέ στο μικρό πάντα

Η μικρότερη σε διάρκεια μέρα σήμερα και η μεγαλύτερη νύχτα. Ο ήλιος στάθηκε στο χαμηλότερο σημείο του ουρανού, κι από αύριο σιγά-σιγά θ΄αρχίσει να ανεβαίνει κι οι μέρες να μεγαλώνουν.

...Αν και βλέπουμε ατέλειωτη νύχτα μπροστά μας, τουλάχιστον ας μη μπούμε αβροί σ' αυτήν.

Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ’ ακρογιάλια

 

Αμμόλοφοι

Καβάλα-Δράμα - Ένα Δίπολο

Μερικές σκέψεις με αφορμή κάποιες αναρτήσεις και σχόλια στο facebook, ιδιαιτέρως κατά τις τελευταίες μέρες.

Πολλοί συμπολίτες διαμαρτύρονται ότι η Καβάλα δεν έχει να επιδείξει κάτι εντυπωσιακό για τις ημέρες των εορτών, κάτι πρωτότυπο, κάτι που θα αποτελούσε λόγο προσέλκυσης επισκεπτών και αναψυχής των καβαλιωτών. Γιατί, δηλαδή, να μην έχει και η Καβάλα μια "Ονειρούπολη" όπως η Δράμα; "Γιατί η Δράμα και όχι και η Καβάλα;" "Ακόμη και η Ξάνθη έφτιαξε μια Ευχούπολη, εμείς γιατί όχι;"

Βεβαίως, δεν διάβασα κάπου κάποια πρόταση. Σχεδόν όλοι καταλήγουν ότι οι ιδέες πρέπει να εκπορεύονται και να υλοποιούνται μόνο από τους "αρμόδιους" - εμείς είμαστε μόνο για την κριτική.

Πέρα από την αναπόφευκτη μιζέρια που διακατέχει πολλούς ανθρώπους, νομίζω ότι το ζήτημα μπορεί να θεωρηθεί από διαφορετική σκοπιά και να είμαστε όλοι λιγότερο δυσαρεστημένοι.

Η Καβάλα και η Δράμα είναι δυο μεγάλες, για τα δεδομένα της Ελλάδας, πόλεις που βρίσκονται σε απόσταση μόλις 35 χιλιομέτρων, δηλαδή μέσα σε 30 έως 40 λεπτά μπορεί ο κάτοικος της μιας πόλης να βρεθεί στην άλλη.  Η σύνθεση του πληθυσμού και των δυο πόλεων είναι παρόμοια.  Πολλοί κάτοικοι της μιας πόλης εργάζονται στην άλλη ή αν και γεννήθηκαν στη μια, ζουν και εργάζονται στην άλλη.  Η κάθε πόλη έχει τις δικές της ομορφιές.  Η Καβάλα έχει τη θάλασσα, τις παραλίες, το φυσικό ανάγλυφο, τις ψαροταβέρνες δίπλα στο κύμα. Είναι μια πόλη κυρίως καλοκαιρινή.  Η Δράμα έχει τον ορεινό της όγκο και το δέσιμο με τα χειμερινά αθλήματα, έχει τον εξαιρετικό αμπελώνα της, έχει τις ταβέρνες με τα εξαιρετικά κρέατα. Είναι μια πόλη κυρίως χειμερινή.  

Η Καβάλα, αξιοποιώντας τα σημεία υπεροχής της, διοργανώνει μέσα στο καλοκαίρι δεκάδες εκδηλώσεις. Με κορυφαία το Cosmopolis, το οποίο με τη μετεξέλιξη και τον εμπλουτισμό του έχει μετατραπεί από ένα τριήμερο παγκόσμιο φολκλορικό πανηγύρι σε ένα πολύμηνο μπουκέτο εκδηλώσεων, χωρίς να παραλείπει την αρχική του ιδέα. Η παρουσία στις εκδηλώσεις του τόσο των Καβαλιωτών, όσο και των Δραμινών είναι μεγάλη, ενώ προξενούν το ενδιαφέρον και πολλών άλλων επισκεπτών.

Αντιστοίχως, η Ονειρούπολη της Δράμας κατακλύζεται από Δραμινούς και Καβαλιώτες, αλλά και επισκέπτες από άλλες περιοχές της Ελλάδας, που με αυτή την αφορμή επισκέπτονται την περιοχή μας - και οι περισσότεροι έρχονται και στην Καβάλα, μισή ώρα απόσταση είναι και είναι ευκαιρία να επισκεφθούν και μια αντικειμενικά όμορφη πόλη σαν την Καβάλα.

Γιατί, λοιπόν, να φτιάξει και η Καβάλα μια Ονειρούπολη; Γιατί να ξοδέψει χρήματα (που δεν υπάρχουν) για κάτι που μπορεί κανείς να το βρει τόσο κοντά και προσιτά; Γιατί να μην ενισχύσει η Καβάλα την προσπάθεια της Δράμας και, αντιστοίχως, η Δράμα της Καβάλας; Γιατί να επικρατεί ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε δυο πόλεις τόσο ίδιες πληθυσμιακά όσο και αλληλοσυμπληρούμενες;

Η δική μου θεώρηση είναι ότι οι δυο πόλεις δεν πρέπει να αποτελούν δίπολο ανταγωνισμού και αντιπαλότητας, αλλά δίπολο συνεργισμού.

Και νομίζω ότι και οι αρχές και των δυο πόλεων προς αυτή την κατεύθυνση κινούνται. Κατεύθυνση που αποσκοπεί στο να αποφέρει κέρδη και στις δυο.

Win-win κατάσταση, δηλαδή, όπως λέγεται και στην καθομιλουμένη.

 

τυχερό αστέρι

Κατηφορίζοντας 

την Ηπείρου.

Σαν δυο φωτάκια βραδινού αεροπλάνου..

 

η τελευταία 

πανσέληνος 

της χρονιάς

The day destroys the night

 

Night divides the day...

Shine on you...

 Πρώτη μέρα- ημερολογιακά- του χειμώνα, του τελευταίου μήνα του 2022, μιας χρονιάς που πολλά μας έδωσε αλλά και πολλά μας πήρε. Το 2023 νιώθει ήδη την ανάσα μας στην πλάτη  του, δεν έρχεται σε μας ο νέος χρόνος όπως νομίζαμε, αλλά εμείς πάμε σ΄ αυτόν συμφωνα με τη Φυσική. Το μέλλον και όλα όσα πρόκειται να συμβούν είναι μπροστά μας, μας περιμένουν. Προχωράμε ανάμεσά τους σαν περιηγητές σε έρημο αρχαιολογικό χώρο, στη Δήλο ας πούμε. Και μας εκπλήσσει κάθε τι που βλέπουμε επειδή είναι ίσως καινούργιο για μας αλλά τόσο παλιό για την ίδια τη Δήλο.

Πλησιάζουμε στο άγνωστο 2023, αντίστροφα του αφιερώνουμε. Το οποίο έχει διαιρέτες το 7 και το 17 και το άθροισμα των ψηφίων του 2+2+3 είναι πάλι 7. Όπως εφτά είναι οι μέρες της εβδομάδας, οι τέχνες, οι πλανήτες, οι ουρανοί, οι σοφοί της αρχαίας Ελλάδας, τα θαύματα του αρχαίου κόσμου, τα πέπλα της νύχτας, τα αστέρια της Μεγάλης Άρκτου και της Πούλιας, οι Πλειάδες, τα χρώματα του Ουράνιου Τόξου, οι λόφοι της Ρώμης,  εφτά κι οι νότες της μουσικής. Είναι πολύ ωραία όλα αυτά που περιέχονται στο 2023 αλλά ακόμη δεν φαίνονται. Γιατί αν φαίνονταν, θα ήταν παρελθόν και όχι μέλλον. Ας ονειρευτούμε να είναι μια έκπαγλη χρονιά

Σεβασμός

 Τρία παραδείγματα πολιτισμού, μέσα σε λίγη ώρα, από έναν πειθαρχημένο και αξιοσέβαστο λαό:

1. Μόλις έχει τελειώσει ο αγώνας Γερμανία - Ιαπωνία και η Ιαπωνία έχει καταφέρει να πετύχει μια μεγάλη και ανέλπιστη νίκη. Ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη του αγώνα και οι Ιάπωνες φίλαθλοι παραληρούν στις κερκίδες.

Λίγα λεπτά αργότερα, έχει βγάλει ο καθένας από μια γαλάζια σακούλα απορριμμάτων και μαζεύει ό,τι σκουπίδι υπάρχει γύρω του! Σε λίγα λεπτά οι κερκίδες, όπου ήταν οι Ιάπωνες φίλαθλοι, λάμπουν!

2. Την ίδια ώρα, στα αποδυτήρια, οι Ιάπωνες ποδοσφαιριστές και τεχνικοί πανηγυρίζουν. Λίγα  λεπτά αργότερα, οι πανηγυρισμοί τελειώνουν, οι ποδοσφαιριστές και οι λοιποί παίρνουν τις σκούπες, τις σφουγγαρίστρες και τις σακούλες απορριμμάτων και παραδίδουν τα αποδυτήρια πιο καθαρά από ό,τι τα παρέλαβαν!

3. Ταυτόχρονα, στην Ιαπωνία αρχίζουν οι πανηγυρισμοί στα κεντρικά σημεία των πόλεων.

Ένα μεγάλο πλήθος τρέχει να ενώσει τις ζητωκραυγές του μαζί με αυτούς που έχουν ήδη συγκεντρωθεί σε κεντρική πλατεία. Όμως, το φανάρι για τους πεζούς είναι κόκκινο. Το πλήθος σταματάει και περιμένει! Μόλις το φανάρι γίνεται πράσινο, το πλήθος ξεχύνεται. Όσοι προλάβουν. Μόλις το φανάρι ξαναγίνεται κόκκινο, όσοι δεν πρόλαβαν να περάσουν, περιμένουν στο πεζοδρόμιο την σειρά τους.

Εικόνες, που η σύγκρισή τους με τα καθ' ημάς μόνο θλίψη προκαλούν.

ΥΓ: Η φωτογραφία των αποδυτηρίων είναι παρμένη από το site της UEFA.

Σαν ξημερώνει όλα αλλάζουν...

 στον ουρανό

           που φώτιζε μ’ ένα μειδίαμα

Στη Φιλίππου

Κατοικία του καπνέμπορου Ζάχου Ζάχου, αδελφού του περίφημου αρχιτέκτονα του μεσοπολέμου Αριστοτέλη Ζάχου, από τη Σιάτιστα. Το σπίτι της οδού Φιλίππου 4 κτίσθηκε περίπου το 1900 και ήταν διώροφο με υπόγειο και μεγάλο κήπο στα βόρειά του. Πρόκειται για ενδιαφέρον δείγμα του αθηναϊκού νεοκλασικισμού, κάτι αναμενόμενο αφού το σπίτι του Ζάχου στη Δρέσδη ήταν γνωστό ως Βίλα Ακρόπολη. Το κτήριο έχει τη σημερινή του μορφή από το 1919. Το 1922 νοικιάσθηκε από την Εθνική τράπεζα. Το 1956 στεγάσθηκε η οικονομική Εφορεία, το 1962 η Πολεοδομία. Το 1976 εγκαταλείφθηκε στη δίνη του χρόνου κι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.

Μέχρι που το 1984 μετατράπηκε σε Δημοτικό μουσείο της πόλης. Σήμερα στεγάζεται εκεί το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας.

Πηγές: Σαπφώ Αγγελούδη, Η Καβάλα Πριν και Τώρα- Παναγιώτης Ζιώγα, Παραδοσιακά κτίρια της νεότερης Καβάλας.

Ήταν Φλεβάρης...

Ωστόσο -ποιος ξέρει- ίσως εκεί που κάποιος 
αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει 
κι η ομορφιά του ανθρώπου...
Γ. Ρίτσος  
«....Ο Φλεβάρης του ’73 βρίσκει τους φοιτητές του Πολυτεχνείου σε πλήρη κινητοποίηση, σε διαρκείς συνελεύσεις. Στις 13 Φλεβάρη οργανώνεται μεγάλη συγκέντρωση στο προαύλιο του Πολυτεχνείου, που χτυπιέται βάναυσα από τις αστυνομικές δυνάμεις. Την ίδια μέρα ο δικτάτορας δίνει εντολή και εκδίδεται το ΝΔ 1347, σύμφωνα με το οποίο ο υπουργός Άμυνας μπορεί να διακόπτει την αναβολή της στράτευσης των φοιτητών. Δηλαδή, μας στέλνουν στον στρατό! Την επομένη, 14 του Φλεβάρη, νωρίς το πρωί επικρατεί αναβρασμός στο προαύλιο του Πολυτεχνείου! Η γενική συνέλευση των καθηγητών αποφασίζει να ζητήσει από τη χουντική κυβέρνηση να μην εφαρμόσει το ΝΔ. Πάνω από 1.500 συγκεντρωμένοι στο προαύλιο ρίχνουν συνθήματα: «Δεν περνάει ο φασισμός», «Ελευθερία», Το Πολυτεχνείο πολιορκείται από πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις. Όσοι σπουδαστές, μεμονωμένοι ή κατ’ ομάδας, επιχειρούν να βγουν, λιντσάρονται. Με κυνηγούν αλλά θα καταφέρω να ξεφύγω. Περνώ στην παρανομία και κηρύσσομαι ανυπότακτος. Το πρώτο «Πολυτεχνείο» της 14ης Φλεβάρη είναι προάγγελος του «Πολυτεχνείου», του Νοέμβρη ’73, όπως και η κατάληψη της Νομικής, 20-21 Φλεβάρη, την οποία παρακολούθησα, παράνομος πλέον, σε μικρή απόσταση. Θα ακολουθήσει η σύλληψή μου και ο άγριος ξυλοδαρμός μου.

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου θα με βρουν με τη στρατιωτική στολή. Έφτασα στον σταθμό Λαρίσης το πρωί της Τετάρτης 14 Νοεμβρίου και πήγα κατευθείαν στη σχολή...Ακούω το μαρσάρισμα του τανκς. Η Ιστορία κάνει την εμφάνισή της μπροστά στα μάτια μας, όχι ''με το πέταγμα του κορυδαλλού'' όπως θέλει ο φιλόσοφος, αλλά με τον βρυχηθμό του τεθωρακισμένου.  

Καμιά οργάνωση, κανένα άτομο δεν σχεδίασε, δεν οργάνωσε τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν σαν χιονοστιβάδα αλλά και τίποτε δεν ήταν εντελώς τυχαίο, εντελώς αυθόρμητο. Το καθετί εμπεριείχε στοιχεία προγενέστερης εμπειρίας ή οργάνωσης. (…) Και βέβαια κόμματα, οργανώσεις, ηγετικά πρόσωπα ξεπεράστηκαν εκ των πραγμάτων μέσα στην πυκνότητα του χρόνου και στη δίνη των γεγονότων...»
Από το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη ''Πριν σβήσουν τα φώτα''.

Τι απομένει τελικά όταν αποσύρονται οι πανηγυρικοί των ανθρώπων των επετείων και παύουν να ακούγονται τα επαναστατικά άσματα; Ίσως μόνον ο χώρος που μένει μονάχος του και ο απόηχος κάποιου συμβάντος που αρνείται να σβήσει και να χαθεί, να συναινέσει στο άδειο. Εκεί ακριβώς όμως είναι το σημείο από όπου στάζει η ελπίδα, ότι πάντα, και τα πάντα, μπορούν να αλλάξουν. Αυτό το πικρό κρασί της λύπης που στάζει από τις επετείους. Όταν ο βρασμός της μνήμης δεν ακούγεται πια κι εμείς σηκώνουμε τα ποτήρια για μια τελευταία γουλιά που ποτέ δεν είναι τελευταία, ακόμα κι όταν εμείς θα έχουμε φύγει.

Ασσαδώρ ή Ασσαντούρ ή απλώς Άκης (3/1960 - 11/2022)

Στα σχολικά θρανία,

στα εφηβικά πάρτυ,

στις εκδρομές,

στις εκδηλώσεις.

πάντα με το χαμόγελο, με την καλή διάθεση, πιστός στην προσωπική του παράσταση πρόζας ή επιθεώρησης.

Και μετά...

το πέρασμα στην άλλη μεριά,

στην απομόνωση,

στην αναχώρηση.

Για όλους εμάς το "γιατί" θα μείνει αναπάντητο.

 

Μερικά χιλιόμετρα στη συγκίνηση των ημερών του Νοέμβρη...

 

        

                              Παγγαίον Όρος

Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα

Φθινοπωρινά χρώματα με φόντο το φεγγάρι

 

Χθες βράδυ.

Γέφυρα (των Παραπόνων και της Ανομίας)

 Σήμερα συμπληρώνονται 4 χρόνια από την πτώση της γέφυρας μπροστά από το παλιό Νοσοκομείο.

Με αυτή την ευκαιρία θα ήθελα να εκφράσω τις απόψεις μου για το θέμα αυτό, που έχει αναδειχθεί ως μέγιστο για την πόλη (έστω από κάποιους).

Ως καθημερινός χρήστης του συγκεκριμένου δρόμου επί 34 χρόνια, δικαιούμαι να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου:

1. Η κατασκευή της γέφυρας, τότε που έγινε, διευκόλυνε σημαντικά την κυκλοφορία. Ας μη ξεχνάμε ότι τότε δεν υπήρχε η Εγνατία Οδός και η παράκαμψη της Καβάλας, οπότε όλη η κίνηση περνούσε μέσα από την πόλη. Επιπλέον, η λειτουργία του Νοσοκομείου, με τον ελάχιστο χώρο παρκαρίσματος, προκαλούσε επιπλέον κίνηση στο συγκεκριμένο σημείο, ενώ και τμήμα της λωρίδας προς το Κέντρο της πόλης ήταν μονίμως κατειλημμένο από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Παρανόμως μεν, συνεχώς δε.

2. Δεν γνωρίζω για ποιούς λόγους προκρίθηκε η κατασκευή γέφυρας και όχι κάποια άλλη λύση, αλλά μετά το δυσάρεστο συμβάν της πτώσης τμήματος της γέφυρας καταλάβαμε ότι η όλη κατασκευή κινούνταν μεταξύ αυθαιρεσίας και παρανομίας. Επομένως, οποιαδήποτε προσπάθεια ανακατασκευής είχε να αντιμετωπίσει επιπλέον προβλήματα.

3. Η γέφυρα έδινε μεν τη δυνατότητα να προσπεράσει κανείς κάποιο αργά κινούμενο όχημα, αλλά ταυτόχρονα ωθούσε κάποιους οδηγούς να μένουν στο αντίθετο ρεύμα, αμέσως μετά τη γέφυρα, που ο δρόμος γινόταν ξαφνικά και πάλι διπλής κατεύθυνσης. Μπροστά στα μάτια μου, τουλάχιστον δέκα φορές αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή δυστύχημα εξαιτίας τέτοιας αβλεψίας.

4. Σήμερα, που το Νοσοκομείο σταμάτησε να λειτουργεί και το κομμάτι του δρόμου μπροστά του διαπλατύνθηκε και δεν έχει πλέον παρκαρισμένα αυτοκίνητα, η ανάγκη της γέφυρας φαντάζει (στο δικό μου μυαλό) ανύπαρκτη.

5. Μετά από όλα αυτά, θεωρώ τα χρήματα που δίνονται για μελέτες κτλ "πεταμένα λεφτά". Ίσως, η χρηματοδότηση μιας μελέτης σκοπιμότητας να ήταν η μόνη αποδεκτή δαπάνη.

Άνεμος του Νοεμβρίου.

Βράδιασε.

Ανηφορίζοντας, από τη Βενιζέλου

 

προς τη Φιλίππου 

Το τελευταίο μπάνιο...

 

έχοντας μια  γεύση τρικυμίας στα χείλη.

Απόψε...

περπατώντας στο λιμάνι...

Τώρα ποιος στα σύννεφα θα πει «γεια σας παιδιά»

Τώρα κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη
M’ ένα σταματημένο αγέρα στα ήσυχα μαλλιά
M’ ένα κλαδάκι λησμονιάς στ’ αριστερό του αυτί
Mοιάζει μπαξές που τού ’φυγαν άξαφνα τα πουλιά
Mοιάζει τραγούδι που το φίμωσαν μέσα στη σκοτεινιά
Mοιάζει ρολόι αγγέλου που εσταμάτησε
Mόλις είπανε «γεια παιδιά» τα ματοτσίνορα
Kι η απορία μαρμάρωσε…

Κάτω απ’ τα πέντε κέδρα
Kείτεται στην τσουρουφλισμένη χλαίνη·

Mικρό πικρό πηγάδι κοκκινόμαυρο
Mικρό πικρό πηγάδι, δαχτυλιά της μοίρας
Πηγάδι όπου κρυώνει η θύμηση!
Έτσι λοιπόν η μια στιγμή παράτησε την άλλη
Kι ο ήλιος ο παντοτινός έτσι μεμιάς τον κόσμο...

Οδυσσέας Ελύτης: Άσμα ηρωικό και πένθιμο για το χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας

Φωτογραφίες: Τραυματίες στρατιώτες του Αλβανικού μετώπου και νοσοκόμες στο νοσοκομείο της Καβάλας τον Ιανουάριο του 1941. 

κοντά στη θάλασσα ...

άσπρο το αλάτι της

ξεραίνει άγκυρες μόλους

σκοινιά...

(Στην Πέραμο με τον Απόστολο, στη βάρκα του)

Ξημερώνοντας

Το μακρύ ταξίδι της μέρας 

μέσα στη νύχτα

Η πιο όμορφη θάλασσα

Τα μπάνια στη θάλασσα συνεχίζονται...

Αντίδοτο στη μελαγχολία του φθινόπωρου και στις ατέλειωτες  νύχτες του επερχόμενου χειμώνα. Γιορτάζοντας επίσης, μια ακόμη νίκη του φωτός (και των σύμπλεκτων φωτονίων του) κατά της σκοτεινής εντροπίας: το φετινό βραβείο Νομπέλ του Αλέν Ασπέ που απέδειξε πειραματικά την «κβαντική διεμπλοκή», δίνοντας έτσι πιθανότητες στο απίθανο και αβέβαιο...

Λίγα τα Ελληνικά μου...

Οι διθύραμβοι, που γράφτηκαν για τον καθηγητή Λεωνίδα Αποστολίδη με αφορμή τον θάνατό του, κάλυψαν το μεγάλο εκπαιδευτικό και συγγραφικό του έργο και δεν χωρούν καμμία αμφισβήτηση.

Εγώ δεν έχω να προσθέσω τίποτε σε αυτά.

Άλλωστε, ο τεθνεώς δεδικαίωται.

Θα διηγηθώ, όμως, μια προσωπική ιστορία, άγνωστη σε όλους.

Σε κάποιο μάθημα των Νέων Ελληνικών, μας ζήτησε να κάνουμε ανάλυση κάποιων στροφών του "Ύμνου προς την Ελευθερίαν".

Εμείς, Στ' Πρακτικού, ελάχιστη σχέση είχαμε με τα Νέα Ελληνικά και ακόμη πιο λίγο διαθέσιμο χρόνο να αφιερώσουμε σε μάθημα εκτός των Μαθηματικών και της Φυσικοχημείας.

Κάτι με έπιασε, όμως, και έκανα μια πολυσέλιδη εργασία, επιχειρώντας μια νοητική και νοηματική ακροβασία ανάμεσα στον "Ύμνο προς την Ελευθερίαν" του Σολωμού και στους "Σκλάβους Πολιορκημένους" και στην "Μπαλάντα του κυρ-Μέντιου" του Βάρναλη!

Αν και πιστεύω ότι μάλλον θα του άρεσε, ωστόσο την επόμενη μέρα απέφυγα να παρουσιάσω την εργασία μου!

Οι λόγοι αρκετοί και η παρουσίαση και ανάλυσή τους πέραν της παρούσης αναρτήσεως.

Της Σαπφούς...

Ἄστερες μὲν ἀμφὶ κάλαν σελάνναν

αἶψ ἀπυκρύπτοισι φάεννον εἶδος,

ὄπποτα πλήθοισα μάλιστα λάμπῃ

γᾶν [ἐπὶ πᾶσαν] ἀργυρία …

-Τ' αστέρια γύρω απ᾽ τ᾽ όμορφο φεγγάρι τη φωτεινή θωριά τους κρύβουν, όταν γεμάτο λάμπει επάνω [σ᾽όλη] τη γη ασημένιο...

Περπατώντας στο λιμάνι..

καθώς

της νύχτας κυλάνε οι ώρες...

Κι άλλες παραλίες...

Όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου έχω κολυμπήσει σε αρκετές ελληνικές παραλίες, αλλά σε κάθε περίπτωση, όχι σε πάρα πολλές, ανάμεσα στις οποίες βρίσκονται και μερικές πασίγνωστες και κατά γενική ομολογία πανέμορφες (π.χ. Ψαρρού, Ναυάγιο, Μπάλος, Ελαφονήσι κλπ).

Παρακάτω καταγράφω τις δέκα καλύτερες, κατά τη γνώμη μου, παραλίες, στις οποίες έχω κολυμπήσει, χωρίς σειρά αξιολόγησης.

- Παράδεισος (Κοίνυρα, Θάσος)

- Χρούσσω (Παλιούρι, Χαλκιδική)

- Τσαμπίκα (Ρόδος)

- Αγία Παρασκευή (Σπέτσες)

- Σίμος (Ελαφόνησος)

- Καλαδί (Κύθηρα)

- Πόρτο Κατσίκι (Λευκάδα)

- Πλατύς Γιαλός (Μύκονος)

- Σούπερ Πάραντάιζ (Μύκονος)

- Μαγγανάρι (Ίος)

Όλες αυτές οι παραλίες έχουν όλα ή πολλά από αυτά που θεωρώ σημαντικά κριτήρια για να απολαύσω μια παραλία.

Και αυτά είναι:

1. Άμμος. Κατά προτίμηση χονδρή και πάντως όχι βράχια ή πέτρες.

2. Κόλπος κατά το δυνατόν απάνεμος.

3. Συνδυασμός με πράσινο, αν είναι δυνατόν μέχρι τη θάλασσα.

4. Πυθμένας αμμώδης με κατά το δυνατό προοδευτικότητα στο βάθεμα.

Τώρα, αν αυτά συνδυάζονται και με ένα γενικότερα όμορφο τοπίο και μια ήσυχη και καλή ταβέρνα, ακόμη καλύτερα!

Εκτός από τις παραπάνω, υπάρχουν και οι παραλίες ιδιαίτερης ή μοναδικής μορφολογίας, που τις κάνουν ξεχωριστές, όπως π.χ. Μαύρα Βόλια (Χίος), Διρός (με κατάλευκες κροκάλες), Πρασονήσι (Ρόδος), Αβλέμονας (Κύθηρα).

Επίσης, πολύ σημαντικό ρόλο στην αξιολόγηση μιας παραλίας παίζει η κατάσταση, που θα την βρει κάποιος, όταν την επισκευθεί. Για παράδειγμα, στο ονομαστό Κάθισμα στη Λευκάδα πήγα μια μέρα που η θάλασσα ήταν βρώμικη. Ενώ το Πόρτο Κατσίκι ήταν όπως το βλέπουμε στους τουριστικούς οδηγούς.

Και ένας τελευταίος παράγοντας, που θα μπορούσε να επηρεάσει την αξιολόγηση και τον οποίο επιμελώς προσπάθησα να αποφύγω, είναι ο συναισθηματικός.

Π.χ. ο Μπάτης είναι η εφηβεία μου και η νιότη μου και καθώς συνδυάζει και πολλά όμορφα χαρακτηριστικά, είναι για εμένα, η καλύτερη παραλία της Ελλάδας!

να’ χει αμμόλοφους με σπόνδυλους από δωρικές κολόνες αραδιασμένους χάμω...

Ποια είναι τα κριτήρια της ιδανικής παραλίας;

Λεπτή άμμος ή ψιλή πέτρα.

Πρόσβαση όχι εύκολη.
Με μικρό κόλπο.
Βράχια με επίπεδα μέρη.
Αρμυρίκια ή πεύκα για σκιά.
Χωρίς ομπρέλες και ξαπλώστρες.
Όσο πιο κοντά στη φυσική της κατάσταση.
Νερά κρύσταλλο.
Προσανατολισμό ΝΔ για να βλέπεις τα δειλινά.
Διακριτική ταβέρνα-μπαρ χωρίς μουσική
Να είναι σχεδόν κρυμμένη ώστε να είναι κάτι σαν επιβράβευση όταν φθάσεις εκεί.
Η καλή παραλία θέλει ιεροτελεστία. Να στρώσεις την πετσέτα και ν΄ ακουμπήσεις πάνω της τα ροδάκινα που κουβαλάς, να ισιώσεις την άμμο, 
να κάνεις βουναλάκι για το κεφάλι και να ψάξεις για πέτρες για να μήν την πάρει ο αέρας...
Αυτά  περίπου είναι τα κριτήρια σύμφωνα με τον Κώστα. Οι υπόλοιποι της παρέας τι άποψη έχουν;

σαν τις πεταλίδες...

Φτάσαμε σ΄αυτήν την ακτή κολυμπώντας
ακρωτηριασμένοι στα πλοία που φεύγανε

ναυάγια και ξύλα.

Γαντζωθήκαμε στα βράχια σαν τις πεταλίδες

τα παιδιά μας μεγάλωσαν κοιτώντας τ΄ άδικο να μοιράσουν πάσχισαν δίκαια τα βράχια 

τους σκότωσαν.

Τώρα συνεχίζουμε το ρίζωμα σαν τον κοχλία

με σαράντα πυρετό ξενοπλένουμε 

στ΄αλίπαστα στοιβάζουμε το σάπιο αίμα 

στα καπνομάγαζα.

Έτσι προσπαθούμε να περισώσουμε τους δικούς μας κι ό,τι άλλο μας έχει απομείνει

Χωροστάθμιση 1965,

Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου
''...Το ποίημα αυτό της Χωροστάθμισης, με τίτλο «Θ΄ [Πρόσφυγες]», περιγράφει, με εκφραστικούς όρους που ανακαλούν το Μυθιστόρημα του Σεφέρη, τη μοίρα του προσφυγικού πληθυσμού, που έφτασε στην Καβάλα ύστερα από τη Μικρασιατική καταστροφή, μοίρα δεμένη με την ιστορία της πόλης. Οι ρητές αναφορές σε χαρακτηριστικά σήματα της κοινωνικής ανθρωπογεωγραφίας της  (βράχοι, αλίπαστα και καπνομάγαζα) συνοψίζουν τη σκληρή ιστορία της πλατιάς μάζας των ανθρώπων της. Ο Μάρκογλου αναθέτει στην ποιητική του σύνθεση το λόγο στους ίδιους τους κατοίκους της πόλης για να καταγράψει και να δραματοποιήσει τις άθλιες βιοτικές συνθήκες καθώς και την ανασφάλειά τους...'' (Ευρυπίδης Γαραντούδης, Μαίρη Μικέ- Παλίμψηστο Καβάλας)

100 Χρόνια Εθνικής Μνήμης 1922-2022

εν οίδα ότι ουδέν είδα...

Χορικό 1

Πράξις πολύ αφύσικος μα φυσικώς σαν μπάζει ο βασιλιάς αλλοδαπές και άλλες προσφυγίνες, λες και δεν είχαμε σφαγείς, ντόπιες, δυο τρείς ντουζίνες. Αυτές οι ξένες προσοχή θέλουν όπως κι οι γκέι μη και μας αλλοιώσουνε κανένα ντι-εν-έι. 
Αθάνατη ελληνική Ελλάδος Ελληνίδα, εσένα μόνο δέχομαι να βάψεις την πατρίδα με αίμα κατακόκκινο, εν οίδα ότι ουδέν είδα.
Την τύφλα μου δηλαδή!

Παρακολουθήσαμε το Σάββατο στους Φιλίππους μία μεγάλη και χαρμόσυνη παράσταση, τη Μήδεια του Μποστ. Ο σκηνοθέτης Γιάννης Καλαβριανός με πολύ κέφι, ευφυία και σεβασμό στην ιδιαιτερότητα του σημαντικού αντεθνικού λογοτέχνη Μ. Μποσταντζόγλου και με όλα τα εχέγγυα του Εθνικού και τα μέσα μιας κρατικής σκηνής μας εντυπωσίασε, μας έκανε να χαρούμε, να αισθανθούμε εξυπνότεροι και πιο αισιόδοξοι. Κατάφερε να μας δείξει την παραδοξότητα που έχει το κοινώς αποδεκτό ως ''κανονικό'', αλλά και το υπερφίαλο  της εθνικής μας αυταρέσκειάς που πραγματεύεται η  παρωδία -φάρσα της Μήδειας κάνοντάς μας  να συμμετέχουμε  ενεργά στην λυτρωτική γιορτή σάτιρας του παραμυθικού μας παιδικού εαυτού.

Χορικό 2
Υπήρξαμε πολύ πιστοί σ΄αυτή την τραγωδία,

κι απ΄την πολλή πιστότητα κάναμε κωμωδία... Ήξευρε και βεβαίωνε πως αύριον πεθαίνεις, γι αυτό σου λέω σύνελθε, ίσα που προλαβαίνεις να κάνεις ό,τι καρφωθεί στο κούφιο σου κεφάλι χωρίς να πρέπει άδεια να δίνουσι οι άλλοι... Μακριά απ΄όσους θέλουνε βοήθεια να δώσουν και τρυφερά σας γδύνουνε θέλοντας να σας σώσουν. Κι όλο κουνάνε δάχτυλο και λένε πως θα ζήσει, πως θα ντυθεί, που κοιμηθεί, πως θα το τραγουδήσει η κάθε μια κι ο πάσας εις που έχει αγαπήσει. 

«... Προσπαθήσαμε όλοι μαζί να κάνουμε μια αντίστοιχη πορεία μελέτης και να καταλήξουμε στα απολύτως απαραίτητα. Ελπίζω να έχει πλέον μετατοπισθεί ο θεατρόφιλος θεατής από τη σοβαροφάνεια ενάντια στην οποία πολέμησε ο Μποστ σε όλη του τη ζωή. Ας σταματήσουμε λοιπόν να είμαστε ''σοβαροί'' και να στερούμαστε.» Γιάννης Καλαβριανός, Ιούλιος 2022.

Μια ατμόσφαιρα Καρυωτάκη και ...Ρίτσου

...Στην πλατεία Φουάτ, όπου και το θολωτό μνήμα της μάνας του Μωχάμετ Άλυ-ιδρυτή της Αιγυπτιακής δυναστείας- παίζει η μπάντα του Δήμου. Μία περιπλανώμενη ατμόσφαιρα Καρυωτάκη, κάτω από τα τρία πελώρια διαφημιστικά που πληγώνουν τον πανσέληνο ουρανό, με διαποτίζει. Λίγο πιο πέρα πουλιούνται οι απογευματινές εφημερίδες των Αθηνών, μόνη επαφή της πρωτεύουσας με την επαρχία της, αν εξαιρέσουμε την προεκλογική περίοδο και τις τουρνέ των θιάσων.

Η Καβάλα, τη νύχτα, με φεγγάρι, όταν σβήνει η φτώχεια της και οι όγκοι των καπναποθηκών, γίνεται αληθινά μια μαγική πόλη. Η αμφιθεατρική τοποθεσία της, η ευρύχωρη αγκαλιά του κόλπου της, που δεν είναι ποτέ μονότονος όπως είναι ο κόλπος της Θεσσαλονίκης, προπαντός ειδωμένη απ΄το Φάρο, απ΄όπου μπορείς να δεις και τις δυο πλευρές, κρατά μια δικιά της γοητεία. Ο Μωχάμετ Άλυ, πάνω στο άτι του, μπροστά στο σπίτι που γεννήθηκε, δείχνει με το χέρι του στο Βορρά, μια κατεύθυνση που πολλοί δυστυχώς αναγκάστηκαν ή επέλεξαν ν΄ακολουθήσουν...

Εκτός των τειχών, 1965, Βασίλης Βασιλικός

( Πλατεία Φουάτ Α΄- όνομα του βασιλιά της Αιγύπτου, δισέγγονου του Μωχάμετ Άλυ - ονομαζόταν η πλατείας Ελευθερίας για λόγους σκοπιμότητας της ελληνικής ομογένειας της Αιγύπτου μέχρι το 1967.)

Είμαστε ότι μοιραζόμαστε...

«Τι συμβαίνει όταν η γνώση μεταφράζεται και τροφοδοτεί την εμπειρία της κίνησης του σώματος; Πώς μπορούν οι κινήσεις να μεταφραστούν σε εικόνες, λέξεις, νοήματα και αντίστροφα; Ζώντας σε μία περίοδο που η φυσική απόσταση και η ψηφιακή αποξένωση γίνεται βασικό μέρος των εκφάνσεων της σύγχρονης ζωής, επιδιώκουμε να κρατήσουμε ζωντανή την αναγκαιότητα της φυσικής μας παρουσίας και επικοινωνίας σε έναν φυσικό χώρο, στο παρόν, στο παρελθόν και στο μέλλον.»

Σταθμός στην έρευνα, μελέτη και διαμόρφωση του νέου έργου Phrasis  ≠ Praxis της Τζένης Αργυρίου, αποτέλεσε η σχέση λόγου – σώματος – χώρου, καθώς και οι σχέσεις και ερμηνείες που προκύπτουν από τη διάδραση αυτή. Το έργο αντλεί τα υλικά του από φράσεις, ανώνυμες και επώνυμες, όπως αρχαία ρητά, ποιητικά μοτίβα, καθώς και από εικαστικά έργα, αρχαία αλλά και πιο σύγχρονα, θέτοντας ως βασικό ερώτημα το πώς η συμπυκνωμένη πληροφορία που εμπεριέχεται σε τέτοιου είδους διαχρονικές εκφράσεις μπορεί να αποδοθεί σήμερα, σωματικά, λεκτικά και φωνητικά. 

Το έργο Phrasis  ≠ Praxis  αποτελείται από θραύσματα-φράσεις-κινήσεις που συνδέονται μεταξύ τους, όχι με μια γραμμική συνέχεια αλλά σαν αυτόνομα τμήματα ενός ενιαίου έργου», διαιρούμενο σε τρία επί μέρους αποσπάσματα.

Στο πρώτο μέρος- παρουσιάστηκε την Παρασκευή 8/7 στο ισόγειο της Μεγάλης Λέσχης-ένα quartet εμπνευσμένο από  γεωμετρικούς σχηματισμούς, αρχιτεκτονικές συμμετρίες και επαναλήψεις μοτίβων ερμήνευσε δυνατότητες συνύπαρξης, αντίθεσης και απόκλισης που εμφανίζονται μεταξύ της γλώσσας και του σώματος, της αιτίας και του αποτελέσματος. Το δεύτερο και τρίτο μέρος του έργου παρουσιάσθηκαν την επόμενη μέρα στο Δημοτικό κήπο.  Στο δεύτερο μέρος οι ερμηνευτές, συγχρόνως με ένα ηχητικό τοπίο που αναφέρονταν στα άρθρα των ανθρώπινων δικαιωμάτων, μοιράστηκαν το χώρο ταξιδεύοντας στο χρόνο και χτίζοντας μεταξύ τους σχέσεις αλληλεπίδρασης. 

Στο τρίτο απόσπασμα μία γυναικεία φιγούρα που κουβαλούσε μία τεχνολογική μάσκα, όπως μία χελώνα το καβούκι της, αφού κυκλοφόρησε ανάμεσά μας αναζητώντας ένα σημείο «περισυλλογής», επιχείρησε να αντικρούσει τα πολύπλοκα τεχνολογικά συστήματα επικοινωνίας, επαναφέροντας την προσοχή μας στο σώμα, σε έναν κώδικα επικοινωνίας που αν και χρησιμοποιείται εδώ και αιώνες τείνει να εξαλειφθεί.
Ίσως το Phrasis  ≠ Praxis να μην ήταν μόνο μία μοναδικά ενδιαφέρουσα και ξεχωριστή παράσταση που μας άφησε άψωνους, αλλά μια Τελετή αποσύνδεσης από την ψηφιακή μας καθημερινότητα δημιουργώντας ταυτόχρονα γέφυρες που να μας επανασυνδέουν σε έναν κοινό χώρο και χρόνο.

Η Τζένη Αργυρίου γεννήθηκε στην Καβάλα. Αποφοίτησε από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης. Συνέχισε τις σπουδές της στη Νέα Υόρκη, με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση, και εκεί συνεργάστηκε με πολλούς χορογράφους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και οι Chamecki Lerner, Maria Hassabi, Yin Mei, Amanda Loulaki. Το 2003 ίδρυσε την ομάδα Amorphy.org για την υποστήριξη της τέχνης των πολυμέσων. Έργα της είναι τα Memorandum (2013, σε συμπαραγωγή με τους φορείς Théâtre des Bernardines), O Espaço do Tempo, tanzhaus nrw και Marseille-Provence), Memoria Obscura (2012), Pleas(e)nter (2011, Kunstkapel Museum, Άμστερνταμ), Dr. Maybe Darling (2010, Μουσείο Μπενάκη και Digital Art Festival, Αθήνα),“Phrasis § Praxis” (σε εξέλιξη), “Synthesis” (2021), «Αποθέματα: Inventory» (2018), «ΑΝΩΝΥΜΟ» (2018), “Face to Phase” (2017).

γαλάζιες αποσκευές...

 του Κώστα Καναβούρη

Μικρή ιστορία αποχαιρετισμών

Όσο κι αν το πράγμα αλλάζει ύστερα από τόσα χρόνια αποχαιρετισμών, πάλι η νοσταλγία έρχεται να σου χτυπήσει ελαφρά τα βλέφαρα καθώς το αυτοκίνητο ανηφορίζει τον στριφογυριστό δρόμο προς τον Άγιο Σίλα έχοντας αφήσει πίσω την συνοικία της Δεξαμενής. Η πόλη, όπως πάντα (αλλά ένα «πάντα» που ποτέ δεν είναι το ίδιο κι αυτή η διαρκής αστάθεια είναι η μόνη του σταθερά), έτσι και τώρα αποκαλύπτει, καθώς απομακρύνεται «ολίγον κατ’ ολίγον», την νωχελική της ωραιότητα.

Ετοιμάζεται να σε αποχαιρετίσει κι εσύ ξέρεις πως κάθε φορά όλο και περισσότεροι σε αποχαιρετούν μέσα από την απουσία τους και πως η πόλη γίνεται κάθε φορά και πιο πολύ το φάσμα της, ωστόσο ο αποχαιρετισμός είναι πάντα εδώ.

Η πόλη ετοιμάζεται να σ’ αποχαιρετήσει, γνωρίζοντας ότι το πιο όμορφο στόμα είναι το στόμα του αποχαιρετισμού, γιατί είναι ζωγραφισμένο έτσι όπως ήθελε να ζωγραφίσει το στόμα ο Φράνσις Μπέηκον: «Όπως ζωγράφιζε ο Μονέ το ηλιοβασίλεμα». Και πως τα πιο όμορφα μάτια είναι τα μάτια του αποχαιρετισμού. Για να μπορούν να αντέχουν την έμπροσθεν όραση στον καιρό και στον χρόνο ώστε να συνεχίζεται το ταξίδι ανάμεσα στο «όχι ακόμα» και στο «ποτέ πια», το ταξίδι που ο Κωστής Μοσκώφ, όριζε «το ταξίδι από τα μάτια του ενός στα μάτια του άλλου».

Μια στροφή ακόμα. Η πόλη σε αποχαιρέτησε κάνοντας πιο γαλανές τις αποσκευές σου... ή μάλλον όχι: πιο γαλανή την σκευή σου. Το ταξίδι συνεχίζεται. Μαζί και η νοσταλγία. Κι αυτή ένα αέναο ταξίδι είναι που όλο χρειάζεται να το κάνεις σαν για πρώτη φορά μέχρι «τα μάτια του άλλου» που κάποτε συνάντησες. Αλλιώς δεν έχει νόημα και η νοσταλγία γίνεται κούφιος γλυκασμός, μια - τρόπον τινά- αισθητική τυφλότητα...

Καθώς η πόλη σε αποχαιρετά, αυτό το νόημα σου ψιθυρίζει χορεύοντας πάνω στα σύμφωνα της νοσταλγίας της για σένα, ώστε να ακουστούν ευκρινέστερα τα φωνήεντα από το χαμόγελό της: «όχι πάλι πίσω». Γιατί, απ’ ότι φαίνεται, η νοσταλγία δεν είναι καμωμένη από παρελθόν, άρα μια υπόθεση ιδιωτική που δεν αφορά κανέναν γιατί σε κανέναν δεν εισκομίζει κάτι. Η νοσταλγία είναι καμωμένη από μέλλον. Από όλα τα επόμενα, «καλό ταξίδι» και «καλό κουράγιο» και «σ’ αγαπώ» και «όνειρα γλυκά» και «καλημέρα» που εδώ έμαθες όχι μόνο να τα προφέρεις αλλά και να τα προσφέρεις. Να, κάπως έτσι λέω πως είναι η νοσταλγία.

Κι αν εκεί, στην τελευταία στροφή του δρόμου, στην τελευταία στροφή του αποχαιρετισμού, λαμπυρίσει το υγρό της φανέρωμα, τι να κάνουμε; Κι αυτό μέσα στην ζωή είναι, την λυγρή κατάσταση όλων των αέναων αποχαιρετισμών και αποχωρισμών, κάποιες φορές και ανεπίστρεπτων. Από αυτό το δάκρυ ξεκινάει η επόμενη μέρα που είναι και επόμενη μέρα στην μνήμη που θα γίνει κάποτε. Ας την ζήσουμε έτσι ώστε ν’ αξίζει να την νοσταλγούμε. Κι αν «ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει», υπάρχει και το ελληνιστικό ταφικό επίγραμμα για να στερεώνει την ύπαρξή μας: «δακρύειν όσον Θέμις»

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην Αυγή της Κυριακής στις 19 Ιουνίου.

Φωτογραφίες: 1. Η πόλη τη δεκαετία του ΄60.

2. Το Λιμάνι με πανσέληνο, αρχές της δεκαετίας του ΄30. Καναβούρης Κώστας(1955). Γεννήθηκε στην Καβάλα και ζει στην Αθήνα. Ποιητής και αρθρογράφος, επιμελείται εκπομπές για το βιβλίο στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Πρώτη εμφάνιση με την ποιητική συλλογή Τετράδιο ιχνογραφίας,1982. (Στις 11/08 στο Καρνάγιο, σε εκδήλωση στο πλαίσιο του 65ου Φεστιβάλ Φιλίππων σε ομιλία του με τίτλο: Μια ιστορία αποχαιρετισμών, θα μιλήσει για τους πρόσφυγες του ΄22 αλλά και τους πρόσφυγες όπου γης.)

 Καναβούρης Κώστας (1955). Γεννήθηκε στην Καβάλα και ζει στην Αθήνα. Ποιητής και αρθρογράφος, επιμελείται εκπομπές για το βιβλίο στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Πρώτη εμφάνιση με την ποιητική συλλογή Τετράδιο ιχνογραφίας, 1962. Την Πέμπτη 11.08 στο Καρνάγιο, σε εκδήλωση στο πλαίσιο του 65ου Φεστιβάλ Φιλίππων, θα πραγματοποιηθεί ομιλία του Κ.Κ. με τίτλο ''Μία ιστορία αποχαιρετισμών

Χρόνια πριν...

 Σάββατο 25 Ιουνίου 1966.

Γυμναστικές επιδείξεις στην αυλή του 12ου Δημοτικού. 

Συνηθιζόταν οι τέσσερεις πρώτες τάξεις να κάνουν ανά δύο ένα θεματικό μπαλετάκι και στη συνέχεια τα αγόρια της 5ης και 6ης τάξης εκτελούσαν ένα πρόγραμμα γυμναστικής, ενώ τα κορίτσια χόρευαν παραδοσιακούς χορούς. 

Εκείνη τη χρονιά, όμως, η Β' Τάξη ήταν πολυπληθής διότι σε εφαρμογή του νέου νόμου περιελάμβανε παιδιά που είχαν γεννηθεί από 1/1/1958 έως και 31/3/1959. Και επειδή ήταν και χωροταξικά απαγορευτικό, αλλά και πολύ δύσκολο να συντονίσει κανείς περισσότερα από 120 παιδιά 6 έως 8 ετών, αποφασίστηκε να εκτελέσουν άλλο πρόγραμμα τα παιδιά της 1ης και διαφορετικό της 2ης Τάξης. 

Η δασκάλα μας επέλεξε ένα μπαλέτο, που θα το εκτελούσαμε ντυμένοι πουλάκια. 

Κίτρινο κοντό παντελονάκι και κίτρινο πουκάμισο τα αγόρια και κίτρινο φουστάνι τα κορίτσια. Και όλοι κίτρινες μπαλαρίνες. 

Επάνω στα ρούχα έπρεπε να ραφτούν πολύχρωμα πούπουλα! 

Εκείνο που θυμάμαι είναι η αποπνικτική ζέστη εκείνου του σαββατόβραδου που γινόταν ακόμη πιο έντονη μέσα στις στολές με τα πούπουλα! Στα όρια της λιποθυμίας! 

ΥΓ: Την άλλη μέρα στις εφημερίδες υπήρχε η είδηση ότι στη Θεσσαλία η θερμοκρασία είχε ανεβεί στους 40 βαθμούς και μάλιστα στα Τρίκαλα είχαν πεθάνει κότες μη αντέχοντας την υψηλή θερμοκρασία! 

Τις κατάλαβα και τις συμπόνεσα πλήρως!