Είμαστε ότι μοιραζόμαστε...

«Τι συμβαίνει όταν η γνώση μεταφράζεται και τροφοδοτεί την εμπειρία της κίνησης του σώματος; Πώς μπορούν οι κινήσεις να μεταφραστούν σε εικόνες, λέξεις, νοήματα και αντίστροφα; Ζώντας σε μία περίοδο που η φυσική απόσταση και η ψηφιακή αποξένωση γίνεται βασικό μέρος των εκφάνσεων της σύγχρονης ζωής, επιδιώκουμε να κρατήσουμε ζωντανή την αναγκαιότητα της φυσικής μας παρουσίας και επικοινωνίας σε έναν φυσικό χώρο, στο παρόν, στο παρελθόν και στο μέλλον.»

Σταθμός στην έρευνα, μελέτη και διαμόρφωση του νέου έργου Phrasis  ≠ Praxis της Τζένης Αργυρίου, αποτέλεσε η σχέση λόγου – σώματος – χώρου, καθώς και οι σχέσεις και ερμηνείες που προκύπτουν από τη διάδραση αυτή. Το έργο αντλεί τα υλικά του από φράσεις, ανώνυμες και επώνυμες, όπως αρχαία ρητά, ποιητικά μοτίβα, καθώς και από εικαστικά έργα, αρχαία αλλά και πιο σύγχρονα, θέτοντας ως βασικό ερώτημα το πώς η συμπυκνωμένη πληροφορία που εμπεριέχεται σε τέτοιου είδους διαχρονικές εκφράσεις μπορεί να αποδοθεί σήμερα, σωματικά, λεκτικά και φωνητικά. 

Το έργο Phrasis  ≠ Praxis  αποτελείται από θραύσματα-φράσεις-κινήσεις που συνδέονται μεταξύ τους, όχι με μια γραμμική συνέχεια αλλά σαν αυτόνομα τμήματα ενός ενιαίου έργου», διαιρούμενο σε τρία επί μέρους αποσπάσματα.

Στο πρώτο μέρος- παρουσιάστηκε την Παρασκευή 8/7 στο ισόγειο της Μεγάλης Λέσχης-ένα quartet εμπνευσμένο από  γεωμετρικούς σχηματισμούς, αρχιτεκτονικές συμμετρίες και επαναλήψεις μοτίβων ερμήνευσε δυνατότητες συνύπαρξης, αντίθεσης και απόκλισης που εμφανίζονται μεταξύ της γλώσσας και του σώματος, της αιτίας και του αποτελέσματος. Το δεύτερο και τρίτο μέρος του έργου παρουσιάσθηκαν την επόμενη μέρα στο Δημοτικό κήπο.  Στο δεύτερο μέρος οι ερμηνευτές, συγχρόνως με ένα ηχητικό τοπίο που αναφέρονταν στα άρθρα των ανθρώπινων δικαιωμάτων, μοιράστηκαν το χώρο ταξιδεύοντας στο χρόνο και χτίζοντας μεταξύ τους σχέσεις αλληλεπίδρασης. 

Στο τρίτο απόσπασμα μία γυναικεία φιγούρα που κουβαλούσε μία τεχνολογική μάσκα, όπως μία χελώνα το καβούκι της, αφού κυκλοφόρησε ανάμεσά μας αναζητώντας ένα σημείο «περισυλλογής», επιχείρησε να αντικρούσει τα πολύπλοκα τεχνολογικά συστήματα επικοινωνίας, επαναφέροντας την προσοχή μας στο σώμα, σε έναν κώδικα επικοινωνίας που αν και χρησιμοποιείται εδώ και αιώνες τείνει να εξαλειφθεί.
Ίσως το Phrasis  ≠ Praxis να μην ήταν μόνο μία μοναδικά ενδιαφέρουσα και ξεχωριστή παράσταση που μας άφησε άψωνους, αλλά μια Τελετή αποσύνδεσης από την ψηφιακή μας καθημερινότητα δημιουργώντας ταυτόχρονα γέφυρες που να μας επανασυνδέουν σε έναν κοινό χώρο και χρόνο.

Η Τζένη Αργυρίου γεννήθηκε στην Καβάλα. Αποφοίτησε από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης. Συνέχισε τις σπουδές της στη Νέα Υόρκη, με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση, και εκεί συνεργάστηκε με πολλούς χορογράφους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και οι Chamecki Lerner, Maria Hassabi, Yin Mei, Amanda Loulaki. Το 2003 ίδρυσε την ομάδα Amorphy.org για την υποστήριξη της τέχνης των πολυμέσων. Έργα της είναι τα Memorandum (2013, σε συμπαραγωγή με τους φορείς Théâtre des Bernardines), O Espaço do Tempo, tanzhaus nrw και Marseille-Provence), Memoria Obscura (2012), Pleas(e)nter (2011, Kunstkapel Museum, Άμστερνταμ), Dr. Maybe Darling (2010, Μουσείο Μπενάκη και Digital Art Festival, Αθήνα),“Phrasis § Praxis” (σε εξέλιξη), “Synthesis” (2021), «Αποθέματα: Inventory» (2018), «ΑΝΩΝΥΜΟ» (2018), “Face to Phase” (2017).