Τι φεγγάρι απόψε!

   

Φάση: Πανσέληνος, Φωτεινότητα 100%, 396906 χλμ απόσταση από τη Γη.

...στην Κόρδοβα,

  στο Σαν Χουάν, 

     στο Πουέρτο Ρίκο...

βράδυ Σαββάτου

Κι όταν φτάση η άνοιξη

κι έρθουν τα πουλιά

και γυρίσουν τ’ άνθη

σαν έναν καιρό...

σχεδόν απαρτία...

Αν και ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, η βραδιά ήταν ωραία και η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα.
Ίσως γιατί μετά από αρκετό καιρό καταφέραμε να μαζευτούμε όλοι μαζί, ίσως γιατί δραπετεύσαμε  απ΄ το παρόν και επιστρέψαμε πίσω στο χρόνο, τότε που πιστεύαμε ότι όλα είναι εφικτά...

Ω! της αυγής κροκάτη γάζα

 Ήλιε και θάλασσα γαλάζια και βάθος τ' άσωτ' ουρανού

στα κίτρινα φώτα

στην παραλία ως το λιμάνι από τη γη ως τον ουρανό

ομίχλη 

 από κρυστάλλινες στιγμές της μνήμης ή της προσμονής

 ομίχλη      

από νότες μυστικές...

Στο περιγιάλι το κρυφό

Με τι καρδιά, με τι πνοή 

τι πόθους και τι πάθος 

πήραμε τη ζωή μας· λάθος! 

Κι αλλάξαμε ζωή
      Γ. Σεφέρης

Το φεγγάρι του Σκουληκιού

Άνθη ροδακινιάς

  υπό το φως της πανσέληνου 

 

Όλη η δόξα, όλη η χάρη

Παραμονή της 25ης Μαρτίου του 1968 στο 16ο Δημοτικό Σχολείο.

Τα αγόρια,από αριστερά προς τα δεξιά: Ξενοφών Κροκίδης, Ντίνος Βαρδάκας, Άκης Ασσαντουριάν, ο σχολιάζων, Γιάννης Κρανιδέλης, Καπετάν Κώστας, Γιώργος Τικόπουλος. Δίπλα στον Ξενοφών η Φούλη Αϊβαζίδου. Η ...εθνική υπερηφάνεια καθρεφτίζεται στα πρόσωπα των παιδιών.
Το μόνο που θυμάμαι από εκείνη τη μέρα είναι ότι το καλτσόν της στολής ήταν φαρδύ και μου έπεφτε...Κι ότι πηγαίνοντας από το σπίτι για το σχολείο ντυμένος τσολιάς, σταμάτησα στο παντοπωλείο του Κυρ Γιάννη Λεονταράκη όπου -κατά προτροπή του ιδίου και προς τέρψη και των πελατών του- απήγγειλα το ποίημά μου με καμάρι, κάνοντας έτσι τη νιοστή μου προπόνηση. Σε ημικυκλική παράταξη οι απαγγέλοντες, λέγοντας ο ένας κατόπιν του άλλου, στροφές από ποιήματα γιά την Εθνική Παλιγγενεσία...

... Βροντούν τα όπλα τα σπαθιά
γυαλίζουν στον αέρα
Είκοσι πέντε του Μαρτιού
ευλογημένη μέρα...

Το σπίτι του Ευάγγελου Σαμαρά

Το τι γυρεύουμε από τη ζωή το δείχνουμε με τον τρόπο που κάνουμε αρχιτεκτονική.

Με τον τρόπο που χτίζουμε τα σπίτια μας και με το πως τα κατοικούμε.

Άρης Κωνσταντινίδης

    

    Έμενα μερικά σπίτια παρακάτω επί της οδού Εγνατίας. Ανηφόριζα την Αλαμάνας -θα πήγαινα στην Α΄Δημοτικού τότε- όπου συναντούσα παιδιά συνομήλικα μου και παίζαμε ώρες ατέλειωτες.. Στο ισόγειο του σπιτιού της φωτογραφίας έμενε ο  Γιάννης Ν., ενώ στον πρώτο όροφο ο Βαγγέλης Σ. Απέναντι τους έμενε ο Γιώργος Π. Όταν ο καιρός δεν το επέτρεπε ο Γιάννης με φώναζε για επιτραπέζια παιχνίδια μέσα στο σπίτι τους. Θυμάμαι πως όλα ήταν τεράστια. Τα παράθυρα, τα ψηλοτάβανα δωμάτια με τα ξύλινα πατώματα. Και την θέα προς τη Ραψάνη, Όταν άρχισα να πηγαίνω στο σχολείο, σιγα σιγά σταματήσα να παίζω μαζί τους, αν και παραμείναμε φίλοι, αυτοί πήγαιναν στο 12ο Δημοτικό ενώ εγώ στο 16ο. Ξαναβρεθήκαμε σαν συμμαθητές όταν πήγαμε στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο.

    Το σπίτι ήταν ιδιοκτησία του Ευάγγελου Σαμαρά (Τραπεζούντα 18;; - Καβάλα 1959) παππού του Βαγγέλη. Ξεκίνησε να εργάζεται από 15 ετών στην καπνεμπορική εταιρία Meyer et Cie και συνέχισε στην περίφημη  Commercial Company of Salonica Limited και πέθανε ως τεχνικός διευθυντής της. Είχε πέντε παιδιά: τέσσερα αγόρια, τους Άλκη, Πάτροκλο, Αλέξανδρο και Γιώργο (δολοφονήθηκε από τους Βούλγαρους στην Κατοχή) και μία κόρη την Αναστασία.  Το 1926  κατασκεύασε στη γωνία των οδών Αλαμάνας και 7ης Μεραρχίας, το σπίτι του. Ήταν ένα τριώροφο εκλεκτικιστικό κτίριο, με μία κατοικία ανά όροφο. Η κατώτερη είχε είσοδο από την οδό Αλαμάνας, ενώ οι δύο άλλες από την οδό Μεραρχίας. Το οικόπεδό του  είχε μεγάλη κλίση, γι’ αυτό από την οδό Μεραρχίας ήταν ορατοί οι δύο τελευταίοι όροφοι. Για δε τη μέγιστη εξασφάλιση της θέας δημιουργήθηκε και η λοξότμιση της κάτοψης στη γωνία του οικοπέδου. 

     Ένα κτίριο με νεοκλασική καταβολή, και διακόσμηση art deco, στο οποίο η χρήση οπλισμένου σκυροδέματος ήταν περιορισμένη, συγκεκριμένα αυτό χρησιμοποιήθηκε μόνο στα μικρά μπαλκόνια με τα φουρούσια, καθώς η τεχνολογία του σπιτιού είναι παραδοσιακή (πέτρινοι, τοίχοι στο ισόγειο, τούβλο στον όροφο, ξύλινοι δοκοί στα πατώματα, ξύλινα ζευκτά στη στέγη). Η όψη προς της οδό 7^ης Μεραρχίας, χαρακτηρίζεται από συμμετρία, που τονίζεται από την κεντρική κεραία, που στον όροφο φέρει μικρά μπαλκόνια. Συμμετρική είναι και η όψη προς την Αλαμάνας, με περισσότερα όμως μπαλκόνια. Οι δύο αυτές όψεις φέρουν διακόσμηση με κυφώσεις, ενώ ενιαία διπλή ταινία που ανυψώνεται τοπικά πάνω από τα γείσα των παραθυριών, ενοποιεί τις όψεις. Ενδιαφέρουσες επισημάνσεις είναι ο μη τονισμός της στάθμης του τελευταίου ορόφου και η ο περιορισμός της διακόσμησης των ανοιγμάτων μόνο με τον τονισμό της ποδιάς τους. Ο τελευταίος όροφος στεγάζεται με κεραμοσκεπή, που κρύβεται από υψηλό γείσο, που φέρει διακοσμημένο αέτωμα πάνω από την κεραία της εισόδου. 
  Η κατεδάφισή του στα τέλη της δεκαετίας του 1970, στέρησε από την πόλη ένα κτίριο αντιπροσωπευτικό της οικονομικής της ακμής και του κοσμοπολιτισμού του μεσοπολέμου.
Κείμενο: Η περιγραφή των μορφολογικών και αρχιτεκτονικών στοιχείων του κτιρίου από τη Σαπφώ Αγγελούδη
Φωτογραφίες: 1. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Ο δρόμος που φαίνεται είναι η 7ης Μεραρχίας.
2. Τέλη δεκαετίας του 1930. Στο βάθος, πίσω από την κατοικία διακρίνονται οι εγκαταστάσεις της καπνοβιομηχανίας Μαρούλη και η Ραψάνη.
3. 1957. Στο βάθος ψηλά η νοτιοδυτική όψη της κατοικίας. Ακριβώς πίσω από της φωτογραφιζόμενες, επί της Εγνατίας, το σπίτι που μεγάλωσα...

Είναι Άνοιξη πια...

Να λες: ουρανός,

κι ας μην είναι

Αφανής μνήμη (II)

Οι ελάχιστοι Εβραίοι που επέζησαν από το ολοκαύτωμα προσπάθησαν το 1945 να ανασυστήσουν την κοινότητά τους. Είχαν να παλέψουν για να ξαναρχίσουν τη ζωή τους σε μια πόλη που η κάθε της γωνία έκρυβε μνήμες των δικών τους που χάθηκαν. Κάποιοι από τους επιζήσαντες εκτοπίσθηκαν σε εξορία λόγω των φρονημάτων τους και κάποιοι φυλακίσθηκαν. Σύμφωνα με τα Αρχεία της Ισραηλιτικής Κοινότητας Καβάλας, στις αρχές του 1947, η Κοινότητα είχε 47 μέλη που κατοικούσαν στην Καβάλα και 8 που ζούσαν στην Ξάνθη. Μετέφεραν τη Συναγωγή τους σε άλλο κτίριο στην οδό Παύλου Μελά 10, δίπλα στην  παλιά που είχε καταστραφεί από τους Βούλγαρους.

Ένας από τους διασωθέντες ήταν ο Σαμπετάϊ ((Σάμπι) Τσιμίνο. Ο Σαμπετάϊ και ο πατέρας του Ααρών  στάθηκαν τυχεροί, γιατί το 1942 μαζί με άλλους Εβραίους στάλθηκαν ο πρώτος σαν εργάτης στη Μπελίτσα της Βουλγαρίας, ενώ ο πατέρας του εκτός του Στρυμόνα. Το Μάρτιο του 1943 ο Σαμπετάϊ ενώ εργαζόταν  σε καταναγκαστικά έργα συντήρησης του σιδηροδρομικού δικτύου στη Βουλγαρία, είδε σε ένα ανοιχτό βαγόνι συρμού τη μητέρα, τα πέντε αδέρφια του, τους θείους, τις θείες του και πολλά ξαδέρφια του. '' Σάμπι να προσέχεις'', του φώναξε η μητέρα του. 
" Σώσε μας'', ούρλιαζαν τα αδέρφια του. Κατάλαβε ότι το κακό ήταν μπροστά του. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που είχε από τους δικούς του και  μέχρι το Νοέμβρη του 2003  που πέθανε στοίχειωνε τα όνειρα του κάθε βράδυ. Ο Σαμπετάϊ, με τη γυναίκα του Μπέλα που γνώρισε κατά την ομηρία του στο Πλόβντιβ της Βουλγαρίας, γύρισε στην Καβάλα και απέκτησαν δύο παιδιά. 

'' Ήμασταν μόνοι μας. Δεν βρήκαμε τίποτε. Τα φτιάξαμε όλα από την αρχή, αλλά η ψυχή δεν ξαναφτιάχνεται. Δεν θέλαμε να έχουμε μνήμες, γιατί αυτές πονούσαν πολύ. Πάντα η πληγή θα μένει ανοιχτή'', εξομολογήθηκε χρόνια μετά σε ένα ντοκυμαντέρ για το Ολοκαύτωμα. Πάντα χαμογελαστός, ευθυτενής, ευφραδής, ο Σαμπετάϊ ήταν ο μοναδικός Εβραίος της πόλης το 2003, τη χρονιά που πέθανε. Σήμερα κανένας Εβραίος δεν ζει στην Καβάλα.
Φωτογραφίες:
1. Ο Σαμπετάϊ Τσιμίνο, φωτογραφημένος το 1980 από τον Morrie Camhi.
2. Το σπίτι της οικογένειας Τσιμίνο στην οδό Κολοκοτρώνη.
3. Μερικοί από τους 1484 Καβαλιώτες Εβραίους που θανατώθηκαν στην Τρεμπλίνκα.
Πηγές για το κείμενο:
1. Σαπφώ Αγγελούδη, ΚΑΒΑΛΑ 1912-2015
2. Ιωσήφ Μεβοράχ, Οι Εβραίοι στη Μέκκα του Καπνού.
3. Ρίκα Μπενβενίστε, Οι Ναυαγοί.

Πριν το χάραμα...

 

Μιχαλης Γιουγιας

 Ο απροσδοκητος θανατος του Μιχαλη γεμισε με λυπη την κοινοτητα των παλιων συμμαθητων. 

Τον Μιχαλη τον ηξερα απο παιδι, οι οικογενεις μας ηταν φιλοι και επομενως ο Μιχαλης και εγω γιναμε φιλοι. Το οτι ειμασταν και συνομηλικοι εκανε τα πραγματα πολυ ευκολα.

Αν και ειχα ενδιαφερον για τα σπορ, ο Μιχαλης ηταν σε αλλο επιπεδο. Η μεγαλη αγαπη του ηταν η ΑΕΚ και μετα ο ΑΟΚ. Ποδοσφαιρο και μπασκετ ανταγωνιζοταν για το πιο θα ηταν στη κορυφη των προτιμισεων του Μιχαλη.

Στα παιδικα μας χρονια βρισκομασταν στο εστιατοριο, ειχε βαλει μπασκετα στο χωρο διπλα στην ορχηστρα και το αδειο οικοπεδο διπλα ηταν αποδεκτο για ποδοσφαιρο. Το καλοκαιρι καναμε μπανιο μπροστα στο μαγαζι.

Ο Μιχαλης πηγε στο Δημοτικο της Ομονοιας και μετα βρεθηκαμε μαζι στο Αρρενων και στο Β Αρρενων.

Μετα ακολοθυησαν σπουδες μεταλλειολογου στο Βελιγραδι οπου ειχα την τυχη να περασω μια αξεχαστη εβδομαδα, με τον Μιχαλη, τον Αποστολο Μ και την παρεα τους. Επισης ολοι γιναμε μαρτυρες ενος ιστορικου γεγονοτος, του θανατου του Τιτο.

Καπου μετα απο εκει χαθηκαμε με τον Μιχαλη. Φανταζομαι μια απο τις αποφασεις για τον Μιχαλη ηταν να αναλαβει το μαγαζι 'η' να ακολοθυησει το επαγγελμα του μεταλλειολογου και ο Μιχαλης αποφασισε το δευτερο.

Τελικα βρεθηκαμε το 2007 στην αξεχαστη συναντηση των 30 χρονων απο την αποφοιτηση μας. Ηταν η αφορμη αρκετων αλλων ετησιων συναντησεων μεταξυ παλιων συμμαθητων αλλα η πανδημια μας σταματησε.

Ο Μιχαλης ηταν ανοιχτη καρδια, με πολλους φιλους και θα ελεγα τα μεσα κοινωνικης δικτυωσης ηταν ενας ιδανικος χωρος για τον Μιχαλη με μεγαλη επεκταση στις γνωριμιες και φιλιες.

Τα συλλυπητήρια απο ολους τους παλιους φιλους και συμμαθητες στη οικογενεια του Μιχαλη

Μιχαλη φιλε μου, θα μας λειψεις και οσο μπορουμε θα σηκωνουμε τα ποτηρια μας στην μνημη σου.

η αμυγδαλιά του σεληνόφωτος

Στης αμυγδαλιάς τα χιόνια

στις λιακάδες του Φλεβάρη,
στου Μαρτιού τα χελιδόνια
και στ΄ Αυγούστου το φεγγάρι...

Στο δρόμο με τις αμυγδαλιές

 Ένα κλαδάκι μυγδαλιάς 

  κρύβει όλο τον κόσμο.

  Μένει το φως μονάχα.

Απαγορεύεται το σκέπτεσθαι πολλώ δε μάλλον το αισθάνεσθαι

Το Μάρτη της τελευταίας μας χρονιάς στο Λύκειο, ομάδα συμμαθητριών (από το Β΄ Θηλέων) με τη συναίνεση δύο καθηγητών τους, οργάνωσαν εκδήλωση προς τιμήν του Μ. Λουντέμη, ο οποίος είχε πεθάνει δυο μήνες πριν, ενώ ένα χρόνο πριν είχε επανακτήσει την ελληνική ιθαγένεια κι επιστρέψει στην Ελλάδα. Κι ενώ όλα ήταν έτοιμα, η Λυκειάρχης τους, απαγόρευσε την εκδήλωση, απειλώντας επιπλέον με μείωση διαγωγής. Ο Αντώνης Κούφαλης, που τότε αρθρογραφούσε στην Πρωινή κατέγραψε το γεγονός σε ρεπορτάζ του στην εφημερίδα. Στη συζήτηση συμμετείχαν εκτός από τα κορίτσια και δύο μαθητές από το Α΄ Αρρένων.
Ερ: Πώς ξεκίνησε η αντίθεσή σας με το σχολείο πάνω στο θέμα Λουντέμη;  

Απ: Θελήσαμε να κάνουμε ένα μνημόσυνο για τον Λουντέμη, φόρο τιμής στο έργο και τη μνήμη του κι ευκαιριακά να τον γνωρίσουμε και στους περισσότερους. Σκεφτήκαμε να δώσουμε ένα βιογραφικό του σημείωμα και συγχρόνως μ΄αυτό μιά ανάλυση των βιβλίων του. Η απόφαση έγινε οριστική από τους καθηγητές, φτάσαμε στο σημείο να κλείσουμε αίθουσα (Σ.Φ.Γ.Τ.) και να μοιράσουμε προσκλήσεις. Τα πάντα έτοιμα. Και ξαφνικά επεμβαίνει η Λυκειάρχης μας, η δις Ταμαμίδου και μας σταματάει. 

Ερ: Με ποιά δικαιολογία; 

Απ: Ο Λουντέμης δεν συμπεριλαμβάνεται στα σχολικά μας βιβλία. Κατά συνέπεια δεν έχουμε το δικαίωμα να ασχοληθούμε μαζί του.  Ερ: Η απαγόρευση αυτή αποτελεί μια συνέχεια γενικότερων απαγορεύσεων και πιέσεων που αποβλέπουν στο να καταστείλουν κάθε πολιτιστική σας δραστηριότητα;

Απ: Αναμφισβήτητα ναι. Θέλουν το μαθητή μακριά από κάθε εκδήλωση πολιτικού χαρακτήρα, αν και εδώ τα κίνητρά μας δεν ήταν τέτοια. Μας θέλουν περιορισμένους μέσα στον κύκλο του σχολείου χωρίς παρά πέρα ενδιαφέροντα. Και για την εκδήλωση του Πολυτεχνείου ασκήθηκε ανάλογη πίεση. 

Ερ: Μια εκδήλωση διαφορετικού ύφους και χαρακτήρα θα αντιμετώπιζε ανάλογη πίεση;

Απ: Όχι φυσικά. Έγινε διάλεξη για τους ''Τρεις Ιεράρχες'' χωρίς κανένα πρόβλημα. Είμαστε σίγουρες ότι τα κείμενα μας ούτε που διαβάστηκαν. Έφτασε νάναι το θέμα ο Λουντέμης για να τορπιλιστεί η εκδήλωση.  Ερ: Μέσα από τα κείμενα σας βγαίνει ακέραια η καταπίεση του ανθρώπου σε όλες της εκδηλώσεις της ύπαρξής του.

Απ: Η καταπίεση βρίσκεται παντού. Στο άγχος που δημιουργεί η προετοιμασία για το Πανεπιστήμιο, στο σχολείο, στην καθημερινότητά μας. Ο εκκλησιασμός ξέρετε είναι πάντα υποχρεωτικός κι ο παπάς κάνει πολιτικό κήρυγμα από τον άμβωνα. δεν υπάρχουν δηλαδή πολλά περιθώρια επιλογών.

Ερ: Καλλιεργείται κλίμα συνωμοτισμού ανάμεσά σας;

Απ: Βέβαια. Τα καρφιά δεν λείπουν ποτέ. Και στην Ασφάλεια μας το τόνισαν. Καταδίδετε ότι πέφτει στην αντίληψή σας. Η αστυνόμευση δεν σταμάτησε ποτέ.

Ερ: Στα σπίτια σας βρίσκετε κατανόηση;  Απ: Οι περισσότεροι. Ωστόσο η νοοτροπία δεν αλλάζει. «Άσε τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα». Τόχουμε συνηθίσει.

Ερ: Με τους καθηγητές σας πώς τα πάτε; Απ: Συνήθως καλά. Οι περισσότεροι είναι δίπλα μας. Έχουν κατανόηση και κάποιοι είναι αρκετά προοδευτικοί. Ερ: Πώς ορίζετε τον προοδευτικό καθηγητή;

Απ: Όταν μας μιλάει ελεύθερα και κυρίως σέβεται τη γνώμη μας. Δεν είναι θέμα ηλικίας. Είχαμε μια υπέροχη καθηγήτρια με τεράστια επικοινωνία. Τη μετέθεσαν σε χωριό, τη βλέπουμε στο δρόμο με λαχτάρα τώρα.

Ερ: Τι προβλήματα γενικότερα αντιμετωπίζετε ζώντας στην Καβάλα;

Απ: Προβλήματα κατανόησης επαφής και ουσιαστικής ελευθερίας. Οι προσπάθειές μας δεν δικαιώνονται. Ο κόσμος είναι συντηρητικός, τρέφεται με το κουτσομπολιό. Κι αν κινούμαστε σε κάποιο ελεύθερο πεδίο τώρα, αυτό είναι δικό μας απόχτημα. Οι γονείς επηρεάζονται από τον κόσμο. Δεν έχουμε επαφή με όλα τα παιδιά. Κι όσοι επιχείρησαν στο παρελθόν μια εκδήλωση, αποδείχθηκε πως έγινε για προσωπική προβολή...
Τα κορίτσια μου δίνουν για δημοσίευση όλες τις εργασίες του Λουντέμη. Τα αγόρια αναφέρονται στην ομάδα που ετοιμάζουν για το έργο «Μπλοκ C»του Ηλία Βενέζη που θα ανεβάσουν. Χωρίς ουσιαστική βοήθεια και ενθάρρυνση από κανέναν...  Α.Κ.

Χρόνος και μνήμη

... υπάρχει ο αντικειμενικός χρόνος, υπάρχει όμως και ο υποκειμενικός, αυτός που τον φοράς στη μέσα μεριά του καρπού σου, εκεί που χτυπάει ο σφυγμός. Κι αυτός ο προσωπικός χρόνος, που είναι αληθινός, μετριέται στη σχέση που έχεις με τη μνήμη. J.B.

Μιμόζες

 

...βάζουν στο Φλεβάρη 

ένα ήλιο Αυγούστου

...από τη μιάν αυγή στην άλλη

μας πλημμυρίζουνε ανοιξιάτικες ευωδίες,

ξεφάντωμα και κορεσμός του ήλιου.

Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος χτυπάει η μοναξιά...

Κάποιο φθινοπωρινό απόγευμα, τέλη της δεκαετίας του ΄30. Οι ακτίνες του ήλιου που δύει, φωτίζουν τη χερσόνησο της Παναγίας αφήνοντας την υπόλοιπη πόλη στη σκιά. 
Φωτογράφος ο Ευάγγελος Παππάς. Γεννημένος στο Βόλο, εγκαταστάθηκε στην Καβάλα μετά την απελευθέρωσή της το 1913. Το φωτογραφείο του βρισκόταν σε ιδιόκτητο κτίριο στην οδό Ομονοίας λίγο πιο κάτω από το Δημοτικό σχολείο. Στο ισόγειο υπήρχε προθήκη με τα έργα του καλλιτέχνη ενώ στους ορόφους υπήρχε στούντιο και η κατοικία του. Χαμογελαστός, καλλιεργημένος και λάτρης της θάλασσας. Ήταν ένας από τους ελάχιστους Καβαλιώτες που διέθεταν σκάφος αναψυχής. Το πάθος του ήταν οι θαλάσσιες εκδρομές στο έρημο και καταπράσινο-τότε- Παληό Τσιφλίκι, όπου είχε ένα μοναχικό εξοχικό πάνω στην ακτή. Άριστος πορτρετίστας με πνεύμα ανήσυχο και δημιουργικό, ήταν ο πρώτος φωτογράφος που εξέδωσε τουριστικού ενδιαφέροντος φωτογραφικά καρτ-ποστάλ της Καβάλας.

...ώσπου βραδιάζει σιγὰ σιγά

και γίνεται η στιγμή στιγμή

       Η ώρα της ανήκει

Αμμόλοφοι, απόγευμα

 ...υπάρχουνε στον κόσμο 

αυτόν ώρες που είναι έξω 

από το χρόνο.
Που δεν ξέρεις 
πόσο διαρκούν.
Μήνες, Χρόνια, Αιώνες