Ωστόσο -ποιος ξέρει- ίσως εκεί που κάποιος
αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει
κι η ομορφιά του ανθρώπου...
Γ. Ρίτσος
«....Ο Φλεβάρης του ’73 βρίσκει τους φοιτητές του Πολυτεχνείου σε πλήρη κινητοποίηση, σε διαρκείς συνελεύσεις. Στις 13 Φλεβάρη οργανώνεται μεγάλη συγκέντρωση στο προαύλιο του Πολυτεχνείου, που χτυπιέται βάναυσα από τις αστυνομικές δυνάμεις. Την ίδια μέρα ο δικτάτορας δίνει εντολή και εκδίδεται το ΝΔ 1347, σύμφωνα με το οποίο ο υπουργός Άμυνας μπορεί να διακόπτει την αναβολή της στράτευσης των φοιτητών. Δηλαδή, μας στέλνουν στον στρατό! Την επομένη, 14 του Φλεβάρη, νωρίς το πρωί επικρατεί αναβρασμός στο προαύλιο του Πολυτεχνείου! Η γενική συνέλευση των καθηγητών αποφασίζει να ζητήσει από τη χουντική κυβέρνηση να μην εφαρμόσει το ΝΔ. Πάνω από 1.500 συγκεντρωμένοι στο προαύλιο ρίχνουν συνθήματα: «Δεν περνάει ο φασισμός», «Ελευθερία», Το Πολυτεχνείο πολιορκείται από πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις. Όσοι σπουδαστές, μεμονωμένοι ή κατ’ ομάδας, επιχειρούν να βγουν, λιντσάρονται. Με κυνηγούν αλλά θα καταφέρω να ξεφύγω. Περνώ στην παρανομία και κηρύσσομαι ανυπότακτος. Το πρώτο «Πολυτεχνείο» της 14ης Φλεβάρη είναι προάγγελος του «Πολυτεχνείου», του Νοέμβρη ’73, όπως και η κατάληψη της Νομικής, 20-21 Φλεβάρη, την οποία παρακολούθησα, παράνομος πλέον, σε μικρή απόσταση. Θα ακολουθήσει η σύλληψή μου και ο άγριος ξυλοδαρμός μου.
αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει
κι η ομορφιά του ανθρώπου...
Γ. Ρίτσος
«....Ο Φλεβάρης του ’73 βρίσκει τους φοιτητές του Πολυτεχνείου σε πλήρη κινητοποίηση, σε διαρκείς συνελεύσεις. Στις 13 Φλεβάρη οργανώνεται μεγάλη συγκέντρωση στο προαύλιο του Πολυτεχνείου, που χτυπιέται βάναυσα από τις αστυνομικές δυνάμεις. Την ίδια μέρα ο δικτάτορας δίνει εντολή και εκδίδεται το ΝΔ 1347, σύμφωνα με το οποίο ο υπουργός Άμυνας μπορεί να διακόπτει την αναβολή της στράτευσης των φοιτητών. Δηλαδή, μας στέλνουν στον στρατό! Την επομένη, 14 του Φλεβάρη, νωρίς το πρωί επικρατεί αναβρασμός στο προαύλιο του Πολυτεχνείου! Η γενική συνέλευση των καθηγητών αποφασίζει να ζητήσει από τη χουντική κυβέρνηση να μην εφαρμόσει το ΝΔ. Πάνω από 1.500 συγκεντρωμένοι στο προαύλιο ρίχνουν συνθήματα: «Δεν περνάει ο φασισμός», «Ελευθερία», Το Πολυτεχνείο πολιορκείται από πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις. Όσοι σπουδαστές, μεμονωμένοι ή κατ’ ομάδας, επιχειρούν να βγουν, λιντσάρονται. Με κυνηγούν αλλά θα καταφέρω να ξεφύγω. Περνώ στην παρανομία και κηρύσσομαι ανυπότακτος. Το πρώτο «Πολυτεχνείο» της 14ης Φλεβάρη είναι προάγγελος του «Πολυτεχνείου», του Νοέμβρη ’73, όπως και η κατάληψη της Νομικής, 20-21 Φλεβάρη, την οποία παρακολούθησα, παράνομος πλέον, σε μικρή απόσταση. Θα ακολουθήσει η σύλληψή μου και ο άγριος ξυλοδαρμός μου.
Καμιά οργάνωση, κανένα άτομο δεν σχεδίασε, δεν οργάνωσε τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν σαν χιονοστιβάδα αλλά και τίποτε δεν ήταν εντελώς τυχαίο, εντελώς αυθόρμητο. Το καθετί εμπεριείχε στοιχεία προγενέστερης εμπειρίας ή οργάνωσης. (…) Και βέβαια κόμματα, οργανώσεις, ηγετικά πρόσωπα ξεπεράστηκαν εκ των πραγμάτων μέσα στην πυκνότητα του χρόνου και στη δίνη των γεγονότων...»
Από το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη ''Πριν σβήσουν τα φώτα''.
Από το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη ''Πριν σβήσουν τα φώτα''.
Τι απομένει τελικά όταν αποσύρονται οι πανηγυρικοί των ανθρώπων των επετείων και παύουν να ακούγονται τα επαναστατικά άσματα; Ίσως μόνον ο χώρος που μένει μονάχος του και ο απόηχος κάποιου συμβάντος που αρνείται να σβήσει και να χαθεί, να συναινέσει στο άδειο. Εκεί ακριβώς όμως είναι το σημείο από όπου στάζει η ελπίδα, ότι πάντα, και τα πάντα, μπορούν να αλλάξουν. Αυτό το πικρό κρασί της λύπης που στάζει από τις επετείους. Όταν ο βρασμός της μνήμης δεν ακούγεται πια κι εμείς σηκώνουμε τα ποτήρια για μια τελευταία γουλιά που ποτέ δεν είναι τελευταία, ακόμα κι όταν εμείς θα έχουμε φύγει.
