όπως ήμασταν τότε...

Στο τέλος του καλοκαιριού, της χρονιάς που θα πήγαινα στην προτελευταία τάξη του Λυκείου, αποφασίσαμε με την παρέα των φίλων μου να κατασκηνώσουμε στην κορυφή του Παγγαίου, εκεί που βρίσκεται το παλιό καταφύγιο. Για καλή μας τύχη καταφέραμε να μπούμε στο καταφύγιο και καταχαρήκαμε γιατί είχε αρκετό κρύο λόγω υψομέτρου και δεν είχαμε προβλέψει τον κατάλληλο εξοπλισμό (αν και τα πιο σημαντικά τα είχαμε πάρει: άφθονα τσιγάρα και ποτά που ''δανεισθήκαμε'' από την κάβα των γονιών). Το βράδυ ανάψαμε το τζάκι και κουβεντιάζαμε ενθουσιασμένοι καπνίζοντας αρειμανίως... Ήμασταν ολομόναχοι εκεί πάνω στο βουνό, τελείως ελεύθεροι και ξένοιαστοι.

Λίγες ώρες μετά, όταν οι άλλοι είχαν αποκοιμηθεί, αδυνατώντας να κοιμηθώ πήρα μια κουβέρτα και βγήκα έξω από το καταφύγιο. Ξάπλωσα στο χώμα, κοιτάζοντας ψηλά τον ουρανό.  Ο γαλαξίας φαινόταν ολοκάθαρα. Δεν είχα ξαναδεί ουρανό τόσο εκπληκτικά γεμάτο από αστέρια.  Σα να κολυμπούσα σε μια θάλασσα αστεριών (κάτι που θα γινόταν μερικά χρόνια μετά στον Παράδεισο της Θάσου...). Μου φάνηκε ότι ο ουρανός θα ράγιζε από το βάρος τους και θα κατέρρεε. Πού και πού ένας διάττοντας αστέρας διέγραφε ένα λαμπερό τόξο. Αλλά όσο τα παρατηρούσα τόσο περισσότερο αναστατωνόμουν. Υπήρχαν άπειρα αστέρια και ο ουρανός ήταν υπερβολικά απέραντος και βαθύς, μια φωτεινή άβυσσος. Ένα τεράστιο αντικείμενο με κύκλωνε και με έκανε να νιώθω ίλιγγο, αισθανόμουν ότι με τραβούσε προς το μέρος του. Μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα ότι η Γη που πατούσα ήταν κάτι στερεό και αιώνιο. Ή μάλλον, δε μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό κάτι τέτοιο. Απλώς το θεωρούσα δεδομένο. Στην πραγματικότητα, όμως, η Γη δεν ήταν παρά ένα κομμάτι βράχος που επέπλεε σε μια απειροελάχιστη γωνιά του σύμπαντος. Κι εγώ ήμουν πάνω σ΄αυτόν το βράχο. Κάτω από εκείνο τον συγκλονιστικά έναστρο και απέραντο ουρανό, η αβεβαιότητα της δικής μου ύπαρξης με συντάραξε ( αν και δεν είχα τόσα πολλά λόγια να την εκφράσω, φυσικά). Ήταν σίγουρα μια συγκλονιστική αποκάλυψη για ένα παιδί.

Καθώς η ώρα περνούσε κι ο ουρανός άρχισε να φωτίζεται αχνά, το ένα μετά το άλλο τα αστέρια άρχισαν να χάνονται διακριτικά από το οπτικό μου πεδίο. Έμεινα έξω μέχρι που φάνηκε το άστρο της αυγής...

Ποιος το ξέρει;...

Σχεδόν ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα είναι η τελευταία φορά...

Τις ζούμε ή τις ξοδεύουμε σαν να είναι άπειρες. Δεν ξέρουμε τι θα κάναμε αν το γνωρίζαμε. Μπορεί τίποτα. Μπορεί να μη θέλουμε να ξέρουμε πως είναι η τελευταία φορά. Αλλά μπορεί και να φέρναμε τον κόσμο ανάποδα, να διασχίζαμε στεριές και θάλασσες...

Το παράδοξο, να γνωρίζουμε το πεπερασμένο τη ζωής μας αλλά να λειτουργούμε σαν να είναι όλα τα επί μέρους κομμάτια της άπειρα, ίσως να είναι η δύναμη της ζωής. Το να τα ζεις όλα σαν να είναι ανεξάντλητα μπορεί να ερμηνευτεί και ως μοναδικός τρόπος να τα εκτιμήσεις πραγματικά. Βέβαια, όταν δεν μιλάμε για πανσελήνους και καλοκαίρια αλλά για ανθρώπους, τα πράγματα χάνουν λίγο τη λάμψη της λογοτεχνικής τους υπόστασης. Και υπάρχουν τόσα πράγματα που θα γίνουν για τελευταία φορά. Ακόμη και μία συγκεκριμένη παρέα σε ένα συγκεκριμένο μέρος μία συγκεκριμένη μέρα. Νομίζουμε πως θα ξαναβρεθούμε αλλά ίσως δεν θα υπάρξει επόμενη φορά...Τουλάχιστον όχι με τις συγκεκριμένες συνθήκες. 

Είναι τόσο πολλά εκείνα που αν τα δεις μέσα σε ένα λιγότερο αυστηρό πλαίσιο, δίχως τη διάκριση των παραμέτρων που κάνει όλες τις στιγμές μοναδικές, τα ζούμε πολλές φορές και ορισμένα θα σκοτώναμε για να τα ζήσουμε συχνότερα.  
Θα θέλαμε να επιστρέψουμε στις τελευταίες φορές μας τουλάχιστον σε όσες δεν γνωρίζαμε πως ήταν οι τελευταίες. Θα θέλαμε να πειράξουμε μια-δυο παραμέτρους τους, να τις κάνουμε πιο υποφερτές ως μνήμες αργότερα. Γιατί υπάρχουν ενοχές και απωθημένα και πολλή ανεκπλήρωτη ευτυχία σε πολλές από αυτές... 
Μια πρόποση για τις τελευταίες φορές. Να μην περιλαμβάνουν ανθρώπους...

Από ένα κείμενο του  Οδ. Ιωάννου... 

Διαδρομή 404

«Ο δρόμος που τελειώνει σ΄αδιέξοδο

ονειρεύεται άραγε μακρινές αποστάσεις;»

Μια ξεχωριστή διαδρομή με λεωφορείο στην πόλη, που συνέδεε κτήρια με συναισθήματα, συνθέτοντας έναν προσωπικό χάρτη για τον καθένα ξεχωριστά από τους 52 επιβάτες του...

Δοκιμασια εξυπναδας

 Οι υποψηφιοι των δημοτικων εκλογων υποσχονται διαφορα εργα, με αυξανομενους βαθμους μεγαλουργιας. 

Μια απο τις υποσχεσεις  τραβηξε την προσοχη μου:

"Εξυπνες στασεις λεωφορειων" με τα ακολουθα χαρακτηριστικα:

    Νέα στέγαστρα ΠΑΝΤΟΥ με κατασκευές υψηλής αντοχής,
    φωτοβολταϊκά panels για φωτισμό LED,
    ψηφιακό πίνακα παρακολούθησης δρομολογίων,
    υποδοχέα φόρτισης κινητών και
    wi-fi internet

Αναρωτιεμαι που ειναι η εξυπναδα?  Το στεγαστρο? Τα δρομολογια? (αυτο δεν υπαρχει ηδη?) Η φορτιση του κινητου 'η' το wifi?

Σε μια στιγμή κανείς δεν χάθηκε. Αργά γλιστράς στη συντριβή...

 Άργησε να έρθει ο Δανιήλ, αυτός που τον είπαν Daniel, ο προφήτης που έσωσε τους «τρεις παίδας εν καμίνω». Αντί να έρθει την εποχή των καμινιών να μας σώσει κι εμάς, ήρθε την εποχή των πρωτόβροχων να μας πνίξει. Θα είχε σώσει τρία δάση: Δαδιά, Πάρνηθα και Βοιωτία. Κι αν ερχόταν και δυο μήνες πριν και τη Ρόδο. Αλλά τότε που τον είχαμε ανάγκη, άφαντος ο Daniel-Δανιήλ. Μας άφησε να καιγόμαστε στο καμίνι, άγριος και αδιάφορος, σαν τον θεό του τον Γιαχβέ των Ιουδαίων. Και τώρα μας πνίγει.
Και δεν έφταναν αυτά τα κοινά, δημόσια κακά, ήρθε κι αυτό με τον Αντώνη Καρυώτη, επιβάτη του φέρι «Blue Horizon» που τον έριξαν στα κατάμαυρα-σαν τη ψυχή τους- νερά του λιμανιού του Πειραιά δύο ναυτικοί. Πλοίαρχος και ύπαρχος δεν έδωσαν σημασία, άφησαν τον επιβάτη να πνιγεί και ξεκίνησαν ατάραχοι το ταξίδι τους για την Κρήτη. «Γαλάζιος Ορίζων», τι ποιητικό όνομα...ότι πρέπει για να κρύβει το πηχτό σκοτάδι της ψυχής. Είναι δυνατόν κανονικοί άνθρωποι, που κατά τα φαινόμενα δουλεύουν έντιμα, κυβερνούν καράβια, είναι νομοταγείς και αξιοσέβαστοι πολίτες να μετατρέπονται σε σκληρούς δολοφόνους χωρίς αιτία; Παθαίνουν κάτι ξαφνικά ή αυτό το κάτι είναι συνεχώς μέσα τους, το κρύβουν προσεκτικά και κάποια στιγμή τους ξεφεύγει και αποκαλύπτεται; 

Αλήθεια, το «Βαρβιτσιωτης» με πόση αναισθησία γράφεται;

Mας κοιτάζει η άβυσσος,.. Ο κίνδυνος να μας καταπιεί είναι εδώ.

Το Φάληρο

 «Βράδυ Κυριακής, μετά το φαγητό στο Φάληρο, ένα κέντρο. Ήμουν μικρός , θυμάμαι, όταν μ΄έπιανε η Ζωζώ απ΄το χέρι και με πήγαινε στο Φάληρο. Μόλις έβρισκα ευκαιρία να ξεφύγω, έσμιγα με τους φίλους μου και παίζαμε το αγαπημένο μας κυνηγητό. Διασχίζαμε τα τραπέζια, ρίχνοντας καρέκλες κι όταν βράδιαζε το γυρίζαμε στο κρυφτό. Τα βιαστικά γκαρσόνια μας κοίταζαν με άγρια βλέμματα, μα δεν μπορούσαν να μας κυνηγήσουν. Όταν νύχτωνε για τα καλά, μούσκεμα στον ιδρώτα, και με τι απειλές της Ζωζώς γυρνούσα σπίτι. Ώσπου ήρθε ο πόλεμος, μαύρος κι άγριος (ο Β΄ Παγκόσμιος). Όπως όλη η Ελλάδα ερειπώθηκε και το Φάληρο ερήμωσε κι αυτό. Γκρεμίστηκαν τα ντουβάρια του, ξεράθηκαν οι γλάστρες και παραδόθηκε στην καταλυτική αρμύρα της θάλασσας. Ο πόλεμος πέρασε. Ξαναχτίσθηκαν τα ντουβάρια, ξαναμπήκαν οι γλάστρες. Πάλι κάθε Πέμπτη, Σάββατο και Κυριακή πλημμύριζε κόσμο. Όταν περνάς απ΄τον δρόμο, οι μυρωδιές της κουζίνας σε προκαλούν. Και σήμερα, έπιασα ξανά ένα τραπέζι πάνω από τα άγρια βράχια. Απέναντι το λιμάνι, ο φάρος, ο κυματοθραύστης. Πιο πέρα, στο βάθος, το νησί, η Θάσος...»
Κείμενο: Βασίλης Βασιλικός, Γλαύκος Θρασάκης
Φωτογραφία: Μια παρέα στον κήπο του Κέντρου, 2 Οκτ 1939.

Όταν βγαίνει το φεγγάρι...

η θάλασσα σκεπάζει τη γη

κι η καρδιά αισθάνεται νησί

καταμεσίς του απείρου...

Όταν βγαίνει το φεγγάρι

με τα εκατό όμοια πρόσωπα

το ασημένιο  νόμισμα

κλαίει στην τσέπη...
F.G.L.