Ending with a bang ...

Φεγγάρι που ένα σύννεφο αναβοσβήνει

Περπατώντας 

στην Τενέδου.

7.47 μ.μ.

Πέμπτη = "Νικηφόρος"

Πέμπτη χθες και η συνήθης παρέα, διευρυμένη κατά τον ... ασυνήθη ύποπτο, βρέθηκε και πάλι στον ζεστό χώρο του Cafè Nikiforos.

Ο barman, σερβιτόρος και dj Αποστόλης, αφού διέγνωσε τις μουσικές προτιμήσεις μας, συνόδευσε τα ποτά και τα συνοδευτικά μας με εξαιρετικά μουσικά κομμάτια.

Ακούστηκαν μεγάλα συγκροτήματα και καλλιτέχνες, όπως Doors, Rolling Stones, Deep Purple, Led Zeppelin, America, Jefferson Airplane, Ten Years After, Jethro Tull, Rainbow, Neil Young, David Bowie, Iggy Pop, Kiss, Who, Status Qvo, Μoody Blues, Iron Butterfly και άλλοι.

ΥΓ: Ο επικοινωνιακός κινέζος του Χρήστου, με την εξαιρετική του φωτογραφική ποιότητα, απέδωσε πλήρως τη λάμψη που εκπέμπει ο γράφων! 🤣🤣

Είμαι διατηρητέο, είπε το χάος στους εργολάβους...

Ήταν το παλιό σπίτι στην Καβάλα του πρώην δήμαρχου και βουλευτή Μπαλάνου. Πουλήθηκε από τα παιδιά του πριν από πολλά χρόνια, έχοντας κριθεί ως διατηρητέο. Γύρω στο 2015, το αγόρασε ένας εργολάβος, και κυκλοφόρησε την είδηση  στην πόλη, ότι θα κρατήσει το εξαιρετικό εξωτερικό κέλυφος, θα ανασκευάσει το εσωτερικό για να το κάνει boutique- hotel 36 κλινών,
εξασφαλίζοντας άδεια δόμησης και ανακαίνισης. Καταπληκτική ιδέα. Κρατήσαμε βέβαια μικρό καλάθι, αλλά είμαστε καλοπροαίρετοι άνθρωποι και σκεφτήκαμε να μην είμαστε τόσο καχύποπτοι, και να περιμένουμε.  Αντί για εργασίες αναπαλαίωσης-αποκατάστασης, γρήγορα μπήκε μπουλντόζα!!!! γκρέμισε όλο το εσωτερικό και τους τοίχους, άφησε μόνο τον τοίχο-πρόσοψη στον δρόμο, που ως ετοιμόρροπος και με πύργους, ήταν θέμα χρόνου να καταρρεύσει. Μπήκαν λαμαρίνες, κορδέλες, υποστηρικτικά πλαίσια που, σε κεντρικό δρόμο, εμπόδιζαν την διέλευση στο πεζοδρόμιο, το οποίο στην ουσία είχε αχρηστευθεί. 
Χρόνια πολλά, παρέμενε έτσι, καμία εργασία δεν φαινόταν να προχωρά: το όμορφο σπίτι, είχε μετατραπεί σε ένα φάντασμα που έχασκε στο κέντρο της πόλης. Η μπουλντόζα, είχε παρκάρει πίσω από τον τοίχο, έτοιμη να αναλάβει δράση, και το σπίτι ήταν σαν βομβαρδισμένο και επικίνδυνο....Ώσπου χθες, κατέρρευσε ο τοίχος στην μεριά του δρόμου (η βασική δυτική είσοδος στην Καβάλα, βασική αρτηρία της πόλης, που οδηγεί στο πλέον πολυσύχναστο σταυροδρόμι της πόλης.) Οι εργάτες, δούλευαν από πίσω, ευτυχώς πεζός δεν υπήρχε στο σημείο να καταπλακωθεί, ένα αυτοκίνητο μόνο, που περίμενε στα φανάρια για να μπει στο κέντρο πόλη μαζί με κάτι άλλα έπαθαν ζημιές, όπως μου είπε γείτονας. 

Αδιανόητο; Η κανονική ιστορία στο Ελλαδιστάν, που ο καθένας που έχει λεφτά, αγοράζει πανέμορφα διατηρητέα με στόχο να τα καταστρέψει χωρίς αιδώ; Κι έτσι, έχουμε ακόμη μια βολική αναμενόμενη κατάρρευση διατηρητέου, που βρισκόταν σε οικόπεδο φιλέτο, την αβελτηρία όλων των εμπλεκομένων που εξέθεσαν σε θανάσιμο κίνδυνο ανθρώπους και περιουσίες, την καλή τύχη των πρωταγωνιστών της ιστορίας που δεν υπήρξαν θύματα, και την κακιά μας τύχη σαν πόλη και χώρα, που βλέπουμε να συνεχίζεται η καταστροφή του αρχιτεκτονικού πλούτου και της ιστορίας της πόλης από διάφορους χωρίς όραμα ντουβαροποιούς, που επί πλέον, έβαλαν σε κίνδυνο την ζωή και τις περιουσίες διερχόμενων.

Ιστορίες νεοελληνικού κράτους και πολιτισμού.

Ή παραλογισμού...

Κείμενο: Μαρία Π. Φωτογραφίες: 1. Το διατηρητέο το 1935. 2. Σκηνή από το συμβάν της κατάρρευσης

I can't get no ...

Σαν σήμερα, στις 5 Δεκεμβρίου 1969, κυκλοφόρησε στο Η.Β. το όγδοο άλμπουμ των Rolling Stones ''Let it Bleed'', σηματοδοτώντας την επιστροφή της μπάντας σε περισσότερο ροκ  και μπλουζ ήχους, αλλά και την κατάρρευση της ατμόσφαιρας του ιδεαλισμού, της ειρήνης και της αγάπης της δεκαετίας που έφευγε. Η ηχογράφηση ξεκίνησε το Φεβρουάριο του 1969 και συνεχίσθηκε μέχρι το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς. Το άλμπουμ από πολλούς κριτικούς θεωρήθηκε το αριστούργημά τους. Ο Mick Jagger ζήτησε αρχικά από τον M.C. Escher να σχεδιάσει το εξώφυλλο όμως αυτός αρνήθηκε. Ο δίσκος ξεκινάει με το ''Gimme Shelter'', ένα βαρύ ροκ κομμάτι (που έχει ακουστεί ως soundrack σχεδόν σε όλες τις ταινίες του Martin Scorsese) και κλείνει με το ''You Can't Always Get What you Want''.  Στο άλμπουμ γίνεται αναφορά στο ''The Chelsea Dragstore''  στην King's Road του 

Λονδίνου, μια παμπ που χρησιμοποιήθηκε αργότερα  από τον Stanley Kubrick όταν κινηματογραφούσε την ταινία του ''Κουρδιστό Πορτοκάλι''. Όσο για την κοπέλα που αναφέρεται στην πρώτη στροφή πιθανολογείται ότι ο Μ.J. είχε στο νου του την Marrianne Faithful.
Το κορυφαίο τραγούδι στο δίσκο είναι το ''You Cant Always''. Ένα τραγούδι που πολλοί θεώρησαν ως την πεσιμιστική απάντηση των Stones  στο ''Hey Jude'' των Beatles αλλά και την έμπνευση  για το ''Bridge Over Troubled Water'' των Simon & Garfunkel που ακούστηκε λίγους μήνες μετά. Ξεκινά με τις 60 παιδικές φωνές μιας ουράνιας χορωδίας που μοιάζει  να είναι η φωνή των θεών. Αμέσως μετά ο Jagger, συνοδευόμενος από τον Al Kooper στο γαλλικό κόρνο,  επαναλαμβάνει μελαγχολικά  ότι '' no one gets what he always want''. Στο τραγούδι ο Μick αγγίζει την πραγματικότητα αποδεχόμενος αυτό που είναι αλήθεια για όλους, το πόσο δύσκολο είναι να βρεις την ευτυχία, ανοίγοντας όμως στο τέλος του ρεφραίν μια ρωγμή στην απιθανότητα...''But if you try sometimes, well, you just might find, You get what you need''.
...Αρκετά χρόνια μετά ο Μίλαν Κούντερα, μέσω της έκδηλης αμηχανίας του ήρωά του Τόμας, θα δηλώσει  ότι « δε μπορεί ποτέ κανείς να ξέρει αυτό που πρέπει να θέλει, γιατί έχουμε μόνο μια ζωή και δεν μπορούμε ούτε να τη συγκρίνουμε με προηγούμενες ζωές, ούτε να την επανορθώσουμε  σε ζωές επερχόμενες »

Ραντεβού στον Ανανιάδη...

 «Ο προπάππος μου Αντώνης 

Ανανιάδης, το 1880 άνοιξε στην κεντρική πλατεία της Αμισού (Σαμψούντα) του Πόντου κατάστημα που εμπορευόταν καφέ και ταυτόχρονα έκανε και εισαγωγή. Το Σεπτέμβριο του 1921 απαγχονίσθηκε ο γιός του Συμεών και λίγο καιρό αργότερα οι Τούρκοι κρέμασαν και τον ίδιο μαζί με άλλους 69 προκρίτους της πόλης κατηγορώντας τους ότι είχαν ''ελληνικά φρονήματα''. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, το 1922, η σύζυγος του Αντώνη Εύχαρις, μαζί με τα παιδιά της Νίκο, Δέσποινα και Πρόδρομο ήρθαν στην Καβάλα. Ο Πρόδρομος σπούδασε δικηγόρος, ενώ ο παππούς μου Νίκος συνέχισε το εμπόριο του καφέ του πατέρα του. Το πρώτο  κατάστημα βρισκόταν στην οδό Ομονοίας, λίγο πιο κάτω από τον Άγιο Παύλο. Το 1934 μεταφέρθηκε στη θέση που βρίσκεται σήμερα, στη γωνία 'Ιωνος Δραγούμη και Ομονοίας. Στη Βουλγαρική κατοχή η οικογένεια κατέφυγε στη Βέροια, όπου είχαμε συγγενείς.

Την επιχείρηση λειτούργησαν  Βούλγαροι, οι οποίοι κράτησαν στη δούλεψή τους δύο από τους υπαλλήλους του Νίκου. Μετά την απελευθέρωση, όταν η οικογένεια επέστρεψε, ξανάνοιξε το καφεκοπτείο στήνοντας την επιχείρηση από την αρχή. Οι Βούλγαροι φεύγοντας είχαν πάρει μαζί τους τα πάντα.

Το 1956 ο πατέρας μου Αντώνης έκανε την πρώτη ανακαίνιση του καφεκοπτείου που συνοδευόταν από αγορά νέων μηχανημάτων. Επίσης επέκτεινε το κατάστημα προς τη μεριά της Ίωνος Δραγούμη ενσωματώνοντας και το  κατάστημα  Γκανούλη....»

Το καφεκοπτείο αναδείχθηκε με τα χρόνια σε τοπόσημο της πόλης, καθώς η θέση του θεωρείται το εμπορικότερο σημείο της Καβάλας. Η πιο γνωστή γωνία του κέντρου με το έντονο άρωμα του φρεσκοψημένου καφέ εξαιρετικής ποιότητας. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό της ποιότητάς του αποτελεί και το γεγονός πως όταν πρόκειται να επισκεφτείς Καβαλιώτη που ζει σε άλλη πόλη, σου ζητάει να του πας καφέ Ανανιάδη... Σήμερα την επιχείρηση συνεχίζει δυναμικά η τέταρτη γενιά, ο Θεμιστοκλής, γιός του Αντώνη.

Πηγές:
Οι πληροφορίες για το κείμενο, από τον αγαπημένο φίλο και συμμαθητή Θέμο Ανανιάδη
Φωτογραφίες: 1. Αύγουστος 1937. Το κατάστημα ονομαζόταν τότε «ΒΡΑΖΙΛΙΑ» (Προσωπικό αρχείο).

                       2. Κάποιο βράδυ Παρασκευής μετά στο σχόλασμα των καπνεργατών, το 1954. 
                           ( Αρχείο Θ.Α).

Il Etait Une Fois...

Πέμπτη χθες και η γνωστή παρέα βρέθηκε για ένα ποτό και κουβεντούλα, τα συνηθισμένα δηλαδή.

Όταν μετά κάποια ώρα απομείναμε μόνοι μας, εκμεταλλευόμενοι την ανοχή του φιλόξενου χώρου του Cafè Nikiforos, ζητήσαμε να επενδυθεί μουσικά η κουβέντα μας με τα μπλουζ της δεκαετίας του '70, κομμάτια με συναισθηματική κυρίως αξία, που αποτέλεσαν το μουσικό χαλί των μαθητικών μας πάρτυ και των πρώτων ερωτικών σκιρτημάτων, προσεγγίσεων και απογοητεύσεων.

Ακούστηκαν, κατά σειρά, τα παρακάτω κομμάτια:

Oh mon amour (Christophe), L' ètè indien (Joe Dassin), Seasons in the sun (Terry Jacks), Angie (The Rolling Stones), The girl from Salina (Christophe), Viens viens (Marie Laforet), Father & Son (Cat Stevens), Aline (Christophe), Et si tu n' existais pas (Joe Dassin), Time in a bottle (Jim Croce), Je t' aime, moi non plus (Jane Birkin & Serge Gainsbourg), Main dans la main (Christophe), Wild World (Cat Stevens), The logical song (Supertramp).

Την επόμενη φορά, Θεού θέλοντος, κορωνοϊού επιτρέποντος και επιχειρήσεως συναινούσης, σκεπτόμαστε να καταγράψουμε μουσικά και τα άλλα, τα πιο ζωηρά χορευτικά κομμάτια των πάρτυ μας.

Τὸ μπλέ τοῦ κοβαλτίου κι ἀκόμη καὶ τὸ κίτρινο τοῦ καδμίου ...

Καβάλα,
Σάββατο βράδυ 11.7.1964

Πώς πέρασε ήδη τόσος καιρός από την Κυριακή που ξεκίνησα!... Μια και δυο φορές τη ημέρα πηγαίνουμε από την Καβάλα στο χώρο των Φιλίππων και τανάπαλιν. Το σκηνικό ευτυχώς προχωρεί. Αλλά για τα φορέματα σχεδόν τίποτα και μέχρι  τις 17, που είναι η πρεμιέρα, τα κοστούμια  του Ιππόλυτου [1] θα μείνουν στο ράφι. Ακριβώς ό,τι χρειάζεται για να εργαστούμε με τον απαραίτητο πανικό από κει και πέρα. Περιμένω να μου γράψεις, σ΄αυτήν εδώ τη διεύθυνση: ξενοδοχείον «Πανόραμα», Καβάλα... Έχω την ευτυχία στα γεύματα να είμαι μόνος. Κι ο Καραντινός κι οι ηθοποιοί πάνε σε μια ταβέρνα με λιγδόφαγα, κι επωφελούμαι της φασαρίας έτσι και τραβώ σε μιάν άλλη ταβέρνα, μητυληναίικια, πιο παραθαλάσσια, που έχει ψαρικά και χόρτα. Κρασί γιοκ. Και κει έρχεται και με βρίσκει ο ποτέ μαθηματικός και νυν καπνέμπορος Πετρίδης, που ζει μόνος εδώ, στο ίδιο ξενοδοχείο με μένα...Έχει κλείσει το σπίτι του, γιατί φαίνεται πως η γυναίκα του, μαζί με το παιδί τους μένει στην Αθήνα ή σε κάποιο βουνό. Είναι  ευγενικός, μιλά λίγο, σοβαρά και σωπαίνει «tres a propos»...

Κείμενο: Νίκος Εγγονόπουλος, Γράμματα στη Λένα, 1958-1967. 
Φωτογραφίες: 1. Στην παραλία της πόλης, στις 28/11/1964. Δεξιά το πλήθος που διακρίνεται περιμένει να επιβιβαστεί στο "Παπαγεωργίου" με προορισμό τα Λιμενάρια.  Αριστερά τα παλιά ψαράδικα και η πρώτη πολυκατοικία που κτίσθηκε στην περιοχή (Βενιζέλου 7) 
2. Στην παραλία το χειμώνα του 2016. Στο βάθος διακρίνεται η ταβέρνα «Ωραία Μυτιλήνη» (λειτούργησε από το 1948 έως το 2020) που αναφέρει ο Ν.Ε. στο γράμμα του,

[1] Το καλοκαίρι του 1964 το ΚΘΒΕ ανέβασε στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων την τραγωδία του Ευρiπίδη ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ, σε σκηνοθεσία του Σωκράτη Καραντινού και  μετάφραση του Κώστα Βάρναλη. Ο ποιητής και ζωγράφος Νίκος Εγγονόπουλος είχε αναλάβει τα σκηνικά και τα κοστούμια.

Ο ίδιος σε συνέντευξή του στην τοπική εφημερίδα Ταχυδρόμος (10/7/1964), δηλώνει: « Η Φαίδρα του Ιππόλυτου έχει τη χάρη της πικροδάφνης... Η χαρά μου είναι μεγάλη που συνεργάζομαι με το φίλο μου Σωκράτη Καραντινό για την πραγματοποίηση της παράστασης...»

Φεγγαροβραδιά

Στην καρδιά της πόλης το κεφάλι μες στο κενό μιας πλατείας μη ξέροντας κείνο που σε σταματάει...

Πλατεία Μακέδου, oδός Ελευθερίας.

Διασχίζοντας το λιθόστρωτο σοκάκι ανάμεσα στις καπναποθήκες υπό το φως της πανσέληνου.

Κτίρια-μνημεία, που σταδιακά αφέθηκαν να καταστραφούν και να εξαφανιστεί μαζί τους η ιστορία της πόλης. 

Μετράει μόνο η σιωπή...

Ετούτος ο Νοέμβρης θα μείνει καρφωμένος μέσα στο χρόνο, με τις ατέλειωτες του νύχτες,

με το βοριά στα στηλωμένα μάτια μας, με τους τριγμούς κλαριών ή πατημάτων

...Αύγουστο μήνα, ξεμπουκάρουμε στην κοινωνία, εν μέσω δικτατορίας ακόμα, ο Παπαδόπουλος μας σενιάρισε μια γενική αμνηστία ωραία και καθαρή. Όμως, ε, πάνω που μάθαμε να περπατάμε, οι φοιτητές που μπαφιάσανε να κολυμπάνε τόσα χρόνια μέσα στη μαλακία που λεγόταν πολιτική γραμμή των αντιστασιακών οργάνων και των πολιτικών κομμάτων, γράψανε στα νεανικά τους παπάρια όλα τα κόμματα, επαναστατικά και μη και σενιάρουνε μια ¨τρελή'' ιστορία που έκανε όλες τις αυθεντίες- εξουσίες, μπάτσους και καθοδηγητάδες- να χεστούμε απάνω μας. Κατέλαβαν το Πολυτεχνείο, κλείστηκαν μέσα και έριξαν το σύνθημα «Λευτεριά ή Θάνατος». Έγινε χαμός, πέσανε κορμάκια παιδιών, αλλά μαζί και η πρώτη χούντα, ήρθε η δεύτερη, αλλά δεν είχε κότσια να κρατηθεί...Κι ύστερα από μερικούς μήνες πανηγυρίζαμε τη «νίκη του λαού» με λαμπαδηφορίες και κορναρίσματα, και ξαναβγήκαν οι πολιτικοί στα μπαλκόνια για την εξουσία και μεις γίναμε πλέον νόμιμοι...

Τι να πεις; Τόσο ξύλο, τόσες αγωνίες, τόσοι άνθρωποι που πληγώθηκαν, τόσα κορμάκια παιδιών που σκοτώθηκαν και σακατεύτηκαν... Πάλι κάποιοι σκοτώθηκαν νωρίς και δεν έζησαν να δουν την έκπτωση του κόσμου που φαντάστηκαν...Κάθε Νοέμβρη πολλά λουλούδια, πολλοί λόγοι των πολιτικών για το ποιος τους εκπροσωπεί καλύτερα, πορεία για εκτόνωση, και επιστροφή στο σπίτι ή στην ταβέρνα για να γιορτάσουμε τη νίκη του λαού...Τώρα αν οι νύχτες του Μιχάλη, της Κίτης, του Γιώργου, του Γιάννη, και πόσων άλλων αλήθεια, είναι εφιάλτες της δαντικής κόλασης, αυτό ανήκει σε μια ακόμα φάση της πολιτικής μας εξέλιξης...

Κείμενο: Χρόνης Μίσσιος, Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε;

Φωτογραφίες: Πρακτορείο Ηνωμένων Φωτορεπόρτερ

«Δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια...»

Δεν έχω καμμιά σχέση με σπίτια. Ποτέ δεν προσέχω τη διακόσμηση ή τα χαλιά, π.χ., και ποτέ δεν ξεχωρίζω το ΄να σπίτι απ΄τ΄άλλο- εκτός κι αν ο ιδιοκτήτης του σπιτιού είναι ιδιαίτερα συμπαθής ή σιχαμένος.

... Μια μέρα έπιασα μηχανικά το τηλέφωνο να πάρω τη μαμά μου, που μένει στης μαμάς της (κι όχι στο ''πατρικό'' μας), και δεν μπορούσα να πιάσω γραμμή γιατί ο αριθμός ήταν λάθος, αριθμός εξαψήφιος επαρχιακός που έχει εξαφανιστεί για την οικογένεια εδώ και δέκα χρόνια, από τότε δηλαδή που εξαφανίστηκε και το ''πατρικό'' μας σπίτι.

...Το σπίτι είχε και πάνω όροφο -το δωμάτιο της αδερφής μου, το δικό μου, ένα σαλονάκι με μεγάλη οικογενειακή βιβλιοθήκη, η αποθήκη με το πλυντήριο ρούχων και το πορτοκαλί μπάνιο. Το μπάνιο της μαμάς ήταν μπλε, μεγάλο, με ραφάκια γεμάτα βιβλία. Όταν έλειπαν οι γονείς πηγαίναμε εκεί για ντους- και το κάναμε θερινό.

   Το δωμάτιο της μαμάς ήταν στην πραγματικότητα η κρεβατοκάμαρα των γονιών μας, αλλά εγώ το θυμάμαι πολύ καλά όπως ένα καλοκαιριάτικο πρωινό του 1974, με τις μπαλκονόπορτες ανοιχτές και τις λευκές βουάλ κουρτίνες ν΄ανεμίζουν μπροστά στον καθρέφτη της τουαλέττας. Η μαμά φόραγε ένα λεπτό ροζ νυχτικό, είχε μόλις σηκωθεί απ΄το κρεβάτι και τα μαλλιά της ανέμιζαν μαζί με τις κουρτίνες, απαλά, ξανθά και με περίεργη κουπ όπως πάντα. Είχε μόλις σηκωθεί από το κρεβάτι (τα σκεπάσματα ήταν ακόμα ζεστά) και τώρα που το σκέφτομαι, θα πρέπει να ήταν πολύ ευτυχής εκείνη τη ημέρα. Προσπαθώ να θυμηθώ αν υπήρχε κάτι το ιδιαίτερο, αν είχε συμβεί κάτι, αλλά μου είναι αδύνατον-εγώ ήμουν απογευματινή στο σχολείο κι η μαμά μου ήταν νέα, όμορφη κι ευτυχισμένη, είναι απλό. Μου έδειξε τη θέα από τη μπαλκονόπορτα. « Κοίτα, κοίτα! Τι ωραία που φαίνεται η θάλασσα, τόσο λαμπερή ...». Βούρτσισε τα μαλλιά της στο μπαλκόνι και από τον κήπο μύριζε γιασεμί μαζί με τα ανθάκια απ΄τις φλαμουριές που είχαν ωριμάσει προ πολλού αλλά δεν κατεβαίναμε να τα μαζέψουμε...
   Καμιά φορά όταν είμαι πολύ κουρασμένη, δε μου΄ρχεται να χαμογελάσω ή να κάνω οτιδήποτε εύθυμο, παίρνω βαθειά ανάσα και σκέφτομαι «ουφ, άντε να πάω σπίτι μου» -ακόμα κι αν είμαι σπίτι μου, όπου κι αν είναι αυτό

Κείμενο: Μανίνα Ζουμπουλάκη, Home is where the heart is. Από τη συλλογή Κενά Μνήμης.

Φωτογραφία: Άποψη της δυτικής πλευράς της πόλης το 1960. 

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε...

 Η πρώτη χειμωνιάτικη έξοδος. Στο γνωστό μέρος, η γνωστή παρέα. Αποχαιρετώντας το φθινόπωρο, αν και τα γιασεμιά εξακολουθούν ν' ανθίζουν...
Mε μουσικές αφιερώσεις από το Νίκο.

Ευτυχώς χωρίς απουσίες...
Το παρελθόν αυξάνεται, το μέλλον υποχωρεί κι οι Πέμπτες μας δεν είναι άπειρες... 

Χωρίς τελείες

Υπάρχουν όλα αυτά τα συγκεκριμένα στοιχεία που θα έλεγα ότι καρφώνουν το κείμενό μου πάνω στον τόπο και πάνω στο χρόνο. Συνειρμικά μου ΄ρχεται στο νου η φράση από τον Πεισίστρατο «Έχω την ψυχολογία της καρφωμένης σημαίας. Και τα καρφιά μ' εμποδίζουν να κυματίσω». Ναι, αυτά τα συγκεκριμένα στοιχεία, η πόλη της Καβάλας, ορισμένες μορφές οικείες, γνώριμες, είναι ακριβώς αυτά τα καρφιά που καρφώνουν το κείμενό μου πάνω στη γη. Γιατί ένα κείμενο πρέπει οπωσδήποτε να είναι καρφωμένο πάνω στη γη. Αλλιώς είναι χαμένο. Θέλω να πω ότι έχω την ανάγκη από ένα υλικό ζωής για να μπορέσω να το πλάσω. Έχω ανάγκη από πρώτες ύλες. Πρώτες ύλες είναι είναι η πόλη της Καβάλας. Διάφορα πρόσωπα που συνάντησα. Τόποι. Συμβάντα από την εντελώς ιδιωτική μου ζωή
«Γιώργος Χειμωνάς: Ένα κείμενο δεν τελειώνει ποτέ (Συζήτηση με τη Ν. Χατζιδάκι)»

Τα τείχη

«Τα πριν φθαρέντα και πεπτωκότα τείχη
ίστησι στερρώς Βασίλειος ο Κλάδων στρατηγός ...»
μας πληροφορεί ενεπίγραφη βυζαντινή στήλη, τείχη γνωστά της πόλεως που από μικρός κατοικώ, μόνον που τότε ο λόγος της ύπαρξής τους μου διεύφευγε , τα περιεργαζόμουν απλώς η γραφικότητά τους μ΄έθελγε καθώς επιβλητικά εδέσποζαν της θαλάσσης. 
Τώρα που μεγάλος τα ζω, σκέφτομαι τη χρησιμότητά τους την άδεια, τι τα ΄θελαν και τα ξανάχτισαν, πάλιωσαν που πάλιωσαν ας τ΄άφηναν να πέσουν αφού ο καθένας φροντίζει για τα δικά του τείχη, έτσι που ο ένας τον άλλον να μη κατακτά, ανδρείοι μέσα στην ερημιά τους. 
Γιώργος Ξ. Στογιαννίδης

 

Στο Ιμαρέτ (Ι)

 Τις μέρες τις γλυκιές του Σεπτεμβρίου, όταν δεν έχει ακόμη βρέξει και είναι το άκουσμα των ήχων πιο αραιό και η γεύσις των ωρών και από του θέρους πιο πυκνή,

όταν στους
κήπους σκάνε τα ρόδια, και πάλλονται υψιτενείς οι στήμονες των λουλουδιών, και σφύζουν στις πορφύρες των φλεγόμενοι οι ιβίσκοi...

So Long...

Σαν σήμερα, στις 21 Σεπτεμβρίου του 1934, γεννήθηκε στο Μόντρεαλ του Καναδά ο Leonard Cohen. To 1955 πήρε πτυχίο αγγλικής φιλολογίας από το πανεπιστήμιο Μακ Γκιλ και συνέχισε  μεταπτυχιακές σπουδές στο πανεπιστήμιο Κολούμπια. Ξεκίνησε την καριέρα του ως ποιητής. Η συγγραφική του δραστηριότητα του απέδωσε οκτώ ποιητικές συλλογές και δύο μυθιστορήματα. Στη μουσική πέρασε απαγγέλλοντας στίχους του με συνοδεία jazz.  Μετά την επιτυχία που γνώρισε η Judy Collins ηχογραφώντας τη δική του σύνθεση "Rosanne" αποφάσισε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του ως τροβαδούρος. Η εμφάνισή του στο Newport Folk Festival το 1967 οδήγησε στο πολύ επιτυχημένο δισκογραφικό του ντεμπούτο "Songs of Leonard Cohen" (1968). Άλλα έργα-σταθμοί της πορείας του ήταν το 'Songs of Love and Hate'' του 1971, το "I'm Your Man" του 1988 καθώς και το στοχαστικό και κριτικό "The Future" του 1992. Σημαντικό μέρος της επιτυχίας του ως τραγουδοποιού ο Cohen το οφείλει στους στίχους των τραγουδιών του, που ενσωματώνουν τον ίδιο τύπο ρομαντισμού με το συγγραφικό του έργο  Λίγο καιρό πριν το θάνατό του είχε εκδώσει τον 14ο δίσκο του "You want it Darker". Έφυγε από τη ζωή στις 7 Νοεμβρίου 2016, σε ηλικία 82 ετών. Υπήρξε ο αρχέτυπος ευαίσθητος τραγουδιστής-τραγουδοποιός της δεκαετίας του '60. Δεν σταμάτησε να καταφεύγει στην ποίηση μέχρι το τέλος της ζωής του, όταν ασχολήθηκε με τη σύνθεση αυτού που έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα του: τη Φλόγα.

Καλαμίτσα, καλοκαίρι του 1934

«Κυριακή! Ημέρα γενικής εξόδου των συμπολιτών και συμπολιτισσών προς τα ακρογιάλια της Καβάλλας. Είναι η περίοδος των θαλασσίων λουτρών. Η περίοδος της χαράς της θάλασσας. Και σπεύδουν όλοι και όλες ν΄απολαύσουν τα θέλγητρα του καλοκαιριού στα θωπευτικά κύματα της θάλασσας. Από την Καλαμίτσα έως τους βράχους των Πεντακοσίων, όλες δηλαδή οι ακτές της Καβάλλας την περίοδο αυτή γεμίζουν από νηρηΐδας και νύμφας και ...γοργόνας. Και κάθονται επί ώρας στους βράχους και στην αμμουδιά περιμένοντας ένα ευμενές βλέμμα. Κατάστικτος ο κόλπος της Καβάλλας κάθε Κυριακή από τις βαρκούλες που πηγαινοέρχονται στην Καλαμίτσα. Τα κουπιά δεν χρησιμοποιούνται πλέον. Η μηχανούλα έχει τοποθετηθεί σε όλες τις βάρκες κι έτσι μια ωραία διαδρομή ενός τετάρτου της ώρας σε μεταφέρει στην αμμουδιά της Καλαμίτσας, στην «πλαζ» της Καβάλλας. Η άλλοτε έρημος ακτή στην οποίαν εξετόπιζον σε μία παράγκα τους χολεροπαθείς, έχει μεταβληθεί σήμερον εις κοσμικήν πλαζ με πολλά καφενεδάκια. Η υπέροχη αμμουδιά, τα καταγάλανα και καθαρώτατα νερά συγκεντρώνουν καθημερινώς κόσμο και κοσμάκη, ιδίως τας Κυριακάς. Η συγκοινωνία γίνεται δια ξηράς με τα λεωφορεία και ταξί και δια θαλάσσης με τις βάρκες. Και ο κόσμος σπεύδει αθρόα να απολαύσει αέρα, θάλασσα και ήλιο. Μια προσωρινή ξεκούραση από την καθημερινή μολυσμένη ζωή της πόλεως.

Τα μπαιν μιξτ [1] έχουν καθιερωθεί πλέον σε όλα τα σημεία της ακτής. Το Λιμεναρχείο έπαψε να εκδίδει απαγορευτικές διαταγές και να τοποθετεί τους κατάλληλους Κέρβερους της ηθικής. Η εξέλιξις υποτάσσει τα πάντα! Μόνον στις μπανιέρες του Κιουτσούκ Ορμάν [2]

εφαρμόζεται ο νόμος περί ...δημοσίας αιδούς. Απόστασις και ωκεανός χωρίζει τις γυναικείες μπανιέρες από τις ανδρικές. Εκεί που υπάρχει πλήρης εξευρωπαΐσμός είναι η Καλαμίτσα. Κανένας περιορισμός εκ μέρους του Λιμεναρχείου. Η χαρωπή νεολαία αμφοτέρων των φύλων με τα τρελλά παιχνίδια στην αμμουδιά σκορπίζει τη χαρά και την αμεριμνησία. Είναι ένας τρόπος να ξεχάσει τα βάσανα της καθημερινής βιοπάλης.

Τα κανό του κ. Κωνσταντινίδη που ενοικιάζονται στους λουομένους, ωραία και κομψά, δίδουν ζωήν και κίνησιν λουτροπόλεως. Και είναι πολλοί οι δανδήδες οι ενοικιάζοντες κανό με τα οποία διαπλέουν την παραλίαν με κάποιαν προσπάθειαν επιδείξεως...Τα καφενεδάκια πλημμυρίζουν επίσης από κόσμο εκδρομέων και κολυμβητών. Μαγιό πολύχρωμα, κομψά σε αγαλματώδη σώματα. σιλουέτες, ομπρέλλες κάμουν την εμφάνισή τους στην πλαζ. 

Πολυτελέστατα αυτοκίνητα περιμένουν τους προνομιούχους δια να τους επαναφέρουν στην πόλη, ενώ ο λαός θα επανέλθει δια του ταλήρου με τις βάρκες.»  

Κείμενο: Εφημερίδα ΚΗΡΥΞ, 30 Ιουλίου 1934 

Σημειώσεις:

[1] Μπαιν μιξτ (γαλλ.bains mixtes) τα μικτά μπάνια ανδρών και γυναικών στην ίδια παραλία. Καθιερώθηκαν   επίσημα -σε κάποιες πλαζ-στην Καβάλα από το 1929.

[2] Οι μπανιέρες του Κιουτσούκ Ορμάν είναι η πλαζ της Ραψάνης.

Φωτογραφίες (προσωπικό αρχείο):

Η Καλαμίτσα αρχές δεκαετίας του ΄30.
Παρέα λουόμενων και μη, σε κάποιο καφενεδάκι της περιοχής το 1937.

Ellinika

 Διαβαζω αρθρο σε κομβο ειδησεων για την Καβαλα σχετικα με ενα νεο μαγαζι που ανοιξε στην Καβαλα.

Οι ιδιοκτητες εφεραν κορυφαια brands στο flagship μαγαζι τους σε ενα exclusive χωρο. Σε ενα event το μαγαζι παρουσιασε το brand που ειναι η εταιρικη του ταυτοτητα.

Προτεινω τα εμβολια να λεγονται Vaccines, ισως να εχουν μεγαλυτερη αποδοχη

Λιτανεία πανσέληνου

                                                           Η όγδοη της χρονιάς

Πέμπτες

Χειμωνιάτικες, καλοκαιρινές, φθινοπωρινές, ανοιξιάτικες, πολυεθνικές, διαδικτυακές...

Η ζωή χωρίς τους φίλους  θα ήταν θλιβερή.

 

Έαρ μικρό, έαρ βαθύ...

.

Οδός Βενιζέλου, αριθμός 85.

Οικία του Κλέωνος Κραντονέλλη. Βόρειο τμήμα, πρόσοψη. Αγαλματίδιο αρχαίας κόρης με κοντό χιτώνα, τύπου  «Αρτέμιδας σε κυνήγι». Το κτίριο εντελώς εγκαταλειμμένο, διανύει το χρόνο αντίστροφα.

Πρασινη αναπτυξη και πρασινα αλογα

 Διαβαζω οτι η Καβαλα εχει επιλεχθει για εγκατασταση δικτυου φυσικου αεριου. Την ιδια στιγμη η κυβερνηση προωθει την λεγομενη πρασινη αναπτυξη και αναρωτιεμαι το πως η επεκταση χρησης υδρογονανθρακων συμπορευεται με πρασινη αναπτυξη

Σιγουρα η μολυνση απο το αεριο ειναι μικροτερη απο το ντιζελ και καρβουνο αλλα δεν ειναι ενα καθαρο καυσιμο. Μερικες φορες αποκαλειται γεφυρωτικο καυσιμο προς ενα κοσμο που ειναι ανθρακικα ουδετερος

Το προβλημα με το αεριο ειναι η διαφυγη κατα την εξορυξη και μεταφορα. μπορει να ειναι μεγαλη και φυσικα καταληγει στην ατμοσφαιρα.

Η 'καθαροτητα΄του αεριου βασιζεται σε διαφυγη 1% αλλα ερευνες στις ΗΠΑ δειχνουν οτι 2% ειναι πιο πιθανο. Με 2% διαφυγη, το αεριο στην ατμοσφαιρα επηρεαζει το κλιμα.

Πριν απο 40 και πλεον χρονια στο ΑΠΘ μιλουσαμε για ανανεωσιμες μορφες ενεργειας και σημερα που ειναι γνωστα τα αποτελεσματα κλιματικης αλλαγης, υπαρχει ενθαρηνση καταναλωσης υδρογονανθρακων. Θα ηθελα να δω πρωτοβουλιες για ανανεωσιμες πηγες ενεργειας που παραγουν καθαρο ηλεκτρισμο και οχι επενδυσεις εκατομυριων σε μολυντικες τεχνολογιες.

Η Ελλαδα παντα ακολουθει αλλα ειναι ευκαιρια να ειναι μπροστα αυτη την φορα

«Απαγορεύεται η άνοιξις!»

Ξάφνου μια

πινακίδα - σύννεφο απειλεί.

Αμέσως μια βροχή άρχισε και έλεγε

εις βάρος της ανοίξεως

και εις βάρος μου,

ένας δύσθυμος άνεμος

μου κατάσχει τα άνθη,

μου κατάσχει τα συναισθήματα

και μ' οδηγεί στο γραφείο...

''Αυτά τα μαθηματικά θέλουμε...''

    

ΜΔ    Τρία επί τρία μας κάνουν οχτώ, ένα και ένα μας κάνουν εφτά, τέσσερα μείον τρία μας κάνουν έξι, εννιά δια τρία μας κάνουν δώδεκα, η τετραγωνική ρίζα του σαράντα επτά είναι το δεκαεφτά, το πέντε είναι ακριβώς το μισό του δεκατέσσερα, ο άγνωστος χ μιας πρωτοβάθμιας εξίσωσης είμαι σχεδόν πάντα εγώ. Αυτά.

ΜΜ     Δάσκαλε, τα ψυχεδελικά μαθηματικά είναι κατά πολύ ανώτερα των κανονικών. Θα προτιμούσα, αντί να φιλοσοφούμε, να συνέχιζες αυτούς τους ενδιαφέροντες υπολογισμούς σου.
ΜΔ     Ωραία! Ρωτάω εσένα τώρα: Ένα κι ένα;

ΜΜ    Εφτακόσια δεκατέσσερα.

ΜΔ     Συγχαρητήρια! Προοδεύεις ανησυχητικά. Θα πρέπει κι εγώ, βέβαια, να ασκηθώ στο τρέξιμο, γιατί, αργά ή γρήγορα, ο πατέρας σου θα μας πάρει χαμπάρι.

(Από το βιβλίο του Γιάννη Αγγελάκα, Ο Μεγάλος Μαθητής και ο Μικρός Δάσκαλος. που μου χάρισαν μαθητές μου).

Άνοιξη σε φόντο γκρι

Οι πόλεις τη νύχτα

 Στις πόλεις, αν ξυπνήσεις κάποιες νύχτες, ανοίξεις τα παράθυρα- κι έχεις εκπαιδευτεί να βρίσκεις χαραμάδες- θα ακούσεις ανθρώπους να γελούν. 

Στα καλαφατιά

 Δεν κάνει κρύο. Κάνει σκοτάδι απαλό. Και ψιλοβρέχει. Κι εμείς βραδιάζουμε όπως οι λέξεις που αποσιωπούνται μέσα στα ποιήματα. Εδώ που μεγαλώσαμε. Πίσω μας ο καιρός, μπροστά μας ο καιρός. Αριστερά μας η συνοικία της Αγίας Βαρβάρας. Πίσω μας ο τόπος όπου ήταν οι παράγκες με τους πρόσφυγες. Και το χυτήριο της πρώτης πρώτης φωτιάς που έμπαινε στο χώμα για να γίνει σχήμα που θα ωθούσε τα καΐκια στο πέλαγος. Μια προπέλα. Ακόμα γυρνάει μέσα στο χώμα και μέσα στη θάλασσα. Μαζί με μυρωδιά ξύλου καθώς χτιζότανε τα καΐκια, μίνιο και φούμο, φωτιά και πάλι φωτιά, φωνές που σέρναν τα σκαριά στο έδαφος κι άλλες φωνές όταν τα σελαγίζανε στο πέλαγος. Κάνει βράδυ στη γενέτειρα. Στα δεξιά μας αχνοφέγγει η πίσω πλευρά της συνοικίας Παναγία. Εδώ, ένας μικρός κόλπος. Το καρνάγιο, το καλαφάτι, τα καλαφατιά. Όπως θέλεις πες το. Το «εδώ» δεν αναιρείται γιατί προέρχεται από παντού. Εδώ. Στα καλαφατιά. Κάνει βράδυ. Και ψιλοβρέχει.[...] 
 Στο καφενείο είμαστε τρεις φίλοι. Βράδυ. Αυτός που έρχεται να πάρει παραγγελία είναι νέος. Αμούστακος σχεδόν. Μερακλής όμως για να είναι εδώ. Δεν ξέρει ότι εδώ μεγαλώσαμε, αλλά είναι εδώ. Η διάρκεια στο δικαίωμα της ελπιδοφόρου απελπισίας ανάμεσα στην Παναγία και την Αγία Βαρβάρα. Παίρνει την παραγγελία και φεύγει. Μπορείς εύκολα να φύγεις όταν είσαι εδώ. 

Το μαγαζί είναι μικρό, σχεδόν ανύπαρκτο. Αν δεν είσαι από την Καβάλα, θα το προσπεράσεις. Οι τρεις μας καθόμαστε κι οι πλώρες των καϊκιών είναι κυριολεκτικά πάνω από τα κεφάλια μας.[...]

 Ζητώ την άδεια να βγω έξω. Να περπατήσω μέσα στο καλαφάτι. Ο νεαρός χαμογελάει. Βγαίνω. Περπατώ ανάμεσα στα καΐκια. Σκοτάδι. Σκοντάφτω στο ακατάστατο έδαφος της μνήμης και σ΄ αντικείμενα που δεν γνωρίζω. Ψιλοβρέχει. Βλέπω τη θάλασσα. Επιστρέφω στο καφενείο. Ο νεαρός έχει πιάσει το μπουζούκι. Άλλος ένας με την κιθάρα. Δυο κορίτσια με την ομορφιά τους. Τραγουδάνε. Μόνο ρεμπέτικα. Με αθώα έπαρση καθώς τα καΐκια κρέμονται πάνω από το κεφάλι μας και ισορροπούνε στα ίδια παλιά μπουντέλια τ΄ ουρανού και της βροχής.
Τραγουδήσαμε κι εμείς οι τρεις: «Χαράματα η ώρα τρεις, θα ΄ρθω να σε ξυπνήσω...».

                                    Κώστας Καναβούρης

                                    Εφημερίδα Αυγή, 24.2.2002
(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο βιβλίο: «ΚΑΒΑΛΑ. Μια πόλη στη λογοτεχνία» που επιμελήθηκε ο Διαμαντής Αξιώτης.)

Παρακαλώ, να πέσει το χιόνι...

όλα στην ώρα τους γίνονται,

μα και τόσο λάθος...

 

Φεβρουάριος

 

Κι οι μέρες που σου λείπουν,  Φεβρουάριε,

 

ίσως μας αποδοθούν στον παράδεισο …

Από το φως στο σκοτάδι και πάλι στο φως

Απόγευμα στους αμμόλοφους