Δεν έχω καμμιά σχέση με σπίτια. Ποτέ δεν προσέχω τη διακόσμηση ή τα χαλιά, π.χ., και ποτέ δεν ξεχωρίζω το ΄να σπίτι απ΄τ΄άλλο- εκτός κι αν ο ιδιοκτήτης του σπιτιού είναι ιδιαίτερα συμπαθής ή σιχαμένος.
... Μια μέρα έπιασα μηχανικά το τηλέφωνο να πάρω τη μαμά μου, που μένει στης μαμάς της (κι όχι στο ''πατρικό'' μας), και δεν μπορούσα να πιάσω γραμμή γιατί ο αριθμός ήταν λάθος, αριθμός εξαψήφιος επαρχιακός που έχει εξαφανιστεί για την οικογένεια εδώ και δέκα χρόνια, από τότε δηλαδή που εξαφανίστηκε και το ''πατρικό'' μας σπίτι.
...Το σπίτι είχε και πάνω όροφο -το δωμάτιο της αδερφής μου, το δικό μου, ένα σαλονάκι με μεγάλη οικογενειακή βιβλιοθήκη, η αποθήκη με το πλυντήριο ρούχων και το πορτοκαλί μπάνιο. Το μπάνιο της μαμάς ήταν μπλε, μεγάλο, με ραφάκια γεμάτα βιβλία. Όταν έλειπαν οι γονείς πηγαίναμε εκεί για ντους- και το κάναμε θερινό.
Το δωμάτιο της μαμάς ήταν στην πραγματικότητα η κρεβατοκάμαρα των γονιών μας, αλλά εγώ το θυμάμαι πολύ καλά όπως ένα καλοκαιριάτικο πρωινό του 1974, με τις μπαλκονόπορτες ανοιχτές και τις λευκές βουάλ κουρτίνες ν΄ανεμίζουν μπροστά στον καθρέφτη της τουαλέττας. Η μαμά φόραγε ένα λεπτό ροζ νυχτικό, είχε μόλις σηκωθεί απ΄το κρεβάτι και τα μαλλιά της ανέμιζαν μαζί με τις κουρτίνες, απαλά, ξανθά και με περίεργη κουπ όπως πάντα. Είχε μόλις σηκωθεί από το κρεβάτι (τα σκεπάσματα ήταν ακόμα ζεστά) και τώρα που το σκέφτομαι, θα πρέπει να ήταν πολύ ευτυχής εκείνη τη ημέρα. Προσπαθώ να θυμηθώ αν υπήρχε κάτι το ιδιαίτερο, αν είχε συμβεί κάτι, αλλά μου είναι αδύνατον-εγώ ήμουν απογευματινή στο σχολείο κι η μαμά μου ήταν νέα, όμορφη κι ευτυχισμένη, είναι απλό. Μου έδειξε τη θέα από τη μπαλκονόπορτα. « Κοίτα, κοίτα! Τι ωραία που φαίνεται η θάλασσα, τόσο λαμπερή ...». Βούρτσισε τα μαλλιά της στο μπαλκόνι και από τον κήπο μύριζε γιασεμί μαζί με τα ανθάκια απ΄τις φλαμουριές που είχαν ωριμάσει προ πολλού αλλά δεν κατεβαίναμε να τα μαζέψουμε...
Καμιά φορά όταν είμαι πολύ κουρασμένη, δε μου΄ρχεται να χαμογελάσω ή να κάνω οτιδήποτε εύθυμο, παίρνω βαθειά ανάσα και σκέφτομαι «ουφ, άντε να πάω σπίτι μου» -ακόμα κι αν είμαι σπίτι μου, όπου κι αν είναι αυτό
Κείμενο: Μανίνα Ζουμπουλάκη, Home is where the heart is. Από τη συλλογή Κενά Μνήμης.
Φωτογραφία: Άποψη της δυτικής πλευράς της πόλης το 1960.
