Μετράει μόνο η σιωπή...

Ετούτος ο Νοέμβρης θα μείνει καρφωμένος μέσα στο χρόνο, με τις ατέλειωτες του νύχτες,

με το βοριά στα στηλωμένα μάτια μας, με τους τριγμούς κλαριών ή πατημάτων

...Αύγουστο μήνα, ξεμπουκάρουμε στην κοινωνία, εν μέσω δικτατορίας ακόμα, ο Παπαδόπουλος μας σενιάρισε μια γενική αμνηστία ωραία και καθαρή. Όμως, ε, πάνω που μάθαμε να περπατάμε, οι φοιτητές που μπαφιάσανε να κολυμπάνε τόσα χρόνια μέσα στη μαλακία που λεγόταν πολιτική γραμμή των αντιστασιακών οργάνων και των πολιτικών κομμάτων, γράψανε στα νεανικά τους παπάρια όλα τα κόμματα, επαναστατικά και μη και σενιάρουνε μια ¨τρελή'' ιστορία που έκανε όλες τις αυθεντίες- εξουσίες, μπάτσους και καθοδηγητάδες- να χεστούμε απάνω μας. Κατέλαβαν το Πολυτεχνείο, κλείστηκαν μέσα και έριξαν το σύνθημα «Λευτεριά ή Θάνατος». Έγινε χαμός, πέσανε κορμάκια παιδιών, αλλά μαζί και η πρώτη χούντα, ήρθε η δεύτερη, αλλά δεν είχε κότσια να κρατηθεί...Κι ύστερα από μερικούς μήνες πανηγυρίζαμε τη «νίκη του λαού» με λαμπαδηφορίες και κορναρίσματα, και ξαναβγήκαν οι πολιτικοί στα μπαλκόνια για την εξουσία και μεις γίναμε πλέον νόμιμοι...

Τι να πεις; Τόσο ξύλο, τόσες αγωνίες, τόσοι άνθρωποι που πληγώθηκαν, τόσα κορμάκια παιδιών που σκοτώθηκαν και σακατεύτηκαν... Πάλι κάποιοι σκοτώθηκαν νωρίς και δεν έζησαν να δουν την έκπτωση του κόσμου που φαντάστηκαν...Κάθε Νοέμβρη πολλά λουλούδια, πολλοί λόγοι των πολιτικών για το ποιος τους εκπροσωπεί καλύτερα, πορεία για εκτόνωση, και επιστροφή στο σπίτι ή στην ταβέρνα για να γιορτάσουμε τη νίκη του λαού...Τώρα αν οι νύχτες του Μιχάλη, της Κίτης, του Γιώργου, του Γιάννη, και πόσων άλλων αλήθεια, είναι εφιάλτες της δαντικής κόλασης, αυτό ανήκει σε μια ακόμα φάση της πολιτικής μας εξέλιξης...

Κείμενο: Χρόνης Μίσσιος, Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε;

Φωτογραφίες: Πρακτορείο Ηνωμένων Φωτορεπόρτερ