ο ουρανός, στενογραφία του απείρου...

Λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος 
 

και δύσει η σελήνη

Του Φεβρουαρίου...

Τα αστέρια γύρω απ’ την όμορφη σελήνη 

κρύβοντ’ αμέσως και κρατούν κρυφό το φως τους

όταν αυτή πανσέληνη φέγγει στη γη ασήμι.
Σαπφώ

στις αμυγδαλιές

Και ο Φλεβάρης, 

που άγρια τα κύματα κυλάει

 

 γέρνει στης Μυγδαλιάς το πλάι...

Μια νυχτα του χειμωνα διαφορετικη

 Μετα απο μια διακοπη μερικων χρονων, η παρεα των παλιων συμμαθητων πηρε την ανηφορα προς την Παναγια και το Αραλικι. Η ευκαιρια δοθηκε με την αναβιωση του θεσμου της κοπης της βασιλοπιτας μετα απο αρκετα χρονια. 

Η βραδυα ηταν κρυα αλλα η ατμοσφαιρα στο Αραλικι ηταν ζεστη. Δεν εχει αποδειχθει επιστημονικα ακομα αλλα ασπρομαληδες γενικα εκπεμπουν περισσοτερη θερμοτητα ειδικα οταν βρισκονται σε περιβαλλον με φαγητο, ποτο και παλιους φιλους

Φυσικα υπαρχουν απουσιες, μερικοι θα ηθελαν να ειναι αλλα δεν μπορουσαν, αλλοι δεν ενδιαφερονται.

Θα ηθελα να σταθω ομως σε μια απουσια, ενος που ηταν συχνα παρων, αλλα πλεον δεν εχει την δυνατοτητα να διαλεξει. Ο Μιχαλης ο Γιουγιας που πεθανε περσυ δεν θα ερθει ξανα αλλα θα τον θυμομαστε.

Μια διαφορα απο αλλα χρονια, ηταν η ζωντανη μουσικη που το κανονισε ο Νικος Βασ. Ο Παναγιωτης Καλ κανονισε μια εξαιρετικη βασιλοπιτα και ο Χρηστος Χρ εκανε αρκετα τηλεφωνηματα

Ο τυχερος της βραδιας ηταν ο Νικος Βασ

Ολοι μαζι εκτος απο τον φωτογραφο ΧΧρ

Ο Παναγιωτης κοβει την βασιλοπιτα με σπανια δεξιοτητα, προσεξτε την φωτογραφια πανω στη βασιλοπιτα

Μερικα ενσταντανε 

Χρονια πολλα, καλη χρονια και περισσοτεροι του χρονου.Το 2027 φαινεται πολυ κοντα!

...και μυρσίνη συ δοξαστική

Θα το γράψει ο τοίχος
Θα το γράψει ο βράχος
Πως δεν ήταν μόνο ενός ανθρώπου λάθος
Θα το πει η σημύδα θα το πει κι ο κέδρος

Πως εδώ σκοτώνει όπου βρει το κέρδος

Θα το πει η λεβάντα θα το πει η μυρσίνη

Πως κυλάει στα μάτια η δικαιοσύνη

Ο χώρος της Ιωάννας και ο χρόνος του Ιωάννη

Βγήκαν στο δρόμο. Έβρεχε. Τα φώτα του δρόμου αναμμένα. Στο βάθος απέναντι οι πολυκατοικίες. Το κάστρο φωτισμένο. Το έβλεπαν καθώς κατέβαιναν τις σκάλες μέσα από ένα άνοιγμα που άφηναν τα σπίτια. Στον ορίζοντα, πέρα στη θάλασσα, τα γρι–γρι ψαρεύουν. Οι πολυκατοικίες κλείνουν τώρα τη θάλασσα που άλλοτε φαινόταν από δω ψηλά. Οδός Θεσσαλονίκης. Η στάση των λεωφορείων έρημη. Το τελευταίο λεωφορείο από ώρα έχει φύγει.  Οδός Υψηλάντου. Οδός Αιμιλιανού,  η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, το κάστρο και το παλιό υδραγωγείο. Πεύκα στους κήπους. Ακόμα οι πολυκατοικίες δεν εξαφάνισαν τον ορίζοντα.

— Από δω πού πάμε;
— Κάτω στο παλιό Φάληρο, στις παλιές Μπανιέρες. Εκεί που κολυμπούσαμε τα καλοκαίρια.
— Δεν κολυμπούσα εγώ.
— Τι οδός είναι αυτή;
— Δεν ξέρω, δε θυμάμαι, δεν έχεις έρθει άλλη φορά από δω;
— Όχι, το σπίτι μου είναι στην Παναγία. Στο γυμνάσιο πήγαινα από την οδό Ρούσβελτ.
— Αυτές οι πέτρες απαγορεύουν την κάθοδο των αυτοκινήτων. Οδός Χαριλάου Τρικούπη. Αυτό το παλιό κτίριο με τον τρούλο στην κορυφή είναι ο παλιός Ραδιοφωνικός Σταθμός, το είχε χτίσει παλιά ένας καπνέμπορος, τώρα στεγάζεται η ΚΥΠ. Τα αντικείμενα βαστάνε τη μνήμη μας. Εσύ τι βλέπεις;
— Δε θυμάμαι παρά ελάχιστα πράγματα. Σχεδόν δεν μπορώ να σου περιγράψω το δωμάτιό μου.
— Από δω βγαίνουμε στην οδό VIIης Μεραρχίας. Δίπλα τώρα είναι η Μασονική Στοά.
— Εδώ είναι η στάση των λεωφορείων για τη Δεξαμενή. Αυτές οι σκάλες που τώρα κατεβαίνουμε, δίπλα από τη Σχολή Πυθαγόρας, θα μας βγάλουν στις Μπανιέρες.
— Όταν πηγαίναμε εκδρομή για την Καλαμίτσα αυτές οι σκάλες δεν υπήρχαν, αλλά από δω περνούσαμε.
Κατέβαιναν τις σκάλες. Στάθηκαν στο τέλος. Ο δρόμος έμοιαζε αδιέξοδος καθώς τεράστια πολυκατοικία τον έφραζε αφήνοντας στο πλάι μικρό στενό δρομάκι.

— Δε θα σε ξαναδώ.
— Πίσω απ’ αυτή την πολυκατοικία είναι η θάλασσα. Εδώ μ’ έφερνε η μητέρα μου για κολύμπι, είχε ξύλινα παραπήγματα όπου γδύνονταν χωριστά οι γυναίκες από τους άντρες, και στην αμμουδιά υπήρχε ένα διαχωριστικό σύρμα όπου ένας ναύτης περιπολούσε.
— Αστείο.
— Ναι, τώρα είναι.
Πέρασε το λεωφορείο της γραμμής 4. Η θάλασσα ακουγόταν. Πέρασαν την άσφαλτο και ακούμπησαν στον τοίχο. Από τη θάλασσα ερχόταν μια αίσθηση αλμύρας. Η βροχή είχε σταματήσει.
— Εκεί κάτω, βλέπεις, είναι υπολείμματα από σπίτι χτισμένο πάνω στη θάλασσα, κάηκε στην Κατοχή. Η αμμουδιά διαμορφώθηκε διαφορετικά με τον καινούριο δρόμο.
— Βγάλε τη μαντίλα σου, δε βρέχει πια.
Την τράβηξε σιγά, την κατέβασε στο λαιμό της. Τα μάτια της πέσαν σ’ ένα παράθυρο φωτισμένο. Περπατούσαν για το κέντρο της πόλης. Δε μιλούσαν.

— Εδώ είναι το Φάληρο, πριν ήταν κέντρο διασκέδασης, μάζευε πολύ κόσμο, εδώ στη γωνία, μετά έγινε Μουσείο κι ύστερα Ωδείο, τώρα όλα αυτά έχουν χαθεί, έγιναν προσχώσεις τεχνητές στη θάλασσα, νέοι τοίχοι να συγκρατούν το χώμα και οι δρόμοι για την έξοδο από την πόλη και την είσοδο…
Προσπάθησε να την κοιτάξει στα μάτια, αλλά η Ιωάννα είχε γυρίσει το πρόσωπό της από την άλλη πλευρά.
— Αυτό εκεί είναι το καινούριο Μουσείο, εδώ που περπατάμε λίγο πιο εκεί ήταν το παλιό, η θάλασσα έφτανε εδώ μέχρι τα πόδια μας, εδώ που δημιούργησαν τις προσχώσεις.
— Κοίταξε καλά. Πίσω από τη νύχτα είναι η θάλασσα, υπάρχει, είναι τα νησιά, πιο πέρα είναι ο ήλιος που σε λίγο θα προβάλει. Στις 6.55’.  Αναπότρεπτα.
Η Ιωάννα κοιτούσε, πέρα από τους ηλεκτρικούς λαμπτήρες της παραλίας, το βαρύ κατακάθι της νύχτας, τώρα σιγά-σιγά γινόταν πιο ελαφρύ από το φεγγάρι που περνούσε σα σαΐτα αργαλειού μέσα από τα αραιά σύννεφα. Γύρισε και κοίταξε τον Ιωάννη στα μάτια. Ένα αχνό χαμόγελο φάνηκε στα χείλη της. Γύρισαν την πλάτη στη θάλασσα κι άρχισαν ν’ ανεβαίνουν το λιθόστρωτο.
Κείμενο: Πρόδρομος Μάρκογλου, Εκδ. Νεφέλη, Αθήνα.
Αεροφωτογραφία του 1961: (Α) Οδός Θεσσαλονίκης, (Β) Άγιοι Ανάργυροι, (C) Ραδιοφωνικός σταθμός, (D) 7ης Μεραρχίας, (Ε) Πυθαγόρας, (F) Φάληρο-Παλιό Μουσείο, (G) Μπανιέρες (Ραψάνη),
(Η) Σουηδικό σπίτι, (I) Παλιό Θηλέων, (J) Οδός Υψηλάντου, (Κ) Οδός Σκρά.

Καιρός για Πέμπτες...

Σκέψη του παροδικού που σε παραλύει...

Η ζωή του ανθρώπου είναι καμωμένη από καιρούς: καιρός να σπείρεις, καιρός να θερίσεις, καιρός της θλίψης, καιρός της χαράς, καιρός της αγάπης, καιρός της μοναξιάς. Αν το σκεφτείς έτσι, θα μπορέσεις και στη χαμηλότερη στιγμή να στηριχτείς, γιατί κι αυτή θα ανήκει σ' έναν από τους καιρούς της ζωής σου. 
Γ. Σεφέρης

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Την ΠΕΜΠΤΗ, 23/1/2025, θα κόψουμε την βασιλόπιτά μας, στην ταβέρνα "Το Αραλίκι", στην Θ. Πουλίδου, στην Παναγία, απέναντι από το Ιμαρέτ. Ώρα προσέλευσης: 9μμ.

Καλούνται όλοι οι συμμαθητές μας, απόφοιτοι του 1977 από το Β' Λύκειο Αρρένων Καβάλας, να παρευρεθούν στην συνεστίαση.

Το φεγγάρι απόψε

Φάση: Αύξων Μηνίσκος
Σελήνη: 4 ημερών
Φωτεινότητα: 17%
Απόσταση από τη Γη: 396.820 χιλιόμετρα