... Ειμαστε ξανα μεσα στη ταξη και ψαλλουμε το νεο εθνικο μας υμνο: ''Γιατι χαιρεται ο κοσμος και χαμογελαει πατερα ...''. Μια αποτομη χειρονομια, και το τραγουδι, με μερικα ξεφωνητα δεξια αριστερα, στα
ματησε. Ο δασκαλος εφκιαξε τη γραβατα του, τραβηξε τα μανικια του, εβαλε τα χερια στο στηθος και μας λεει, παιδια μου, εχω να σας αναγγειλω μιαν ευχαριστον ειδησιν. Αυριο θα ερθει στην πολη μας η Αυτου Μεγαλειοτης ο Βασιλευς των Ελληνων, και συσσωμον το σχολειο μας θα παει να τον υποδεχθει. Η αμφιεσις θα ειναι η εξης: μαυρα παπουτσια, ασπρες καλτσες, μπλε παντελονι και ασπρο μπλουζακι. Τα κοριτσια μαυρα παπουτσια, ασπρες καλτσες, ασπρο φουστανακι και μπλε κορδελα.Φυγαμε πανευτυχεις, που λενε. Παμε σπιτι σφεντονα. Ουτε αλητεια, ουτε τιποτα. Ο,τι ειχανε οι μαναδες μας μας το φορεσαν. Ολος ο μαχαλας ητανε καπνεργατες, αντε τωρα να ταιριαξεις στολη... Τελος, πρωι πρωι, παρατασσεται ενα σχολειο πλυμενο, πεντακαθαρο, αλλα απο αμφιεση; μ' ολα τα χρωματα του κοσμου. Ο δασκαλος, μολις μας ειδε, κοντεψε να του΄ρθει κολπος. Αγριεψε, αφρισε και εβγαλε μια κραυγη, υποθετω κατι σαν ''σαμποταζ'', ηταν βλεπεις και οργανωτης της Ε.Ο.Ν. Μολις συνηλθε, ορμαει μεσα στις σειρες και αρχιζει να μας πεταει εξω απο τη γραμμη. Τελικα μεινανε καμια δεκαρια πιτσιρικια ολα κι ολα. Σε λιγο ηρθε ο διευθυντης και μας λεει, παιδια, εσεις δεν θα ερθετε μαζι μας στην παρελαση, διοτι δεν εχετε την καταλληλον αμφιεσιν. Θα μας περιμενετε εδω μεχρι να ε
πιστρεψουμε. Μαυρισε η καρδια μας. Τι ηταν αυτη η ''αμφιεση '', δεν μπορουσαμε να καταλαβουμε, κι ουτε κανενας μπορουσε να μας εξηγησει. Το κλαμα πηγε συννεφο. Εμεις, με τον Παυλαρα αρχηγο - ηταν δυο τρια χρονια στην πρωτη, και το κεφαλι του ηταν γεματο καρουμπαλα απο το τακουνι της κυρα Εφταλιας - μαζευτηκαμε σε μια γωνια κι αφου μερωσε το κλαμα, λεει ο Παυλαρας: Ρε σεις, λεω να παιξουμε τα σκλαβακια, κι αμα γυρισουνε...Ετσι, το ριξαμε στο παιχνιδι. Οταν κουραστηκαμε, κοντευε πια μεσημερι, αραξαμε στα παραπετα της γεφυρας και περιμενα
με. Καποια ωρα φανηκαν να΄ρχονται με το κουλουρακι στο χερι και χαμογελα ευτυχιας και περηφανιας. Ε, και τοτε εγινε... Θρηνος και οδυρμος. Δεν εμεινε παντελονακι, πουκαμισακι, κορδελιτσα... Τρεξαν οι μεγαλοι απο τα γυρω μαγαζια να τα γλυτωσουν, οπισθοχωρουμε και αρχιζουμε τον πετροπολεμο, σπασαμε κεφαλια, τζαμια... Την αλλη μερα, παμε σχολειο. Μπαινει ο δασκαλος μ΄ενα ματσο βεργες απο λυγαρια, κλειδωνει την πορτα, κι αφου μας κοιταει καλα καλα, φωναζει: Παυλαρας...Το κειμενο ειναι αποσπασμα- προσαρμογή απο το βιβλιο του Χρονη Μισιου: '' καλα, εσυ σκοτωθηκες νωρις ''. Η πρωτη φωτογραφια απο την υποδοχη του Γεωργιου του Β΄ στην 7ης Μεραρχιας, το 1937, μπροστα στο σπιτι του δημαρχου Α.Μπαλανου απεναντι απο τον Πυθαγορα. Στη δευτερη μαθητες του σχολειου το 1940, και στη τριτη το 1939, στο δημοτικο κηπο με δασκαλο το Σταυρο Ρωμανια (Απο το εξαιρετικο αφιερωμα: Στα Ποταμουδια, στο 11ο, που επιμεληθηκε ο δασκαλος Μιχαλης Ευαγγελιδης).
