στη μεγάλη νύχτα στη μικρή ημέρα

Μόνη κι άζωη στάθηκε η νύχτα. Με σιδερένια δεσμά την καθήλωσε το αυστηρό μέτρο κι ο ψυχρός αριθμός. Σαν των ανέμων τη σποδό σε λόγια ζοφερά θρυμματίστηκε της ζωής η απροσμέτρητη άνθηση. Δραπέτευσαν η φαντασία  κι οι οδοιπόροι των ουρανών. Γέμισαν κόσμους φωτεινούς τα μήκη τ΄ουρανού. Δεν ήταν πια το φως οίκημα των θεών και ουράνιο σημάδι. Πέπλα νυχτερινά τους σκεπάσαν... 
Novalis,Ύμνοι στη νύχτα,1799