Του Σεπτεμβρίου

Οι μικρές στιγμές που δηλώνει κάποιος ευτυχισμένος μπορεί να μην απλώνονται στον χρόνο, να είναι σαν αστραπές στο σκοτάδι, αλλά υπάρχουν, συμβαίνουν, και κάθε φορά που τελειώνουν γεννάνε την ελπίδα της επανάληψής τους. Δεν είναι καθόλου λίγο, μια ελπίδα που δεν το βάζει κάτω, δεν είναι λίγο να πιστεύεις και για άλλα πράγματα, ανεξάρτητα από τη διάρκειά τους. 
Και δεν μπορεί να δικαιώνονται αυτοί που θεωρούν δεδομένο έναν κόσμο λογικής και πηγαίνουν με τα νερά του. Ο ορθολογικός τους βίος είναι αβίωτος και είναι άξιο απορίας πώς τον αντέχουν.
Το να ονειρεύεται κανείς πέρα από τον τρόπο σκέψης  είναι και στάση σώματος. Μια ελαφρά κλίση προς τα μπρος και τα μάτια ψηλά.
Σίγουρα δεν πρόκειται να πάμε στα αστέρια, αλλά τουλάχιστον ας μην τα χάσουμε από τα μάτια μας.
Κανένα όνειρο δεν είναι άπιαστο.