Υπήρξαν κάποτε κάποιοι -παιδιά ακόμη- που ήθελαν ν' αλλάξουν τα πάντα. Που ήθελαν να αφήσουν πίσω τον παλιό κόσμο και να φτιάξουν έναν καινούργιο. Δεν ήταν πολλοί. Ήταν όμως ''τρελλοί κι ευτυχισμένοι'' .
Κανείς δεν μπήκε στο παιχνίδι για την ίδια την εξουσία ή για το χρήμα. Αλλού το πήγαιναν. Ανάμεσά τους και αρκετοί που πίστευαν ότι αργά ή γρήγορα θα εξαφανιστεί ο καπιταλισμός και η καταπίεση και οι άνθρωποι θα ζήσουν ελεύθεροι, χωρίς φτώχεια και δυστυχία.
Κάπως έτσι θα μπορούσε ν΄αρχίζει το παραμύθι.
Μεταπολίτευση, γενιά του Πολυτεχνείου, Δημοκρατία, Αλλαγή, Σοσιαλισμός, Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, η Ελλάδα στους Έλληνες, λέξεις και εκφράσεις που ακούγαμε συχνά.
Όμως κάθε παραμύθι έχει κι ένα δράκο. Μόνο που αργήσαμε πολύ να τον καταλάβουμε, και θέριεψε και δεν πολεμιέται. Πετάει πάνω από τα κεφάλια μας και ξερνάει φωτιές και μνημόνια.
Και σε αντίθεση με τα κανονικά παραμύθια, αυτό έχει διαφορετικό τέλος: ζήσαν αυτοί καλά και μεις χειρότερα.
Και δυστυχώς άρχισαν να εμφανίζονται νοσταλγοί της εποχής πριν το παραμύθι, της γκρίζας εποχής της σιωπής, και να λένε ότι τάχα ο δράκος δεν υπήρχε τότε...
