...αλλά και της λαγάνας και του ταραμά.Κατέβηκα στο κέντρο για τις απαραίτητες προμήθειες. Στο σπίτι προτιμούμε τις λαγάνες ''παραδοσιακού'' τύπου, κι όχι αυτές της ''μηχανής'', όπως αποκαλούνται οι άλλες. Είχαν όμως τελειώσει (πριν από μένα
έφευγε από το φούρνο ο Χρήστος Κ. με μιά σακούλα γεμάτη) κι έτσι έκανα μια βόλτα μέχρι να έρθουν οι επόμενες. Η κίνηση ήταν ακόμη περιορισμένη και βρήκα την ευκαιρία ν΄ανέβω μέχρι το κάστρο. Η μέρα βέβαια μουντή και συννεφιασμένη, όμως η θέα καταπληκτική. Σε πρώτο πλάνο τα κλαδιά μιάς αμυγδαλιάς που ετοιμάζεται ν΄ανθίσει. Στο βάθος, το δάσος με τις πολυκατοικίες. Κάποτε όποιος ανέβαινε εκεί πάνω έβλεπε το σπίτι του...Μπορεί αργότερα, αν δεν βρέξει, να ανεβούμε στο Σταυρό για να πετάξουμε χαρταετό. Κάποιοι θεωρούν τους χαρταετούς προάγγελους της άνοιξης. Δίνει ιδιαίτερη χαρά το πέταγμά του στα παιδιά, που ''...με τα μάτια και τα στόματα ανοιχτά, προς τον πλατύ ουρανό, με τη ψυχή και το πνεύμα προσηλωμένα ψηλά, ως εκεί που χάνεται ο κυρτός σπάγγος, ως εκεί που λικνίζεται ο αετός κι ακόμα πιό πέρα, στο άπειρο, ως εκεί που θέλει να φτάσει ο άνθρωπος...''
Και τι απογοήτευση όταν ταλαντεύεται κι αρχίζει να πέφτει...
Καλή Σαρακοστή!
(Υ.Γ. Οι δύο φωτογραφίες έχουν προφανώς τραβηχθεί από το ίδιο μέρος, με διαφορά 60 περίπου ετών. Οι ομοιότητες μεταξύ τους ελάχιστες. )
