χειμώνα και παραπάνω τον πέρασα στην Θεσσαλονίκη και ταξιδεύοντας. Ετσι ήταν πιο εύκολη αυτή η μεταβατική περίοδος και ευγνωμονώ τους γονείς μου που μου το επέτρεψαν. Και είχαν αρχίσει να με κουράζουν απίστευτα τα εναλλακτικά, σκοτεινά μπαρ. Τα έβρισκα παρακμιακά και καταθλιπτικά. Όλα. Την μουσική, τον διάκοσμο, τις φάτσες, την κατάθλιψη των μόνιμων θαμώνων, τις κρεμασμένες μούρες, την μαυρίλα και την γεροντίλα που απέπνεαν. Ολα ανέραστα και παρακμιακά. Το Πικαντίλυ ήταν κάτι απο τα παλιά.... Και μου άρεσε αυτό το ανοιχτό σχήμα που όποιος ήθελε ακολουθούσε και όλοι οι καλοί χωρούσαν. Μαζί σας έμαθα ταβέρνες που δεν ήξερα ότι υπήρχαν. Νομίζω ότι ήμουν η μοναδική γυναίκα στην πόλη που συνοδευόταν απο τόσους άνδρες. Είχε και πολύ πλάκα...(Μαρία)
Το Πικαντίλι ηταν μια ενδιαφέρουσα επιλογή της παρέας. Σαν φοιτητές στη Θεσσαλονίκη υπήρχε προτίμηση για τα λεγομενα 'εναλλακτικα' στέκια. Στην Καβάλα σ΄ αυτή την κατηγορία ανήκαν ο Σαλαβάτης και το Νησί. Το Πικαντίλι ηταν τελείως διαφορετικό, και σαν χώρος και απο πλευράς πελατείας. Η μουσική ηταν ροκ αλλα ροκ του κυρίως ρεύματος. Δεν μπορώ να θυμηθώ πως αποφασίσαμε να πάμε εκεί (ο Παναγιώτης ήξερε τον ιδιοκτήτη;). Ίσως ήταν ένα μεταβατικό στάδιο, απο την φοιτητική ζωή που αφήναμε πίσω μας προς την μικροαστική ζωή που θα ακολουθούσε. Η επόμενη φάση ήταν μπροστά μας, στρατός, δουλειά, οικογένεια. Ίσως όμως να ήταν οτι για καθε μπύρα που πίναμε, το μαγαζί κερνούσε δυό-τρεις ακόμη, κάτι που ήταν σίγουρα πολύ δελεαστικό! (Κώστας)
Θα συμφωνήσω με τα σχόλια της Μαρίας και του Κώστα για εκείνη τη δύσκολη περίοδο της επανόδου στο σπίτι των γονιών και στη πόλη που με χαρά αφήσαμε με αφορμή τη φοιτητική ζωή. Αρχίσαμε σιγά-σιγά να μαζευόμαστε -αρκετά αμήχανοι στην αρχή - και να επαναπροσδιορίζουμε τη ζωή μας. Αρκετοί ακόμη σπούδαζαν (ο Χρήστος- τον οποίο επισκεφτόμασταν συχνά, ο Νίκος), ένας είχε (μικρο)παντρευτεί και κάποιοι υποαπασχολούνταν μέχρι να ξαναφύγουν είτε για το στρατό είτε για μεταπτυχιακά. Θυμάμαι το Κώστα που κυκλοφορούσε με ένα Pony και κάπου δούλευε. Εγώ είχα αρχίσει να κάνω τα πρώτα μαθήματα ,τα παιδιά με αντιμετώπιζαν σα συμμαθητή τους και η εμπειρία ήταν συναρπαστική...Τόσο που άρχισα να το σκέφτομαι σοβαρά.
