Στο νησί των φρικιών - Μέρος Β΄

(Συνέχεια στην ανάρτηση της 28/4/11)
... Αποβίβαση, λοιπόν, στην Ίο και πρώτο σοκ: Προμήθεια εμφιαλωμένου νερού! Κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ. Μα να αγοράζεις νερό; Αμέσως μετά, δεύτερο σοκ: Ιδιωτικό ΚΤΕΛ! Ένα μικρό πράσινο λεωφορείο περίμενε στο λιμάνι. Ο μπαμπάς οδηγούσε και η κόρη έκοβε τα εισιτήρια. Στριμωχτήκαμε μέσα σχεδόν όλοι όσοι αποβιβαστήκαμε. Ο κακός χαμός.
_Χώρα ή Μυλοπότα;, ρώτησε η εισπράκτορας.
Για μας όλα ήταν το ίδιο. Αρκούσε που ήμασταν στην Ίο. Απόφαση της στιγμής: _Στον Μυλοπότα. (Για να προλάβουμε να στήσουμε και τις σκηνές πριν νυχτώσει).
Μετά από δυο λεπτά, άφιξη στον Μυλοπότα. Μια τεράστια παραλία, στην απέναντι άκρη της ένα μικρό ξενοδοχείο, εκεί όπου σταματάει το λεωφορείο δυο ταβερνάκια και δυο σπιτάκια "rooms to let", καμμιά εκατοστή μέτρα παρακάτω το κάμπινγκ. Τρίτο σοκ: Το κάμπινγκ δεν είναι παρά ένας ξερότοπος περιφραγμένος με μια ξερολιθιά και περιλαμβάνει κάτι υποτυπώδεις εγκαταστάσεις για ντους και τουαλέττα και κάτι σαν μπαράκι με μια καλαμωτή και πάγκους. Είμαστε, όμως, δασκαλεμένοι να πάμε στο κάμπινγκ γιατί απαγορεύται η ελεύθερη κατασκήνωση και υπάρχει κίνδυνος να ξημερωθείς στο Αστυνομικό Τμήμα. Μια μεγάλη γεννήτρια κάνει απίστευτο θόρυβο μέσα στη γενική σιγαλιά. Ο Μυλοπότας, βέβαια, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΡΕΥΜΑ!!! Άλλο σοκ.
Στήνουμε τα αντίσκηνα και γραμμή για τη Χώρα.
Περιμένοντας το λεωφορείο, διαβάζω το πιθανό μενού της επόμενης μέρας στις δυο ταβέρνες: Stuffed tomatoes, meatballs with rice, chicken, green beans, moussaka, greek salad. Λέξεις που πρώτη φορά στη ζωή μου έβρισκα μπροστά μου!
Άφιξη στη Χώρα και άλλο σοκ: Από το πρώτο bar ακούγεται "Jumping Jack Flash"! Τώρα ξέρω ότι το λατρεύω αυτό το μέρος! Στην πόλη μου αυτή την ώρα σίγουρα ακούγονται οι Bee Gees, με "ένθετο" τις "Βεργούλες".
Στα στενά δρομάκια εκατοντάδες νέοι απ' όλο τον κόσμο συνωστίζονται προχωρώντας - προς τα πού; Γερμανοί, Άγγλοι, Σκανδιναυοί, Γάλλοι, όλοι μαζύ, πίνουν τα -φτηνά- ποτά τους στα μπαράκια. Στο "Transformer" παίζει Lou Reed και Stones, στο παραδίπλα, ωωωπ! τι είναι αυτό; "Anarchy in the UK" και Sex Pistols. Μια παρέα Άγγλων χορεύei με πηδήματα. Κι εμείς μαζύ τους! Το καφενείο πιο κάτω έχει juke box. Κοιτάζω τις επιλογές: "Hurricane"-Bob Dylan. Παθαίνω κολούμπρα - για να χρησιμοποιήσω μια λέξη της εποχής. Εγώ ήξερα τα juke box γεμάτα καψουροτράγουδα και στην καλύτερη κανέναν Καζαντζίδη ή κανέναν Πάνο Γαβαλά! Δυο επιλογές στην τύχη, λοιπόν, και ακούω την Grace Slick να τραγουδάει "Somebody to Love" και την Janis Joplin να τραγουδάει γι' αυτήν και για κάποιον Bobby McGee!!!
Μαγεία!
Ευτυχία!
Και όταν, στις έντεκα και μισή, σταματάει παντού η μουσική, όλος ο κόσμος κατευθύνεται προς την έξοδο της Χώρας προς τον Μυλοπότα. Εκεί, στην άκρη του χωριού, είναι δυο disco.
Η μια, αριστερά, παίζει ελληνική μουσική. Τα γκαρσόνια, εναλλάξ, ρίχνουν από καμμιά ζεϊμπεκιά, μήπως και δελεάσουν κανέναν να μπει. Καμμιά δεκαριά ψόφιες Γερμανίδες αποτελούν όλους κι όλους τους θαμώνες του μαγαζιού. Η άλλη, δεξιά, παίζει rock. Γίνεται το έλα να δεις.
Εδώ δεν είναι Μύκονος ούτε Πάρος ούτε Σαντορίνη. Εδώ όλα (και όλοι) είναι rock...
(Συνεχίζεται...)