Επάνω, ο Μπάτης σήμερα.Κάτω, ο Μπάτης άλλοτε (Δεκαετία '70).
Διαλέγετε και παίρνετε.
Για μένα, ο Μπάτης κάτω είναι η ακτή που αγάπησα.
Είναι η ακτή που πρώτη φορά κολυμπήσαμε μόνοι χωρίς την επίβλεψη των γονέων μας, που παίξαμε, λιαστήκαμε, ερωτευτήκαμε, κάναμε όνειρα και φιλίες.
Προσωπικά, στη δωδεκαετία 1972-1983 που ήμουν μόνιμος θερινός κάτοικος Μπάτη, πάνω από 500 φορές είχα την τύχη να βρέξω τα πόδια μου στα γαλανά νερά του, να κολυμπήσω μέχρι το βραχάκι, να κάνω μακροβούτια από τη μια σημαδούρα μέχρι την άλλη.
Οι αναμνήσεις ατέλειωτες όσο και η νοσταλγία. Άραγε είναι μόνο για το τοπίο ή και για την προ πολλού παρελθούσα εφηβεία;
