Άρσεναλ - Ολυμπιακός 2-0

Δεν ισχυρίζομαι ότι ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος από την Άρσεναλ. Ούτε καν ισάξιός της. Όμως, η μαγεία του ποδοσφαίρου είναι ότι οι αγώνες δεν κερδίζονται ούτε στα χαρτιά ούτε στη διαφορά του roster. Οποιαδήποτε μικρή ομάδα, σε καλή μέρα και με λίγη παραπάνω τύχη, μπορεί να σταθεί απέναντι σε θεωρητικά πολύ πιο δυνατό αντίπαλο. Με την προϋπόθεση της αντικειμενικής διαιτησίας.
Χθες, ο σκόρερ του πρώτου (ομολογουμένως καταπληκτικού) τέρματος, θα έπρεπε να είχε αποβληθεί λίγο νωρίτερα με απ' ευθείας κόκκινη κάρτα, όταν επιχείρησε δολοφονικό τάκλινγκ με τη σχάρα του παπουτσιού του πάνω στον αχίλλειο τένοντα του Ζεβλάκωφ. Είναι από τα χτυπήματα που μπορούν να κόψουν το ποδόσφαιρο σε έναν ποδοσφαιριστή. Γι΄αυτό και υπάρχει η οδηγία αυτά τα χτυπήματα να τιμωρούνται αυστηρά (κόκκινη κάρτα) είτε υπάρξει επίτευξη του στόχου είτε όχι. (Χθες, ευτυχώς, λίγα χιλιοστά απέτρεψαν να καταστεί το χτύπημα μοιραίο). Όσο για το δεύτερο τέρμα... Ούτε ο ίδιος ο σκόρερ δεν περίμενε ότι δεν θα σφυριζόταν η οφθαλμοφανής θέση οφ σάιντ που βρισκόταν γι΄αυτό και επιχείρησε την φανταιζί ενέργεια.