1977, οι πρώτες εκλογές που θυμάμαι καθαρά. Θυμάμαι να τρέχουμε σε όσες προεκλογικές συγκεντρώσεις μπορούσαμε στην Θεσσαλονίκη, θυμάμαι τα συνθήματα (με κορυφαίο το "μία η ντουντούκα - τέσσερις εμείς".......), θυμάμαι τα αποτελέσματα, θυμάμαι τα κορναρίσματα............. αλλά πάνω απ' όλα θυμάμαι τον Αντρέα, τα συνθήματά του, και τα πλαστικά σημαιάκια. Και θυμάμαι να λέει πως στις επόμενες εκλογές θα είχαμε σοσιαλιστική κυβέρνηση..........
Σήμερα βλέπω τον Τσίπρα. Το ζιβάγκο έχει γίνει πουκάμισο, τα σημαιάκια από πράσινα έγιναν κόκκινα, η υπόσχεση είναι πως η επόμενη κυβέρνηση θα είναι αριστερή.
Πέρα όμως από αυτές τις λεπτομέρειες, λες και ακούω τον Αντρέα. Άκουσα για "χρονοντούλαπα της ιστορίας", άκουσα για "ποτάμια που δεν γυρίζουν πίσω". Βλέπω αντίστοιχες εκδηλώσεις λατρείας έξω από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ με τις ίδιες γελαστές φάτσες να πανηγυρίζουν, ακούω και κορναρίσματα........
Και αναρωτιέμαι: deja vous ή μας δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία;
Σήμερα βλέπω τον Τσίπρα. Το ζιβάγκο έχει γίνει πουκάμισο, τα σημαιάκια από πράσινα έγιναν κόκκινα, η υπόσχεση είναι πως η επόμενη κυβέρνηση θα είναι αριστερή.
Πέρα όμως από αυτές τις λεπτομέρειες, λες και ακούω τον Αντρέα. Άκουσα για "χρονοντούλαπα της ιστορίας", άκουσα για "ποτάμια που δεν γυρίζουν πίσω". Βλέπω αντίστοιχες εκδηλώσεις λατρείας έξω από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ με τις ίδιες γελαστές φάτσες να πανηγυρίζουν, ακούω και κορναρίσματα........
Και αναρωτιέμαι: deja vous ή μας δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία;