Θα προσπαθήσω να είμαι πολιτικά ανεπηρέαστος και ουδέτερος, φοβάμαι όμως ότι δεν θα μπορέσω να αποφύγω την σκωπτική διάθεση. Εξάλλου, νομίζω ότι η καλή διάθεση είναι που εξακολουθεί να μας διασώζει.
Επαναλαμβάνω ότι η επιλογή είναι αυστηρά προσωπική και επιδέχεται κριτικής, υποδείξεων και βέβαια συμπληρώσεων.
Την εβδομάδα που πέρασε δυο κυρίως περιστατικά την χαρακτήρισαν: Ένα τραγικό και ένα ακατανόητο. Συνέβησαν μάλιστα με διαφορά λίγων ωρών το πρωί της Πέμπτης.
Στο πρώτο, ένας φοιτητής αγανακτισμένος από την ασταμάτητη και συνεχώς εντεινόμενη, ποσοτικά και ποιοτικά, βία των ληστών, που παραβιάζουν το οικιακό άσυλο, διαταράσσουν την οικογενειακή γαλήνη, κλέβουν πολλές φορές τους κόπους μιάς ζωής και ενίοτε κακοποιούν και δολοφονούν αθώα θύματα, παραμένοντας τις περισσότερες φορές ασύλληπτοι και ατιμώρητοι, σήκωσε την κυνηγετική του καραμπίνα και ξάπλωσε νεκρό τον επίδοξο ληστή και βιαστή του οικογενειακού του ασύλου.
Το δεύτερο, το ακατανόητο, περιστατικό συνέβη στη διάρκεια τηλεοπτικής εκπομπής, όπου ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής επιτέθηκε, όχι μόνον λόγω αλλά και έργω, εναντίον δυο κυριών εκπροσώπων του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Από το παραπάνω περιστατικό, από την πρώτη στιγμή, ξεχώρισα την "αντίδραση" ενός άλλου προσώπου, που έπαιρνε μέρος στη συζήτηση: του κ. Προκόπη Παυλόπουλου, στον οποίο και αποφάσισα να απονείμω τον πρώτο τίτλο του "Προσώπου της Εβδομάδας".
Ατάραχος, ακόμη κι όταν το νερό πέρασε ξυστά δίπλα του, ακόμη κι όταν άρχισε το μπουνίδι, ακόμη κι όταν όλοι έτρεχαν πανικόβλητοι δεξιά αριστερά. Αυτός παρέμεινε ... Προκόπης.
